Post: #41

Nie jest to miłe, bo albo coś się pisze tak żeby wszyscy widzieli albo nie pisze się wcale, no takie jest moje zdanie przynajmniej. Przeoczyłem to na telefonie myśląc, że po prostu jest taka duża przerwa.

Post: #42

thestranglers napisał(a):czemu to jest takim kolorem, że słabo widać?

Żeby nie było tak łatwo dotrzeć do tej informacji. A kto będzie chciał ten (tak jak Ty) ją odczyta.

W poprzedniej rundzie w ogóle nie były podawane pozostałe głosy, ale uznałem że zmniejszę Wam fatygi i po prostu w ten nieco ukryty sposób będę te informacje podawał.

Post: #43

No jak tam uważasz, w sumie ja sobie poradzę. Ty tu w tym wątku za to odpowiadasz.

Post: #44

mnie to nie przeszkadza, nie jest to informacja, której jakoś szczególnie mi potrzeba
dzisiaj-jutro dosłucham jeszcze katalog zespołu i wtedy zdecyduję, na co zagłosuję

Post: #45

No to ja może z innej beczki:

[12] Reveal (2001)

Post: #46

No to posłuchałem dwa razy kasety z Up i doszedłem do wniosku, że spokojnie mógłby ten album stać się Out Of Tajmem swoich czasów. Oczywiście, jeśliby zamienić kolejność w jakiej obie płyty powstały w głowach muzyków. Po swoistym intro w Airportmanie dostajemy od razu wiodący singiel Lotus będący kontynuacją starych, jeszcze przedwarnerowskich czasów. Suspicion uderza w strunę, która najbardziej mnie rozczula na tym albumie, czyli słyszalne napięcie, czekanie na wydobycie z siebie tego co najgłębiej ukryte. At My Most Beautiful przynosi tylko pozorne ukojenie, lecz z ciepłej melodii wydobędziemy zapamiętywalne solo na kontrabasie.
Downside otwiera największy banger płyty, utwór, który powinien stać się stadionowym kilerem, czyli Walk Unafraid. Po chyba akurat najbardziej nieudanym singlu w całym dorobku grupy mamy grande finale: Diminished z czystym sumieniem mógłbym ustawić nastrojem w jednej linii ze słynnym Drive. Does she know I sing that song? i jestem kupiony przez ten album. Koniec jest nieśpieszny, podniosły, aczkolwiek wspaniały i pozostawiający nas z masą nadziei. Parakeet zachęca do podjęcia próby życia mimo wszystko:
Open the window
To lift into our dreams
Baby, baby
You can start to breathe
W kończącym całość Falls To Climb Michael zostawia nas z najważniejszym przesłaniem na całe życie: Me, I am free, free.
Up to album wielce niedocenionych melodii, niespełnionych nadziei twórców, ale i umiejętności pogodzenia się z porażką i wyciągnięcia wniosków na przyszłość. Pamiętamy, że rodził się w bólach po opuszczenia zespołu przez Billa, na zawsze jednego z nich. Dla mnie to wielki, a może i podsumowując to wszystko największy ich triumf.

Post: #47

Przykro mi, ale kompletnie nie słyszę większości tego, o czym piszesz.
Ciekawe, że traktujesz Airportman jako intro bo dla mnie to akurat sam w sobie jeden z najmocniejszych fragmentów płyty (może dlatego, że 1. w kolejności) - faktycznie słychać tu coś innego niż zwykle u R.E.M. Słychać tu dużo napięcia, sposób, w jaki kompozycja i sprawy brzmieniowe się tu przenikają - to wibrowanie, punktowane klawiszami - kojarzy się z bardziej ambientową i IDMową elektroniką. Niestety minus jest taki, że utwór się kończy po 4 minutach... i to tyle, utwór ani się nie rozwinął, ani do niczego nie wprowadził, a tylko stał w miejscu. "Lotus" brzmi raczej jak kolejny singiel z "Reveal" tylko z "dziwnym" wokalem, a z czasami IRS nie ma nic wspólnego - ani tu dżanglujących gitar, ani nie ta rytmika, a wokale są wysunięte na 1. plan bardziej niż w przeciętnej produkcji pop. To zresztą mój ulubieniec z płyty, ponieważ jest bardzo wyrazisty i jak większości płyty nie pamiętam pomimo wielokrotnych powtórek, tak ten pamiętałem od 1. usłyszenia. "Walk Unafraid" może byłoby stadionowym killerem, gdyby kompletnie przearanżować ten kawałek - w obecnej postaci to jest straszny smęt.
A większość płyty jest po prostu nudna - właśnie brakuje tym kawałkom wyrazistości, naprawdę fajnych partii instrumentalnych (pomimo iż słychać wiele różnych instrumentów), dobrych melodii (co u R.E.M. rzadko bywało problemem), wiele jest za długa - w takim "Falls To Climb" zupełnie nic się przez te 5 minut nie dzieje, utwór jak się kończy tak się zaczyna.
Gdyby zamienić kolejność wydawania "Out of Time" i "Up", to pierwsze stałoby się kultowym powrotem do formy zawierającym największy przebój zespołu, a drugie dziwacznym eksperymentem, kompletnie zapomnianym pomiędzy przebojowymi "Green" i "Automatic...".

Post: #48

A jednak... Wiedziałem, że to co dla jednych jest gniotem od zespołu dla innych może się okazać kultowym zestawem.
Nawet jak sam przesłuchuję ich albumy, to w mojej skali ocen różnice są tak minimalne, że trudno pojąć, który album jest na którym miejscu w szeregu ważności! I być może duże znaczenie ma moment, w którym się je słucha....

Post: #49

thestranglers napisał(a):No to posłuchałem dwa razy kasety z Up

Tyle utworów wymieniłeś, a mojego ulubionego Profesora pominąłeś.

Post: #50

O nie, zaczęły się pierwsze głosy na "Collapse Into Now"

[14] Accelerate (2008)

poza singlowymi utworami nie ma dla mnie na tej płycie czegoś, do czego bym chciał wracać.

Post: #51

Collapse Into Now

Post: #52

Tomekk napisał(a):[14] Accelerate (2008)

poza singlowymi utworami nie ma dla mnie na tej płycie czegoś, do czego bym chciał wracać.

a tam poza moim numerem 1 na liście (!) były w ogóle jakieś inne single?

Post: #53

Nie wiem co było u Ciebie na pierwszym, ale singlami były na pewno "Hollow Man" (chyba nawet na Lp3 było) i "Man-Sized Wreath".

Post: #54

Tomekk napisał(a):zaczęły się pierwsze głosy na "Collapse Into Now"

wywołałeś wilka...

Post: #55

Tomekk napisał(a):Nie wiem co było u Ciebie na pierwszym, ale singlami były na pewno "Hollow Man" (chyba nawet na Lp3 było) i "Man-Sized Wreath".

żadne z nich... trochę się zdziwiłem jak sobie przypomniałem o tym fakcie, ale to naprawdę banger po dziś dzień!

jak nie odpowiesz to poleci w pewnym wątku zaraz...

Post: #56

Wiadomo, że chodzi o "Supernatural"

Post: #57

No na szczęście zaistniał w 'eterze' więc trochę czuję się usprawiedliwiony tym gapiostwem.

Post: #58

Accelerator to płyta, która obok "New Adventures..." najwięcej u mnie straciła po powrocie. Prawie nigdy nie wracałem do niczego innego poza właśnie "Supernatural Superserious" i teraz już wiem, dlaczego. W ogóle mi nie pasuje ich punkowe wcielenie, chociaż chwalę ich za taką zmianę stylu po tylu latach. Collapse Into Now za to akurat lubię najbardziej z płyt z XXI wieku. Byłem zaskoczony, ile piosenek z tej płyty pamiętam (choć fakt, że swego czasu chyba z 5 z nich miałem na liście), nawet jeśli bronią się trochę przez sentyment - i do 2011 roku, i do... wcześniejszych dokonań R.E.M. (niektóre utwory bardzo wyraźnie do nich nawiązują).

Post: #59

Skoro nie ma szans pozbyć się teraz wczesnych płyt, to Collapse Into Now

Post: #60

Collapse Into Now

Podczas pierwszej rundy przesłuchań wywarła na mnie wrażenie raczej średnie, ale stwierdziłem też, że jednak nie zasługuje, żeby wypaść jako pierwsza. Teraz sytuacja się zmieniła - zdecydowanie dużo bardziej nie zasługuje, żeby być w rankingu wyżej niż "Around the Sun". Co prawda w drugiej rundzie przesłuchań jak na razie trzy płyty wypadły nieco gorzej, ale ponieważ oceniam, że dwie z tych trzech to dość silni kandydaci do podium, może nie będę się na razie z nimi wygłupiał...