Post: #86

nie ma na co czekać.
czwarta dziesiątka.
killery. the killers.

40. North And South Of The River [Staring At The Sun Single; 1997]
już w wersji studyjnej jest cudowne, ale to, co jest w linku, to po prostu niebo. jedyne wykonanie live tego utworu i zarazem najlepsze możliwe. piękne. urocze, proste klawisze, głośna, przestrzenna perkusja... kocham! do tego cudny tekst i dwie gitary... niezwykłe. ewidentnie najlepszy b-side z lat 90.
39. Sometimes You Can't Make It On Your Own [How To Dismantle An Atomic Bomb; 2004]
z pewnością nie będzie to nius, ale trzeba napisać: piosenka napisana po śmierci Boba Hewsona, ojca Bono, dedykowana właśnie jemu. tekst wzrusza. i nie wzrusza to, że piosenka jest tak znana, bo jest. już gdzieś pisałam, że to nie ma znaczenia. świetna gitara, rewelacyjny bas... a jak do tego dodamy koncertowe wstawki operowe... fantastyczne.
38. Stateless [The Million Dollar Hotel Soundtrack; 2000]
ciekawe, czy się ktoś spodziewał, że to będzie. uwielbiam cały soundtrack do Million Dollar Hotel. a tę piosenkę... za urzekający bas, za tę powtarzającą się partię gitary, za spokój na początku i rozkręcenie akcji po 3 minucie... nieziemski utwór. jak cała ścieżka do MDH. [szkoda, że dużo utworów z tej ścieżki nie należy do U2, bo z chęcią bym jeszcze kilka zawarła w topie.]
37. The Hands That Built America [The Best Of 1990-2000; 2002]
najlepiej się sprawdza jako snippet na koncertach Vertigo Tour. ale i bez tego daje radę.
ksylofon? u U2? a to dopiero bajer. plus przecudne smyczki... plus niesamowita partia operowa w wykonaniu Bono! to wszystko dzięki ojcu i jego miłości do opery. Bono tę miłość odziedziczył i teraz mamy takie The Hands, Miss Sarajevo czy SYCMIOYO. kto by pomyślał, że taki Bono też może mieć ciągoty do opery...
36. Love Is Blindness [Achtung Baby; 1991]
mroczne. mroczne. mroczne. fenomenalnie przedstawiona atmosfera wówczas panująca w zespole. piękny i smutny tekst, głęboka perkusja i bas... ale na największe owacje zasługuje gitara. nieziemska. niesamowita. mistrzowska. genialna. odzwierciedlająca emocje, jakie siedziały w Edge'u w tym ciężkim okresie [właśnie wtedy miał rozwód...]. Egde potrafi genialnie okazywać emocje przez swoją grę. dlatego też jest moim mistrzem.
35. In A Little While [All That You Can't Leave Behind; 2000]
jedna z moich pierwszych nauczonych partii gitarowych. prosta i piękna. 'może prostota, ale jak niezwykła!', cytując wieszcza. prześlicznie lekki utwór. uroczy - to jest idealne słowo do tego kawałka. i taki ludzki, taki zwykły, prościusieńki... ale jak cudowny! urzeka mnie ten tekst. uroczy. po prostu.
34. FEZ - Being Born [No Line On The Horizon; 2009]
wstęp - genialny. gdyby cała piosenka była taka, jak początek, to zaszłaby zdecydowanie wyżej. gdzie tu jest U2? w ogóle jakie U2? co to ma wspólnego z U2? a dalej - można poznać, że to U2 jedynie po Edge'u i Larrym. a całość zupełnie oryginalna. tego jeszcze nigdy nie było. kosmos. istny kosmos. i te krzyki Bono! genialna sprawa. genialny kawałek! i kurczę, tu naprawdę prawie nie ma U2. to nie oni. nie wierzę.
chociaż... kto jest w stanie stworzyć genialny kawałek, jeśli nie oni...
33. Sunday Bloody Sunday [War; 1983]
każdy zna, każdy wie. nieskomplikowana gitara, ale w wydaniu tego Pana jest wyśmienita. wszechobecna perkusja. cudowny, mocny bas rzucający się w ucho.
wykonania live są mistrzowskie. muszą to zagrać w Chorzowie, innej opcji nie przewiduję. "no more!" powtarzane przez Bono i publiczność - świetne. Vertigo Tour - słynna opaska z napisem "COEXIST" [C w postaci muzułmańskiego półksiężyca, X - gwiazda Dawida i T jako chrześcijański krzyż], której autorem jest nasz rodak, Piotr Młodożeniec. 'Jesus, Jew, Mohammed, it's true', czyli "przedstawianie" opaski. rewelacja.
32. New York [All That You Can't Leave Behind; 2000]
i znowu ta brzydka, nielubiana płyta. ech.
znowu ten ścisk, to stłumienie, jak w Grace. od początku rzucająca się w uszy perkusja. gęsty, mocny bas. aż w końcu mocne uderzenia pałkersa i ostra gitara. i wycie 'New York auuuu!' nie wiem, jak można tego nie lubić. też za dobry tekst. co tu nie pasuje? co tu nie gra? wszystko gra! git majonez.
31. Exit [The Joshua Tree; 1987]
cisza... coraz głośniej... coraz głośniej... i coraz lepiej... i w końcu wybucha. niesamowity, mocny, głęboki bas. znowu mrocznie. genialna, przestrzenna gitara. perkusja z każdą chwilą genialniejsza. i tekst. joshuowy motyw "the hands of love". fantastyczne.