Post: #41

Nie wiem co jest obiektywne a co nie, ale dla mnie ostatnia płyta AMJ jest jednym z największych rozczarowań w polskiej muzyce w tym wieku. Z TAKIM składem można było naprawdę stworzyć coś na miarę światową. A wyszła jakaś miałka smoothjazzowa popelina, typowa tapeta muzyczna, nudy na pudy i tyle. Przesluchałem 3-4 razy i miałem dość. Odniosłem takie wrażenie, jak powyżej cytowany recenzent: że sidemeni mieli trochę czasu i poproszeni przez pana "co to ja nie jestem" (3 westchnięcia) K. "z łaski" "walnęli" parę solówek czy wstawek. Fatalne wrażenie po prostu. A może się wydało, że nawet tacy dobrzy muzycy nic nie dadzą jesli nie mają z kim pograć, to też nie wycisną wiele. Zabrakło Stinga???

Post: #42

Miszon napisał(a):1. Nie wiem co jest obiektywne a co nie, ale dla mnie ostatnia płyta AMJ jest jednym z największych rozczarowań w polskiej muzyce w tym wieku.
2. Z TAKIM składem można było naprawdę stworzyć coś na miarę światową.

1. I w tej konkretnej sprawie trudno jest stwierdzić coś obiektywnie. Ja mam zupełnie inne odczucia.
2. Po pierwsze napisałeś o takim składzie, czyli nie miałeś wątpliwości, że muzycy są dobrzy. A między innymi o to poszło w sporze o obiektywizm. Z tego co pisze aaky wynika, że wcale nie wiadomo, czy oni są dobrzy? Czy w ogóle ktokolwiek jest dobry.
A wracając do płyty to uważam, że to jest coś na skalę światową. Według mnie to najlepsza płyta w tym stuleciu na świecie.

Post: #43

Z powodu jednej pomyłki (wpisałem nowość jedną rubrykę za wysoko) podałem nieprawidłowo kolejność czołowki. Obecnie Standing next to me jest 5 (poprzednio 7), a Lao Che 8 (poprzednio 6). Wśród wykonawców Ponieważ nie mam dostępu w tej chwili dostępu do danych, podałem tylko poprawki miejsc. Obecne miejsca są w kolorze błękitnym.