Post: #360

Pewnie pewne rzeczy zależą ode mnie w sprawie gustu muzycznego, ale raczej w niewielkim stopniu. Akurat w moim przypadku widać to jak na dłoni. Do 18-tego roku życia wychowywałem się w muzycznej pustyni. Nie słuchałem w zasadzie żadnej muzyki, a utwory, które wówczas znałem (Louis z Chicago, Dzióbią ptaszki, Alfabet polski czy Żołtyj parachod) to była zamierzchła przeszłość. I zaczynam słuchać i od razu odrzuca mnie od Jarockiej, Jantar czy ABBA-y. A pierwszy kontakt z Epitaph mnie zachwyca. Kilka lat później słucham z magnetofonu kumpla Crimsonów, dla zabawy zmieniam ścieżkę i... nie wracam na poprzednią. Muzyka kompletnie mi nieznana i kompletnie odmienna od tego co znałem zauroczyła mnie od pierwszego dźwięku (tak pokochałem Garbarka). I ja coś kształtowałem? Nie, to muzyka trafiła w mój typ wrażliwości.
A porównanie do smaku jest jak najbardziej na miejscu, szczególnie jeżeli chodzi o brzmienie poszczególnych instrumentów czy chociażby wysokość dźwięku (w studenckim radiu był gość, który miał alergię na niskie tony i puszczając muzykę wszystkie wycinał, co dla innych nie było do słuchania).