Post: #12

Relacja z koncertu, cz. II

...gdy w przejściu pomiędzy zapleczem a sceną pojawiła się charakterystyczna fryzura Robina Fincka, publiczność oszalała. Wkrótce na scenę wyszli Ilan Rubin i Justin Meldal-Johnsen, a za nimi On. Trent Reznor. Nine Inch Nails w swoim siódmym wcieleniu wreszcie dotarło do Polski.

Z trzech europejskich koncertów na trasie Wave Goodbye, jakie odbyły się wcześniej, dwa rozpoczynało Somewhat Damaged. Na otwarcie trzeciego Trent i spółka wykonali Pinion, jednak był to ich drugi koncert na tej samej trasie w Niemczech - niemal wszyscy byli przekonani, że na sam początek zabrzmi pierwszy utwór ze słynnej The Fragile, jednak...
Gorący aplauz i okrzyki zostały przecięte przez pierwsze dźwięki utworu bonusowego z japońskiej wersji With Teeth. Część tłumu stanęła osłupiała, część - w tym ja - niezmiernie się wzruszyła, a część wciąż wiwatowała. Dlaczego się wzruszyłem? Bo bardziej wymownie nie można było zacząć - piosenka nazywa się Home... Było tym piękniej, że ekrany - na których, jak wszyscy przypuszczali, miały pojawić się wizualizacje - były czarne.
Po tym cudownym powitaniu przyszła pora na kolejny utwór. Tym razem było to Terrible Lie - drugi utwór z debiutanckiego krążka. Był to swego rodzaju znak, że na występie nie zabraknie również tych starszych utworów. Wtedy tłum całkiem już zwariował. Kilka tysięcy gardeł zgodnie skandujących "Hey, God!", walka o utrzymanie się na nogach - to trzeba było zobaczyć na własne oczy...
Jako trzeci utwór na ostatnich koncertach pojawiało się Heresy, ale w Poznaniu zabrzmiało Discipline. Sam o wiele chętniej usłyszałbym tę pierwszą piosenkę - co nie oznacza jednak, że nie skakałem wykrzykując "Once I start I cannot stop myself".
Nie pojawiło się Heresy, więc zespół był winien fanom coś z krążka The Downward Spiral. Postanowił załatwić to od razu - gdy Ilan Rubin zaczął grać charakterystyczny rytm na 29/8, publika ryknęła z zachwytu. March Of The Pigs! Ten obrazek na długo zapadnie mi w pamięć - setki, tysiące rąk w górze i falująca masa słuchaczy śpiewająca razem z Trentem: "I want to break it up, I want to smash it up, I want to fuck it up, I wanna watch it come down!"
Piąty utwór przyniósł trochę uspokojenia - choć ten cover Gary'ego Numana nosi nazwę Metal, to w porównaniu z poprzednią piosenką zabrzmiał niemal niczym Lights In The Sky.

Chwilę później Reznor i spółka powrócili do opuszczonej chwilę wcześniej The Downward Spiral - tysiące gardeł krzyknęło ze szczęścia, gdy rozbrzmiały pierwsze dźwięki Reptile, a następnie The Becoming. To chyba był ten najbardziej energetyczny moment koncertu, choć miałem wrażenie, że wiele osób zwyczajnie nie potrafi skakać prosto. Na chwilę pojawiło się regularne pogo, ale cóż - przy utworach z płyty opowiadającej TAKĄ historię nie mogło ono trwać zbyt długo.

c.d.n.