Post: #581

No tak, to że dołożył obu stronom było Fajnie pokazał ten pseudointeligencki światek. Ale jednak sama historia dla mnie nie do końca trzyma się kupy. Chyba że właśnie założymy że to był psychopata i już, ale jakoś na początku filmu czy tam do połowy jakoś nie sprawiał takiego wrażenia (oczywiście, trzeba z moralnością mieć na bakier, żeby zatrudnić się w takiej "firmie" i robić takie rzeczy, ale jednak imo jest bardzo daleka droga do tego co później robił, po prostu za duży ten przeskok dla mnie).

Post: #582

myślę, że nie trzeba być psychopatą, żeby być hejterem, zwłaszcza jeśli ci za to płacą -- to kwestia zwichrowanej moralności i na pewno jakiegoś zaburzenia psychicznego (nie jestem specjalistą, ale to materiał na terapię na pewno), ale zwłaszcza dla kogoś obeznanego we współczesnym internecie, to łatwiejsze niż się wydaje; komasa specjalnie chciał to tak pokazać, że się da bardzo łatwo wejść w ten świat i zacząć to robić, a przy tym w rzeczywistości nosić zupełnie inną maskę; lubimy myśleć, że ludzie, którzy wypisują w sieci obrzydliwe rzeczy, to osoby fizycznie obrzydliwe, zamknięte gdzieś w jakichś ciemnych jamach i że gdybyśmy na kogoś takiego trafili na ulicy, to nie mielibyśmy wątpliwości, że mamy do czynienia z zepsutą do szpiku kości kreaturą; a tu rzeczywistość wymyka się wyobrażeniom; zresztą hejtowanie w sieci dla wielu oderwało się od tego, co robią w życiu offline, niezależnie od tego, czy się komuś za to płaci, czy nie; miałem taką sytuację raz czy drugi, że osoba, którą znałem, w sieci (pod własnym nazwiskiem!) pisała rzeczy pełne jadu, raz nawet wyciągnięto wobec typa konsekwencje w organizacji, w której działaliśmy, bo uznano, że działa na jej szkodę (miał ją wpisaną w profilu w widocznym miejscu i przyszła skarga z zewnątrz); naprawdę niewiele czasem trzeba, w wypadu bohatera filmu, może się to wydawać przejaskrawione, ale to był jednocześnie sposób na ukierunkowanie swojej nienawiści (wynikającej z poczucia niesprawiedliwości) i godne zarobki -- to wystarczająco silna motywacja moim zdaniem

Post: #583

Czas kwarantanny pozwolił mi w końcu dotrzeć do kilku pozycji, na które nie miałem czasu. Wszystko dzięki platformie HBO, którą bardzo polecam.

- American Woman
- W rękach Boga
- Green Book
- Narodziny gwiazdy

Post: #584

Zarówno w przypadku pomysłodawcy jak i wykonawcy sens ma czyn pojedyńczy. Szczególnie że wykonawca miał poważne opory.

Post: #585

AKT! napisał(a):myślę, że nie trzeba być psychopatą, żeby być hejterem

No właśnie, a tu się okazało, że akurat tak wyszło - i to raczej nie z korzyścią dla filmu. Ale może już wystarczy o tym tytule

Kalypson napisał(a):Czas kwarantanny pozwolił mi w końcu dotrzeć do kilku pozycji

A jakieś słowo komentarza?

Post: #586

neo01 napisał(a):No właśnie, a tu się okazało, że akurat tak wyszło - i to raczej nie z korzyścią dla filmu. Ale może już wystarczy o tym tytule Icon_smile

czy ja wiem, czy nazwałbym głównego bohatera psychopatą? raczej był mocno pogubiony/poturbowany i doprowadził do tragedii; myślę zresztą, że nie był taki twardy/bezemocjonalny, jakiego zgrywał, ale to moje odczucia

Post: #587

No moim zdaniem zdecydowanie to co zrobił go do tego miana predyscynuje. I tu jest pies pogrzebany.

Post: #588

Skłaniam się do wersji neo. I powiem szczerze, że im dłużej mam w pamięci ten film tym bardziej chcę go z niej wyprzeć. Przeholowali z formą jak dla mnie. Podczas gdy 'Sala samobojców' miło i inteligentnie uderzała obuchem w głowę tu mamy niepowstrzymany strumień chorej świadomości, który tak naprawdę jest fikcją dla fikcji. Wyszło z tego kino sensacyjne, jeden z wielu filmów, które pokazują, że owszem, byli, są i będą ludzie z podwójną osobowością, psychopatycznym podejściem do świata, którzy nie radzą sobie z porażkami lub którzy za wszelką cenę będą przeć do realizacji zamierzeń. Nie wyniosłem z tego obrazu żadnej nauki, nie potrafiłem też wczuć się w żadną postać, bo nastąpiło przerysowanie, któremu mogłem jedynie chcąc czy nie chcąc biernie towarzyszyć. Teledysk, może i dobrze zagrany i atrakcyjny wizualnie ale gdzieś uciekło mi przesłanie.

Post: #589

nie zgadzam się z "fikcją dla fikcji"; zresztą pisanie o fikcji w momencie, gdy premierę filmu musiano przesunąć o rok, bo chwilę wcześniej (już po nakręceniu) zabito adamowicza, to mijanie się z faktami; zresztą mechanizmy samonapędzającej się nienawiści są od wieków takie same, tylko środki się zmieniają; a przesłanie? ta nienawiść właśnie, to że wszyscy, chcąc nie chcąc, karmimy ją i karmimy się nią; dla mnie bardzo mocny i aktualny film; nie tak dobry jak "boże ciało", ale naprawdę bardzo w punkt

Post: #590

A właśnie, zauważyliście, że postać grana przez Stuhra ma na imię Paweł? A zdjęcia skończyły się przed finałem Orkiestry
I poza tym sformułowaniem może "fikcja dla fikcji" bardzo dobrze wyraziłeś też mój pogląd Tomku. Było w tym filmie trochę ciekawych spostrzeżeń dot. naszej rzeczywistości, ale koniec końców zostały one przytłoczone niepotrzebnym w "rozmachu" finałem.

Post: #591

Największą zagwozdką w kontekście filmu 'Paterson' było dla mnie zakwalifikowanie tego dzieła do jakiejś jednej z szeroko znanych nam kategorii. I wyszła mi slow comedy. Inną kwestią jest to czy akurat do końca ten gatunek mi leży.
Dużo z kolei przez te lata stracił w moich oczach i uszach, ale głównie sercu osławiony musical 'La La Land'. Całe to uczucie bohaterów jawiło mi się teraz pospiesznie ukazane, jedynie co zaakcentowane, w biegu wspomniane, niejako w cieniu domniemanych umiejętności aktorskich Ryana Goslinga, który poza miną skwaszonego kota niewiele więcej potrafi w mojej pamięci przywołać.
I znów wychodzi mi, że najlepiej bawię się przy kinie europejskim. Tym razem z lat mojego pacholęctwa, z czasów gdy wymieniano się kasetami, gdy na ścianach wisiały okładki płyt Oasis, a bohaterki filmów miały zasady. Kolejna część rohmerowskiego cyklu o porach roku, czyli 'Opowieść letnia' już w swej topografii zachwyca, bo ukazuje jakże nieznane szerzej bretońskie wybrzeże. Ta północna riwiera jest sztafażem prawdziwie szalonych zawirowań damsko-męskich, które tak naprawdę największe pustoszenie czynią w umyśle. Rozwiązań jak zwykle w takich sytuacjach jest wiele, uznany reżyser podaje nam pod nos jedynie jedną z ewentualności, lecz aż prosi się by w myślach budować alternatywne scenariusze tej historii. Stymulująca szare komórki sztuka.

Post: #592

Trójka klasyków z początku wieku tym razem się trafiła...
Wciąż niesamowite wrażenie robi początek 'Raportu mniejszości'. Później jest trochę przewidywalnie, ale i tak to porządne SF, co ważne wciąż aktualne.
Specyficznym filmem jest za to 'K-PAX', ni to SF, ni to komedia. I fajnie, bo wyszło oryginalne kino przekazujące uniwersalne wartości.
Nie bardzo za to rozumiem środek, który wybrali twórcy 'Znamienia'. Efekt końcowy zacny, ale droga wyszła nieco wyboista.

Post: #593

Raport widziałem, ale kompletnie nie pamiętam. A kojarzy mi się dobrze, jak zresztą większość rzeczy oparta na Dicku.

Post: #594

Dla przeciwwagi dziś proponuję tylko kino europejskie.
Pierwsze dwa tytuły to nadrobione pozostałe części tetralogii Éric Rohmera: 'Opowieść wiosenna' i 'Jesienna opowieść'. Naturalność postaci, niespieszne tempo i autentyczne tło wątków sprzyjają utożsamianiu się widza z losami bohaterów, ich mniejszymi, bądź większymi troskami. Dochodzi wręcz do wyobrażania sobie towarzyszenia im w codziennych niecodziennych sytuacjach.
Dość powściągliwie podchodziłem do 'Obywatela' Jerzego Stuhra i nie oczekując wysublimowanej rozrywki odczułem lekką przyjemność w tej opowieści polskiego Forresta Gumpa. Trochę przeszkadzało mi niezachowane chronologicznie historyczne tło, ale smaczku z kolei dodała pojawiająca się w pobocznych rolach plejada mile widzianych polskich aktorów.

Post: #595

Zebrała się kolejna trójka...
Przypomniałem sobie kolejny raz 'Czarnego łabędzia' i cóż, urok już dawno odleciał po pierwszym, tak bardzo wyczekanym seansie. Dziś ten obraz ratuje dobre aktorstwo, mi osobiście przeszkadzają schizy głównej bohaterki, której samo życie było już myślę że wystarczająco zwichrowane emocjonalnie.
Kolejna powtórka to 'Ja, Daniel Blake'. Jakoś nie mogę w większości przykładów wczuć się w anglosaskich bohaterów i tak jest tym razem. Bardziej jako dokument, bo sercem w te postaci nie wniknąłem.
No i premiera na koniec, czyli 'Autopsja Jane Doe'. Muszę przyznać, że świetnie bawiłem się podczas pierwszej połowy filmu, mimo że sam temat sekcji zwłok jest dla mnie trochę odrażający, no ale było i strasznie i ciekawie tym razem. Niestety, gdy już myślałem, że twórcy filmu pójdą w stronę 'Milczenia owiec' nastąpił zwrot ku horrorowi i to raczej tej klasy niższej.

Post: #596

thestranglers napisał(a):Bardziej jako dokument, bo sercem w te postaci nie wniknąłem.

przykro w sumie

Post: #597

Ale w sumie jako całość film się broni, bo pierwsza połowa była kapitalna, początek drugiej także niezły i tylko potem coś się porozwalało. Ja dałem siedem (chociaż przez ponad połowę obstawiałem 9). Swoją drogą w zapowiedzi była informacja, że to thriller i tylko dlatego oglądałem.

Post: #598

Pokot
Poza jednak zaskakującą końcówką to... no sam nie wiem... dziwny film.
Raczej jakiś manifest ekologiczny niż standardowy film, dramat czy co to miało być.

4-/6.

Post: #599

Jak dla mnie "Pokot" to porażka. Do pewnego momentu oglądało się nie najgorzej, ale im bliżej finału, tym robiło się coraz bardziej nieznośnie. A już samo zakończenie wyglądało jak z jakiejś przesłodzonej bajki dla dzieci - nie tego się po tym filmie spodziewałem, szkoda.
Z kolei "Ja, Daniel Blake" bardzo mnie urzekł. I o ile ja również często mam problemy w identyfikowaniu się czy nawet rozumieniu anglosaskich postaci, to tym razem ta historia mocno mną poruszyła.
"Czarny łabędź" był chyba jeszcze bardziej poruszający z zupełnie masakrującym (in plus) finałem i tylko rzeczywiście te wstawki z wyobraźni były męczące.

Post: #600

neo01 napisał(a):A już samo zakończenie wyglądało jak z jakiejś przesłodzonej bajki dla dzieci

I nie wiadomo czy to rzeczywistość czy wyobraźnia.