Post: #124

top tłenti.
przed Państwem 10 z 20 najgenialniejszych utworów najwspanialszego zespołu świata.


20. Until The End Of The World [Achtung Baby; 1991]
miłość od pierwszego usłyszenia. fe-no-me-nal-na gitara! i to jest chyba najmocniejsza strona tego utworu. tyle mocy, tyle energii! czad. trzeba to Achtungowi przyznać, że Edge'a miał prześwietnego. akurat w tak prywatnie trudnym okresie.
tekst. "Jesus, this is Jesus". świetnie opowiedziana historia Judasza i jego relacji z Jezusem. Ostatnia Wieczerza jako fajna impreza. 'nudny' Jezus, który wciąż nawijał o końcu świata. trochę mi ten tekst odstaje od AB. ale to jest plus tej piosenki.
i jeszcze raz: ta gitara! rozwala. można nawet nie słuchać tekstu, tylko upajać się gitarą. ona sama robi z tego rewelacyjny utwór.

19. Zooropa [Zooropa; 1993]
genialne intro. tajemnicze, zaplątane, długie [prawie 2 minuty].
prosta gitara, niesamowicie prosta. tylko nóżka lata Edge'owi, co daje niesamowity efekt.
najpierw komentarze do Europy. tekst budują hasła reklamowe różnych "dóbr i usług". genialne.
a później wchodzi to, co kocham najbardziej, czyli perkusja [i ten, którego kocham najbardziej, czyli Larry ]. i nastaje niesamowity klimat. i tekst:
and I have no compass
and I have no map
and I have no reasons
no reasons to get back
[...]
kosmos. plus ta 'wirująca płyta' w tle. kozak.

18. If You Wear That Velvet Dress [Pop; 1997]
magiczne. zmysłowe. muzyka wprost z przestrzeni kosmicznej. 'Hewson, we have no problem'.
niski głos Bono. szept. a jak jeszcze popatrzę na stosowne zdjęcie Larry'ego w książeczce Popa [to pod tekstem tej piosenki]... mrrrrrrrrrrr... odlatuję... mdleję... TO jest seksowne, a nie jakieś TryinToThrow'y.
już nie wiem co pisać. zaraz zemdleję.

17. Heartland [Rattle And Hum; 1988]
utwór szczególnie wyróżniony na RAHu, bo tekst pojawia się w książeczce aż dwa razy. wyróżniony i wyróżniający się. niesamowity. piękny. trafia do serca. a może raczej serce słuchacza trafia do owego heartland.
rewelacyjny, głęboki bas. przyozdobiony cudowną gitarą.
wykrzyknienia "in this heartland" powalają na kolana. niezwykłe momenty.

16. One Tree Hill [The Joshua Tree; 1987]
fantastyczne są te amerykańskie, joshuowe klimaty.
utwór napisany dla Grega Carrolla, byłego asystenta Bono, który zginął w wypadku motocyklowym.
znowu pojawia się motyw "hands of love", jak w Exit.
you run like a river on like a sea
you run like a river runs to the sea
o jak ładnie.
niezwykle lekkie instrumenty. szczególnie perkusja i bas. jakby same się grały. [chociaż, nie, same by się tak dobrze nie zagrały.]
rewelacyjna końcówka. odpływamy w siną dal i śpiewamy:
oh great ocean
oh great sea
run to the ocean
run to the sea
morskie opowieści, hej.

15. Mofo [Pop; 1997]
motherfucker. technoU2.
od samego początku genialne, wciągające drums my love. dalej, już praktycznie przez cały utwór, wrażenie, jakby grał komputer. a tu figa, gitara, bas, perkusja plus umiejętne wykorzystanie znajomych efektów. niesamowicie elektryzujące. rozwalający tekst: "lookin` for baby Jesus under the trash" - wtf? niesamowite.
a to wszystko kierowane do matki. kochanej matki, która go zostawiła, gdy dziecięciem 14-letnim był. teraz ten chłopiec ciągle czegoś szuka w zagmatwanym świecie szołbiznesu. i jest zagubiony. i nie wie co robić. i jest 'lookin` for to save my soul' i 'lookin` for the face I had before the world was made'.
słuchając mam wrażenie, że ta piosenka gdzieś jedzie. coś ze mną nie tak? czy to naprawdę jedzie?

14. Acrobat [Achtung Baby; 1991]
ciemne. mocne. po raz kolejny ta przepełniona emocjami gitara Egde'a. re-we-la-cyj-na perkusja! mmmmatko! genialna, zimna perkusja opatulona gorącym basem. wow!
don't believe what you hear
don't believe what you see
if you just zlose your eyes
you can feel the enemy
[fragment bardzo często wykorzystywany w sygnaturach na forach U2. tak nawiasem mówiąc. ale nie ważne.]
słowem: beLIEve. czyli znak firmowy wizualizacji Flaja. ale do Acrobata pasuje idealnie.
w ogóle Acrobat to taki lepszy wspólnik The Fly. dużo lepszy.
and I must be
an acrobat
to talk like this
and act like that
cały ten song, a zwłaszcza przytoczony fragment, ma dla mnie duże znaczenie osobiste.
"don't let the bastards rgind you down".

13. Please [Pop; 1997]
początkowo nie lubiłam wersji albumowej, bo wydawała mi się zbyt dziwaczna i nie pasująca do tego utworu. ale teraz kocham ją bardziej niż każdą inną.
co w tej piosence może się podobać? to chyba sprawa oczywista, że liryki są genialne. nie wytnę cytatu, bo szkoda piosenki.
muzycznie. perkusja. no ja przepraszam najmocniej, ale ten Pan nie pozwala nie podziwiać perkusji. a ja już chyba kiedyś wspominałam, że drumsy mają dla mnie ogromne znaczenie.
a oprócz wiodącej perkusji - cichutki bas, ciężko wyłapać linię.
gitara takoż daje radę wielce.
ale jednak, perkusja i tekst to sztandary tej pieśni.

12. Tomorrow [October; 1981]
wiem, że to się odnosi do pogrzebu matki Bono, ale ja ten utwór odbieram bardzo osobiście. i w trochę innym kontekście. dlatego też tekstu nie skomentuję.
kiedy to pierwszy raz usłyszałam, opadła mi szczęka - dudy?! czy to są dudy?! wrażenie oczywiście jak najbardziej pozytywne, ale wielce szokujące. dalej - głęboki, mocny, wyrazisty bas. nasuwa mi się dziwne skojarzenie z rozmazanym, niewyraźnym kolorystycznie widokiem szarozielonej, pagórkowatej wyspy i bladego, szaro-pomarańczowego morza okrytego mgłą. może to dziwne, ale właśnie taki obraz mi się maluje przed oczami kiedy słyszę Tomorrow.
spokojny początek jest nieziemski, potem wchodzi gitara akustyczna... i robi się głośniej i ostrzej. ale niezmiennie pięknie.

11. Gone [Pop; 1997]
kolejny numer dedykowany Hutch'owi, tym razem jedynie na koncertach.
podobnie pseudonudna gitara jak w Stay. latająca. falująca. spokojna i lekko smutna, ale elektryzująca.
świetne wstawki klawiszy.
o perkusji ani słowa więcej w tej turze, bo już jestem nudna. wiem.
"going, going, but not gone".
optymistyczne to, czy raczej pesymistyczne?
w każdym razie, genialne. 'gone'ialne'. szkoda, że się nie zmieściło do the very best top 10.