KAZIK + ZDUNEK ENSEMBLE - WOJNY

Tyle już było tyk Kazikowych projektów, że kolejny nie może być już chyba dla nikogo zaskoczeniem. Najnowszy Kazik + Zdunek Ensemble to próba zmierzenia się z punk rokową klasyką brytyjskiej sceny muzycznej. Tego tygodniowa nowość „Wojny” to cover „Warhead” z repertuaru UK Subs. Sam wybór może nie jest zaskoczeniem, bo twórczość Kazika zawsze oscylowała gdzieś w pobliżu takich klimatów, ale już samo podejście do swojej wersji tej piosenki już tak. Muzycy postanowili ambitnie podejść do sprawy i dodać coś od siebie (oczywiści poza polskim tekstem do własnej wersji piosenki). Dlatego nie jest to tylko zwyczajne odtworzenie piosenek po swojemu w podobnym kształcie, a raczej próba zachowania ich oryginalnej energii z pomocą dużo bogatszego instrumentarium, które wyraźnie kieruje się w stronę jazzowych improwizacji. Są trąbki, saksofony, ale nie brakuje też gitar i to wszystko bardzo ładnie się ze sobą równoważy, tworząc bardzo sprytną mieszankę, która nie wypacza pierwotnego założenia UK Subs, ale zdecydowanie je rozwija, bo to co tam zostało zalane niedoskonałością taśmy i też ma swój klimat, tutaj wypełniają żywe dźwięki i prawdziwe jazzowe wojny.


CHROMATICS - BLUE GIRL

Drugi singiel w odstępie dość krótkiego czasu ewidentnie wskazuje na to, że w końcu doczekamy się kolejnego, długo wyczekiwanego albumu Chromatics. Co ważniejsze będzie to prawdopodobnie dokonały krążek, bo „Blue Girl” to w zasadzie kwintesencja brzmienia zespołu i niejako potwierdzenie tego, że wszystko zmierza w dobrym kierunku. „Blue Girl” to cudowny melancholijny klimat kreowany przede wszystkim przez specyficzny wokal Ruth Radelet oraz cała masa genialnych synh popowych brzmień zmieszanych z mocno zaakcentowanymi gitarowymi wstawkami, które spajają i urozmaicają nieco jednolite brzmienia syntezatorowego podkładu. Teraz pozostaje zatem czekać na więcej i trzymać kciuki, aby Johnny Jewel znowu się nie rozmyślił.

DZIEŃ DRUGI – 05.07.2018r.

Drugi dzień tegorocznej edycji festiwalu to już zdecydowanie spokojniejsze i luźniejsze przeżywanie muzyki. Najbardziej rockowy był Organek, ale widziałem już jego występ na żywo zupełnie niedawno, a dodatkowo wczesna godzina występu nie zachęca do wbijania się pod scenę. Potem Depeche Mode i Massive Attack. Wielkie nazwy, ale to też nie są wykonawcy, za których dałbym się pokroić, dlatego do tego dnia festiwalu podszedłem z dosyć obojętnym nastawieniem.


ORGANEK

Sprawdziło się dokładnie to czego się spodziewałem Organek nie przygotował dla nas jakiegoś specjalnego setu. Zagrał dobrze znany i przewidywalny koncert, aczkolwiek dało się wyczuć, że dla samego muzyka wystąpienie na tej scenie było niewątpliwie bardzo silnym i mocnym przeżyciem. Wybrzmiały zatem największe przeboje artysty z „Wiosną”, „Mississippi w ogniu”, „Kate Moss” i „Głupi Ja” na czele. Trzeba to przyznać, że Organek bardzo fajnie odnajduje się w dzisiejszym wcieleniu i może imponować swoim muzycznym kunsztem. Może nie są to jakieś wybitne i ekstremalne popisy gitarowe, ale bardziej luz i takie fajne podejście do występu scenicznego, które z jednej strony łączy punkowe tradycje, a drugiej jest maksymalnie nasączone bluesowym klimatem, rodem z Luizjany.


DEPECHE MODE

Z kolei koncert Depeche Mode jednaj z największych gwiazd tegorocznej edycji festiwalu, przebiegał pod znakiem totalnych hitów. Takie też zresztą było życzenie większości zgromadzonej publiki, która to w zdecydowanej większości (przynajmniej w moim otoczeniu) podzielała mój pogląd, że to chyba nie jest to najbardziej Openerowy wykonawca. Ponadto bez problemu, co chwila można na taki koncert natrafić w naszym kraju, niemniej jednak fajnie będzie zobaczyć na żywo te hity, które przez tyle lat w jakiś tam sposób wypełniały naszą rzeczywistość. Bo chociaż często do nas przyjeżdżają to ja jakoś specjalnie się nigdy nie wyrywałem. A tu taka okazja, to wypada zobaczyć! Koncert zaczął się od nowej piosenki „Going Backwards” i pod sceną zaczęło się szaleństwo. Mnie ten klimat jakoś się nie udzielił, ale przyznaję oglądałem ten występ ze sporej odległości. Zdecydowanie przyjemniej zrobiło się przy kolejnej piosence „It's No Good” z niezapomnianej płyty „Ultra”, z która wiąże bardzo miłe wspomnienia, a to nagranie jest według mnie prawie najlepsze na całym albumie (bo jest jeszcze „Barrel of a Gun”). W zasadzie od tego momentu zespół grał już tylko przebój za przebojem. Usłyszeliśmy „A Pain That I'm Used To”, „Precious”, genialne „World in My Eyes”, „ In Your Room”, „Everything Counts” oraz „Personal Jesus”. Natomiast miłą niespodzianką było dla mnie „Stripped” czy też „Never Let Me Down”, te piosenki zawsze silnie do mnie przemawiają, bo od razu kojarzą mi się z genialnymi coverami The Smashing Pumpkins i Rammstein oraz cała płytą „For the Masses”, tribute albumem dla zespołu z przed (o matko!) dwudziestu lat! Na bis usłyszeliśmy jeszcze „Walking in My Shoes” oraz oczywiście wyczekiwane i genialnie przyjęte „Enjoy the Silence”. Całą zabawą zespół zakończył zaś piosenką „Just Can't Get Enough”. Fajny koncert, bardzo dobra zabawa i tylko chyba za krótki, bo przy takiej gwiździe z takim dorobkiem i cała masą albumów i przebojów, organizatorzy powinni chyba zadbać o jeszcze jedną godzinkę.


MASSIVE ATTACK

Ostatni koncert czwartkowej Openerowej nocy zapowiadał się bardzo atrakcyjnie, aczkolwiek umówmy się Massive Attack to nie muzyka do tańców i szalonej festiwalowej zabawy. Za to twórczość brytyjskiej trip hopowej legendy idealnie wtopiła się w ciepłą Openerową noc. No może nie było znowu tak ciepło, bo koncert rozpoczął się już dobrze po północy, za to jakaś delikatna kurteczka i doping w postaci trunków spowodowały, że chyba nikomu nie było zimno. Wszystko zaczęło się od „Hymn of the Big Wheel”, czyli cofnęliśmy się w czasie do pierwszej płyty zespołu. Przy tym nagraniu też coś tam szwankowało, dlatego zespół dwa razy zaczynał koncert. Potem „Risingson” z mojej ulubionej i ukochanej „Mezzanine”, następnie „United Snakes” z ostatniej jak dotąd płyt zespołu, a zaraz potem „Ritual Spirit”, czyli najnowsze dziecko muzyczne Massive Attack, z epki pod tym samym tytułem. Potem koncert zaczął mi się już nieco rozmywać i choć wytrzymałem do końca, czyli finału w postaci „Unfinished Sympathy” to wszystko pamiętam już tylko jakby przez mgłę. Choć na pewno na równe nogi zrywałem się przy „Angel” czy „Interia Creeps”. Ponadto na scenie pojawili się też „Young Fathers” i wykonali wspólnie „Voodoo in My Blood”. Bardzo przyjemny, klimatyczny ekstremalnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju występ. Massive Attack zaimponowali mi też tym, że nie pozostali obojętnie na to co aktualnie wyprawia się w naszym kraju.