Post: #2

Wczorajszy seans pod gołym niebem okazał się nieudany z powodu pogody. Nasilający się deszcz przerwał projekcję gdzieś po wzruszającej scenie z chihuahu'ą.
I to jedyny minus tego wieczoru. Film roku w moim skromnym rankingu wciąż świetnie się ogląda. Przeraża od pierwszych ujęć mytego psa, frapuje minioną świetnością mieściny, wreszcie wzrusza ojcowską miłością głównego bohatera. A właśnie, nie byłoby tego klimatu bez roli Marcella (czyżby to samorodek rangi Himilsbacha?) i jego głosu, któremu posturą bliżej do introwertycznych bohaterów z kina grozy niż do godnych naśladowania herosów z okładek, którym tak naprawdę poprzez to co robi jest, wyłączając oczywiście jego sposób na zarobek na Malediwy dla córki.