Koncerty w Toruniu sypią się jak z rękawa, a w tym także takie, na które chciałbym się wybrać. Niektóre niestety są w sobotę, inne nie interesują mnie aż tak bardzo, żeby na nie iść (gdybynm miał więcej czasu i pieniędzy to na pewno bym się skusił). Ale jak dowiedziałem się, że w Toruniu będzie Dżem, to nie mogłem sobie odpuścić. Jeszcze dwie godziny przed koncertem nie wiedziałem, czy uda mi się zdobyć bilety, ale była dodatkowa pula, a my byliśmy na początku kolejki, więc się udało.
Koncert zaczął się prawie punktualnie przypuszczalnie od utworu z przyszłej płyty. Przypuszczalnie, bo informacja o tym pojawiła się nieco później, podczas zapowiedzi kolejnych dwóch nowych utworów, które także mają się pojawić na nowej płycie, jaką wkrótce zespół zamierza nagrać. Jeden z tych utworów brzmiał bardzo interesująco, chociaż trochę odbiegała od stylu, który mi się z Dżemem kojarzy.
Ogólnie początek koncertu był zdominiowany przez utwory z nowszych płyt, chociaż pojawiły się tam także Wehikuł czasu i Mała aleja róż. Pewnym zaskoczeniem było dla mnie to, że bardziej podobały mi się utwory, które mniej lubie, a na przykład Do kołyski wypadło raczej blado.
Publiczność od początku reagowała znakomicie, ale tak naprawdę rozgrzał ją Harley mój, chociaż już wcześniej śpiewała niektóre utwory wspólnie z wokalistą. Tylko że koncert powoli pozornie zbliżał się do końca. Pozornie, bo po krótkiej przerwie zaczęły się bisy. Na początek poszło Poznałem go po czarnym kapeluszu, a trójeczkę zakończyło Czerwony jak cegła. Zgodnie z tym, co było w tekście, publiczność była rozgrzana jak piec.
Sprawdzianem odbioru koncertu przez zespół jest zawsze drugi bis. Pierwszy to zawsze standard, ale jeżeli publiczność reaguje chłodno, to drugi nie zawsze się pojawia. Niemilknące owacje przekonały jednak zespół, że warto zagrać. No i zagrali Naiwne pytania. Wydawało się, że solówka klawiszy jest jego zwieńczeniem, lecz utwór trwał nadal, ale brzmiał zupełnie inaczej. Bardziej dramatycznie zaśpiewany i zupełnie inaczej zagrany, a mnie szczególnie ujęła gra perkusisty, który w tym fragmencie skoncentrował się na bębenkach. Potem weszły bardzo delikatnie gitary, na których tle Balcar z mocnym wsparciem publiczności zaczął śpiewać Whisky. Potem podkład narastał, aż w końcu był totalny czad (bo tylko tak to można określić). A że wokalista przedstawił zespół myślałem, że to już koniec. Jednak przy aplauzie publiczności zespół zaczął grać Sen o Victorii. I na tym wszystko się skończyło. Zabrakło mi kilku utworów, ale i tak koncert był znakomity. Tera pozostaje tylko czekać na płytę.
I jeszcze taka ciekawostka. Whisky pojawiła się z nowym, nieco zmienionym textem, bo na pewno jeszcze nigdy nie śpiewali o hacjendzie w Toruniu.
|
nie wiedziałem, że oni jeszcze istnieją! słyszałem chyba trzy utwory i za każdym razem to było mistrzostwo świata, a po Twoim opisie jeszcze bardziej nie mogę się doczekać płyty. 
