Post: #74

zaczynamy wielką [oj, naprawdę wielką...] pięćdziesiątkę.

50. Staring At The Sun [Pop; 1997]
summer stretching on the grass... summer stretching... summer... prawda, że summer?
bardzo letnia piosenka. w sam raz, żeby włączyć ją sobie pięknego, słonecznego dnia na mptrójce i przejść się z tym na spacer. ta gitara taka słodka... czasami nawet trochę słodko-kwaśna... ale urocza... taki, naprawdę, beztroski, letni spacerek.
49. Walk To The Water [With Or Without You Single; 1987]
dostałam kiedyś o...chrzan za to, że nie lubię tej piosenki. i chyba tak się tym przejęłam, że ją niesamowicie polubiłam. dziwnie niezdarna perkusja, dziwnie niezdarna gitara, jakieś dźwięki nie wiadomo skąd... i melorecytacja Bono... potem śpiew 'normalny', w końcu wrzaski... i pomyśleć, że to takie dobre...
48. Get On Your Boots [No Line On The Horizon; 2009]
zdaję sobie sprawę, że teraz mnie ukamienujecie. ale dajcie spokój, przecież to jest jedna z trzech najlepszych piosenek na płycie! bardzo energetyzująca [i tylko w tym jestem w stanie ją porównać do Vertigo, więcej podobieństw nie słyszę], bardzo świeża, zero nudy, zero bezsensu. im dłużej znam płytę, tym bardziej słyszę, jakie to jest świetne. nie tylko względem płyty, ale względem całej twórczości U2. zresztą to widać, inaczej Booty by nie weszły na tak wysoką pozycję.
mówcie sobie co chcecie, ale ja wiem, że to jest prześwietne.
47. Do You Feel Loved [Pop; 1997]
rewelacyjna perkusja. rewelacyjny, przerewelacyjny bas! i ta... [nie niem jak ją określić, ale chodzi o to, że świetna] gitara! edgy! o to chodzi! świetny, niski wokal... i to szeptane 'I want to hurt you!'... mrrr.
46. Mothers Of The Disappeared [The Joshua Tree; 1987]
Joshua Tree jest bardzo cichą płytą, ale Mothers to już chyba rekord w całej historii U2. strasznie cichy utwór. piosenka opowiadająca o matkach tytułowych 'zaginionych' dzieci, które przeciwstawiły się zamachowi stanu w Argentynie w 1976. na koncertach w Ameryce Płd. na scenie pojawiały się 'mardes', czyli owe matki zaginionych, które kolejno wypowiadały imiona swoich dzieci. świetne momenty.
45. 40 [War; 1983]
czyli utwór zainspirowany Psalmem 40. genialny na zakończenie koncertu. granie znacznie dłuższe niż na płycie, Bono przestaje śpiewać i schodzi, potem schodzą kolejno Adam i Edge, zostaje sam Larry i gra. przestaje... i znowu zaczyna. świetne.
44. Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me [Batman Forever Soundtrack; 1995]
pasuje bardziej do wizerunku MacPhisto [z 1991-93] niż do kolesia w bombelkowym garniaku [1997-98], ale bardziej do PopMartu niż do Zoo TV. wniosek? idealne przejście między Zooropą a Popem.
prosty efekt gitarowy [ta 'fala'], a tak fantastycznie brzmi i nadaje charakteru temu kawałkowi.
43. Crumbs From Your Table [How To Dismantle An Atomic Bomb; 2004]
kolejna dobra strona Bomby. i tutaj słowo 'bomba' pasuje bardzo. świetnie grzejąca gitara, energiczna i trochę nie pasująca do tematu piosenki, ale to się 'równoważy' i wychodzi świetnie.
42. Grace [All That You Can't Leave Behind; 2000]
lepszego zakończenia Walizki być nie mogło. piękne uosobienie piękna. gitara jakby ściśnięta, zamknięta. nie wiem jak to nazwać. początkowo właśnie przez tę gitarę nie lubiłam tego utworu. ale nie lubić Grace? przecież to jest rewelacyjne! dlatego w końcu się do niej przekonałam. podobnie jak do całej płyty.
41. Luminous Times (Hold On To Love) [With Or Without You Single; 1987]
najlepszy b-side z lat 80. perkusja powala na kolana i długo trzyma w tej niewygodnej pozycji. nie jest zbyt wymyślna, ale genialna. plus falujące klawisze i struny gitary... genialne. do tego spięty i przejęty wokal. i świetny tekst. nic, tylko się zachwycać.