GERARD WAY - NO SHOWS

Nowa płyta Gerarda Way już dosłownie za rogiem, dlatego na mojej liście nie mogło zabraknąć „No Shows”, nowego nagrania z tego wydawnictwa. Pierwszy zwiastun „Action Cat” z przed paru miesięcy jakoś tak pominąłem, bo chyba nie docierał do mnie fakt , że teraz przyszedł czas na solowy album tak ważnego dla mnie artysty, ale „No Shows” to już zabraknąć nie mogło. Tym bardziej, że piosenka w dużym stopniu nawiązuje do tego, co można było usłyszeć na ostatnim albumie My Chemical Romance. Pewnie, że Way odcina się od przeszłości, opowiada historię o chłopaku, który wrócił do swych korzeni, czyli czasów szkoły artystycznej, ale tak naprawdę nie sposób tak bardzo się zmienić. Chwile później przekonuje nas, że gitara nie umarła, że właśnie na takim brzmieniu zbuduje swój nowy album „Hesitant Alien”. W takim razie zapytam – co takiego robił przez ponad dziesięć lat z MCR? Przecież to czysta gitarowa muzyka. Zaś na ostatnim albumie Chamical mamy całą gamę eksperymentów z brzmieniem gitar, wzmacniaczy, przystawek, efektów, itd… Słuchając „No Shows” mam wrażenie, że słyszę dalszy ciąg „The Kids From Yesterday”. Teraz jaśniejsza staje się stylistyczna wolna MCR na „Danger Days” i konsekwencje w postaci rozpadu zespół. Ostatnio zaś Garard wspominał o tym, że w sumie żałuje, że nie rozwiązał zespołu po płycie „The Black Parade”. Zatem długi proces nagrywania „Danger Days” mógł być początkiem szukania swojej własnej drogi na przyszłość. Ja osobiście uwielbiam killjoys’ów i nie miałbym nic przeciwko temu, aby solowa płyta Way’a „Hesitant Alien” była kolejną pozycją w dyskografii mojego ulubionego w ostatnich latach zespołu. Rozumiej jednak decyzję Way’a i potrzebę zmiany, no a na nową płytę czekam z równą niecierpliwością, co na wcześniejsze pozycje MCR.

LA ROUX - KISS AND NOT TELL

Świat kompletnie zwariował, bo skoro Elly Jackson jest za stara na BBC1 to nie może być inaczej. Słuchając zaś cotygodniowej listy tego radia mam wrażenie, że jest jeszcze gorzej. Zupełnie nie rozumiem muzyki dzisiejszych gwiazdek pop’u. Mniejsza jednak o to, bo w tym przypadku ważniejsza jest muzyka La Roux, która jednym słowem jest świetna! W cały album „Trouble in Paradise” trochę się wchodzi, bo nie jest tak oczywisty, jak olśniewający debiut, ale gdy się pozna i polubi tą muzykę, to zaczyna się ją doceniać. Dzisiejsza nowość „Kiss And Not Tell” to bez wątpienia jeden z najjaśniejszych momentów tego krążka, a to za sprawą tanecznej aranżacji, łatwo wpadającego w ucho tekstu oraz naprawdę przyjemnej melodii. Nie da się też ukryć, że ta piosenka chyba najbardziej przypomina dawne przeboje La Roux. Zatem można by powiedzieć przebój murowany, bo na dokładkę mamy tu do czynienia z genialnym teledyskiem! Czego więc brakuje? No właśnie tego, aby ktoś pozwolił tej muzyce zaistnieć i tu wracamy do początku z BBC1. W sumie wnioski straszne, bo nie chodzi o to, że artystka w wieku 26 lat jest za stara, ale o to, że jej muzyka ponoć już nie tafia do dzisiejszego słuchacza, zwyczajnie jest za bardzo dojrzała. W takim razie cieszę się, że sam niej jestem już tak młody i wracam do „Trouble in Paradise”.

ROYAL BLOOD - FIGURE IT OUT

Royal Blood są z kolei przykładem tego, jak media mogą pomóc w karierze. Zrobiło się o nich bardzo głośno i proszę sukces przekroczyło nawet najśmielsze marzenia. Debiutancki album sprzedaje się świetnie, a to przecież całkowicie rockowe piosenki. Duet niesamowity, bo tylko perkusja i bas, ale swoją energią zapełniają resztę przestrzeni. Dzisiejsza nowość singiel „Figure It Out” to prawdziwy killer, który nie często się w muzyce zdarza. Piosenka porywa od razu, właśnie za sprawą rytmicznego basu i tematu, który momentalnie wpada pod czaszkę. Royal Blood po raz kolejny udowadniają, że rockowa muzyka jeszcze nie umarła i ciągle potrafi czymś zaskoczyć. Tak było w przypadku Oasis, The Libertines, Arctic Monkeys i nie inaczej jest teraz, bo sposób w jaki ten zespół wdarł się do nas ze swoją muzyką żywo przypomina te wcześniejsze wejścia gwiazd. Radość tym większa, że muzyka Royal Blood wydaje się być całkowicie bezkompromisowa i undergroundowa. Fajnie, że taki zespół dostał szansę. No i jeszcze ten teledysk, aż ciarki przechodzą gdy się ogląda!