Post: #12

>>> GRZYBY NIEJADALNE
Bon Jovi - WHAT ABOUT NOW

Nie byłbym sobą, gdybym od czasu do czasu sobie nie ocenił jakiegoś albumu, który kojarzy mi się z waleniem się pięścią po ryju, połykaniem cuchnącego moczem piasku lub wbijaniem sobie gwoździ w... Okej, już jest wystarczająco niesmacznie. Ale spokojnie, zaraz będzie jeszcze gorzej.

What About Now to idealny album na rozpoczęcie serii Grzybów Niejadalnych. Można wręcz powiedzieć, że w dniu jego wydania, Bon Jovi oficjalnie przestało być moim ulubionym zespołem i od tamtej pory spada w tej klasyfikacji, nie mając zbyt wielkich nadziei na odbicie się. Wszystko to zawdzięczamy przede wszystkim panu Shanks. O nim jednak później.

Nie jest niczym dziwnym, że zespół Bon Jovi przez lata zmieniał styl i jednym mogło się to podobać, innym nie. Dla mnie nie było niczym tragicznym, że nowa twórczość Jona i spółki nie równa się z tą z lat 80. i 90., bo wciąż była to muzyka świeża i dobrze się jej słuchało. Album Have A Nice Day z 2005 roku miał swoich przeciwników, ale mnie się spodobał. Miał zachęcający materiał, fajną promocję i okazywał emocje. Po nim przyszedł czas na eksperyment w postaci płyty Lost Highway. Był to album w stylu country, który miał być tylko chwilowym skokiem w bok. W 2009 roku zespół powrócił z płytą The Circle. Ta była średnia, prezentowała dosyć nudny styl, ale mimo to słuchało się jej nieźle.

Fani nie chcieli jednak, aby kolejny twór Bon Jovi brzmiał jak "Cyrkiel". Chcieli czegoś nowego, czegoś co zaskoczy i pobudzi apetyty. W styczniu 2013 roku światło dzienne ujrzał singiel Because We Can.

Są trzy emocje świadczące o słabym poziomie muzyki. Jeśli nudzi, jeśli irytuje i jeśli... śmieszy. Premiery utworu Because We Can nie zapomnę nigdy, bo w dotychczasowym życiu chyba tylko premiera Shreka rozśmieszyła mnie bardziej. Piosenka kompletnie zniszczyła moje nastawienie do nowej płyty. Sytuację podgrzał fakt, że singiel był bardzo natarczywie promowany. Doczekał się czterech teledysków, opowiadających jedną historię. Serio. Pomijając już fakt, że videoklipy te były na bardzo mizernym poziomie (ratowały je wyłącznie seksowne striptizerki), to sam fakt, że wydano cztery różne teledyski do jednej piosenki jest wręcz niewytłumaczalny. Normalnie historia ta zostałaby przedstawiona w czterech teledyskach do czterech różnych piosenek, ale nie - album What About Now był promowany jednym, beznadziejnym singlem, który wydano cztery razy.

A potem było tylko gorzej. Pozostałe piosenki na płycie okazały się być kompletnie bez polotu, a jeśli już miały w sobie coś, co mogłoby się spodobać, dobre wrażenie było partolone przez słabą produkcję, płaskie brzmienie instrumentów lub wokal przepuszczony przez jakąś elektronikę. Nie przypadkowo w trakcie trasy koncertowej promującej What About Now, z zespołu odszedł Richie Sambora, gitarzysta kapeli. Jego praca w nowych piosenkach sprowadzała się do grania niczego, a coraz więcej do powiedzenia w procesie tworzenia miał nie on, a John Shanks, producent zespołu.

I to właśnie John Shanks regularnie, krok po kroku, wbija kolejne gwoździe do tej trumny. Myślicie, że muzyka Bon Jovi zawsze była płytka? Shanks udowodni, że może być jeszcze bardziej. Jeden z moich forumowych kumpli powiedział kiedyś, że zespół, który kiedyś wyznaczał trendy, teraz stara się je nieudolnie dogonić. Zaślepieni fani nie widzą różnicy i kupują wszystko, ale dla wielu era Shanksa to koniec miłości do tego zespołu.

Być może staram się teraz wytłumaczyć coś bardzo złożonego, niewtajemniczeni mogą nie zrozumieć, ale w dużym skrócie - w niektórych kręgach fanów Bon Jovi nie mówi się o Shanksie jako producencie, a kochanku lidera zespołu. Jon przylepił się do niego i pozwala mu staczać jego własną markę na dno. Tymczasem Shanks staje na scenie w miejsce Sambory, jako prawa ręka Jona i udaje gwiazdę rocka, którą nie jest. Czy to jeszcze cyrk, czy już kabaret? A może coś pomiędzy - występ klaunów! Klaun - tego słowa szukałem. Pięć lat po wydaniu What About Now, w końcu wiem jak opisać dzisiejsze Bon Jovi.

Może jednak skończę już ten emocjonalny wykład, a przejdę do rzeczy, czyli suchego oceniania materiału. Najgorszego materiału w historii. Gotowi? Jedziemy.

1. Because We Can
To jeden z tych memicznych wręcz utworów, które są tak złe, że aż dobre. 11/10

2. I'm with You
Potencjał na rewelacyjną piosenkę zmarnowany przez dziwne zabiegi w produkcji. Głos Jona brzmi tu tak nienaturalnie... jak jakiś robot. Gitary mogły być mocne, ale zamiast tego robią tylko szum, ale uwierzcie mi, to i tak jeden z najlepszych punktów na płycie. 5/10

3. What About Now
Piosenka ta była niby drugim singlem, ale nie była w ogóle promowana. Mimo to, ukazała się przed premierą albumu i dała nadzieję, że może być całkiem nieźle. Bo to jest całkiem niezłe, jest jakaś fajna wstawka gitarowa, niezła melodia, ładny tekst, spójna kompozycja. 6/10

4. Pictures of You
Wiem, że nikomu z Was to nic nie powie, ale to jest właśnie jeden z tych utworów, w których nie słyszę nic, poza Shanksem. Typowy potworek. 2/10

5. Amen
Jonowi zachciało się zrobić własne "Hallelujah" i wyszło mu... całkiem całkiem. Gdy pierwszy raz usłyszałem ten kawałek, od razu musiałem sprawdzić jak wokalista wykonuje to na żywo i skończyło się tak jak myślałem. O ile pierwsze "Amen" wyciągnął dobrze i czysto, tak drugie brzmiało jak karykatura. Jon od pewnego czasu tak już ma. Potrafi w jednej chwili zaśpiewać coś ponad swoje możliwości, a w drugiej fałszować przy najprostszym do wykonania wersie. Amen ma klimat i w pojedynkę radzi sobie nieźle, jako ciekawostka. 6/10

6. That's What the Water Made Me
Dobry, energiczny utwór, przypominający lepsze lata kapeli. Nie zepsuty do reszty i zachęcający do zabawy. Zapamiętywalny i łatwy do zanucenia. Komplementuję go jak nie wiem, a to tylko 6/10

7. What's Left of Me
Tragedia. 2/10

8. Army of One
Tragedia. 2/10

9. Thick as Thieves
Dobra ballada z fajnym tekstem i szczyptą emocji. Jeden z tych kawałków, do którego wyraźnie się przyłożono i nie wydano na zasadzie "Dawno nie napisałem piosenki, daj kartkę i ołówek, zrobię coś na kolanie". Tu był pomysł, powiedzmy - wena. 6/10

10. Beautiful World
Tragedia. 2/10

11. Room at the End of the World
Tragedia. 1/10

12. The Fighter
Tragedia. 1/10

Jeszcze są bonusy. What About Now wydano w kilku edycjach (japońskie, specjalne, jakieś bonusy dla użytkowników iTunes itp. itd.). Pozostałe piosenki to albo takie same smęty lub szumowiny co najgorsze odpady z głównej tracklisty, albo próby podbicia dyskotek. Ani jednego, ani drugiego nie chce mi się komentować.

Wybaczcie dosyć chaotyczne podejście do tematu tego albumu i zaledwie garstkę informacji na jego temat, ale na innych forach pisałem na temat tej kupy już tak dużo, że ciężko mi to uzbierać w logiczną całość. Następnym razem skosztuję grzyba, o którym wiem nieco mniej i do którego podchodzę z mniej emocjonalnymi wspomnieniami.