Post: #18

dziobaseczek napisał(a):Jedno jest pewne – najbardziej do rozpowszechniania molestowania i innych haniebnych incydentów mocno przyczynia się polityczna poprawność i cenzura.

Ogólnie się zgadzam, ale nie jestem pewien, czy to jest trafiona konkluzja. Wydaje mi się, że chodzi raczej o tabu, które nie wynika z poprawności politycznej, ale jest zakorzenione głębiej. Nie nazwałbym też tego cenzurą, bo to nie jest odgórny zakaz. Nie ma też zewnętrznych prób blokowania takich informacji (nie mówię teraz o próby podejmowane przez sprawców, to jeszcze coś innego). Ja myślę, że w centrum mamy strach i wstyd, one się tu wzajemnie napędzają od samego początku i trudno taką spiralę przełamać. Dlaczego czasem czeka się 30 lat, by o czymś opowiedzieć? Bo potrzeba czasu, aby ten strach i wstyd oswoić, ale także impulsu wystarczająco silnego, by tej mieszance się przeciwstawić. Ona jest w jakiś sposób spowodowana przez społeczeństwo, ale jest w dużej mierze psychologicznym mechanizmem wewnętrznym.

Cytat:artystka prawdopodobnie może więcej

Ale w tym przykładzie na innym polu -- na polu sztuki (czy też "sztuki", jakkolwiek). Tymczasem wszystkie te epizody, do których się odnoszę nie mają bezpośredniego związku ze sztuką. Wydaje mi się zresztą, że to twierdzenie należałoby rozważać nie na gruncie stricte prawnym. Nie jestem pewien na jakim, jak również nie jestem pewien, czy mogę się do tego odnieść zupełnie ogólnie, ale to interesująca koncepcja. Na pewno warto do niej wracać w rozważaniach.

Cytat: Innym przypadkiem są tzw. Feministki (celowo piszę tzw. bo te od czarnych marszów nie reprezentują wszystkich kobiet ani nawet feministek).

Obawiam się, że nie rozumiem. Akurat czarny marsz wyciągnął na ulicę mnóstwo kobiet, które z ruchem feministycznym nie są związane na co dzień. Jak to się ma do niereprezentowania samych siebie?

Cytat:prób dyskredytowania właściwej definicji molestowania

A jaka jest właściwa definicja? Myślę, że różni ludzie mają różnie rozciągniętą strefę komfortu i w związku z czym różnie pewne sytuacje odbierają. Nie chodzi oczywiście o to, żeby karać za spojrzenie, bo dojdziemy do absurdu, ale o to, że wszystko jest względne i najbardziej dotkliwie czuć to w sytuacjach niejasnych, trudnych, wywołujących kontrowersje, sprawiających, że ktoś się czuję pokrzywdzony. Myślę, że trzeba rozmawiać, pytać, wymieniać myśli. W ten sposób poznajemy stanowiska i doświadczenia innych osób i sami dzięki temu możemy stać się bardziej empatyczni. A przecież o to w dużej mierze tutaj chodzi. O szacunek, opanowanie i empatię.