Post: #113

Czytałem też opinię jakiegoś fana wersji książkowej, że jak starają się być blisko oryginału, to im wychodzi to słabo, ale jak dodają od siebie, to jest lepiej. Taki paradoks .

Ponieważ obejrzałem cały sezon, przerzuciłem się na coś innego (nie zwykłem oglądać serialów w całości, wolę sobie przetrawić sezon, obejrzeć w międzyczasie coś innego i potem wrócić. Dzięki temu też nie czuję znużenia).
Mianowicie Rozdzielenie. Dystopiczna satyra (?? nie wiem czy to właściwe określenie, nie jest zbyt wesoło) na korpoświat - ludzie pracują w firmie, która dokonuje tytułowego rozdzielenia ich umysłów i będąc w domu nie wiedzą, co robią w pracy (po prawdzie - w pracy też nie bardzo wiedzą co właściwie robią w sensie nie rozumieją tej pracy - czyli jak to w korpo ), a będąc w pracy nie mają wspomnień z życia prywatnego. Koncepcja będąca zdaje się że marzeniem prezesów korporacji!
Jest to bardzo DZIWNE. Filozoficzne, momentami brawurowe, mocno wykoncypowane, formalnie jednakże całkiem minimalistyczne. Mocno wciągające. Zaskoczenia obsadowe w postaci Christophera Walkena czy Patricii Arquette.
Jestem po 3 czy 4 odcinkach, sezon ma 5 czy 6.

W ogóle zauważyłem po obejrzeniu kilku produkcji AppleTV, że poza świetną warstwą wizualną mają one swój wspólny, bardzo charakterystyczny, nieco filozofujący "vibe", te ich produkcje są spójne. I bardzo odmienne od dajmy na to produkcji Netflixa (które też mają jakąś cechę wspólną, ale dużo luźniejszą i zupełnie inną od rzeczy z AppleTV). Trudno mi to określić, ale po prostu czuć jakąś nadrzędną myśl, czy też rękę "jednej osoby". Najczęściej nasuwa się mi jednak słowo DZIWNE (nawet jakaś bajka, którą oglądałem z dziećmi, była nieco dziwna), jest jakby lekka psychodela .