Post: #10

19



Tirana (Albania)

Na ten wyjazd musiałem dojrzeć, okrzepnąć czy co tam jeszcze. Wypad w bałkański kocioł nie mógł być i w rzeczy samej nie był ekspedycją li tylko po słońce i ciepłe morze. A dotarcie do chowanej latami za niewidzialnym murem Albanii ekscytowało mnie od zawsze, to znaczy od momentu gdy usłyszałem, że można tam w ogóle jeździć.
Na słowo 'stolica' zawsze zapala się mi lampka, bo to i uczona w dzieciństwie nazwa i jakaś tam definicja odwiedzanego kraju i tak przeze mnie lubiane wniknięcie wszystkimi zmysłami przez jakiś tam czas w życie co by nie mówić większej od mojego miasta metropolii.
Dojechanie już do centrum Tirany było przeżyciem samym w sobie. Wydawało się, że dla miejscowych pasy nie istnieją, a podczas kilkunastominutowego dojazdu do umówionego miejsca ten sam samochód zmieniał je co najmniej kilka razy. A propos samochodów już tylko miejską legendą jest stwierdzenie, że jeżdżą tam tylko mercedesy, choć jakiś tam niemały procent faktycznie na drogach stanowią.
Nadrzędnym celem po dotarciu do celu było dla mnie uwiecznienie na zdjęciu fasady Muzeum Historycznego z dość osobliwą mozaiką prezentującą albańskie czyny rewolucyjne na przestrzeni dziejów, mi osobiście przypominającą makatkę na ścianę tak popularną w mieszkaniach z lat 80.

Generalnie wiele rzeczy jest wielkimi w mieście. Bo i pomnik w całym kraju hołubionego Skanderbega, i najstarszy meczet i wywieszone flagi i psujące wygląd centrum dopiero co powstające gmaszysko w tle. Jednak nie byłbym sobą gdybym nie odkrył swojej Tirany. Zafrapowało mnie w jednym z parków umieszczenie obok repliki jednego z tysięcy bunkrów na terenie Albanii fragmentu... muru berlińskiego, zaś wzruszyło popiersie Chopina, tuż przy stołecznym Uniwersytecie Sztuk.

Zwraca uwagę zalbańszczone nazwisko, ale to przynajmniej (jak doczytałem) jedyny pomnik obcokrajowca na terytorium całego państwa, więc w ogóle zaszczyt, duma i radość kończyła spacer ulicami tego osobliwego miasta w osobliwym kraju.