THE BLACK KEYS - GOTTA GET AWAY

Czasem gdy usłyszy się jakąś piosenkę pierwszy raz na nowej płycie ulubionego zespołu, można odnieść wrażenie, że zupełnie nie pasuje ona do reszty utworów wypełniających to wydawnictwo. To oczywiście dość częsta sytuacja, ale gdy doda się do tego jeszcze drobny fakt, że owa piosenka jest absolutnym przebojem, to doprowadza to słuchacza do drobnego dysonansu. Miałem tak kiedyś z „Tennagers” My Chemical Rommance, bo gdy tylko pierwszy raz usłyszałem tą piosenkę pomyślałem The OffSpring! i zupełnie nie pasuje do reszty genialnego „The Black Parade”. Potem to uczucie oczywiście osłabło i dzisiaj nie wyobrażam sobie tej płyty bez „Tennagers”. Dzisiejsza nowość „Gotta Get Away” to niejako bliźniacza sytuacja, bo przesłuchaniu całej zawartości nowego albumu The Black Keys „Turn Blue”, ta piosenka wydaje się nieco oderwana od reszty, ale przebojowości nie można jej odmówić. Pisze o tym, bo cały czas pamiętam swoje odczucia w stosunku do „Gotta Get Away” po pierwszych przesłuchaniach albumu, a dziś wydaje mi się, że nie można było lepiej zakończyć tego cudownego skądinąd wydawnictwa. Po smutnym i refleksyjnym przekazie płyty „Turn Blue” ożywczy chwytliwy rockandrollowy kawałek w stylu The Rolling Stones, wprowadza słuchacza w dużo lepszy nastrój. Inną sprawą jest natomiast dobór singli z tego wydawnictwa, bo ktoś kto nie słyszał całego albumu po „Fever” i „Gatta Get Away” może mieć błędne wyobrażenie o całości. Tak naprawdę „Turn Blue” to spokojny, piękny refleksyjny album, który najlepiej zareklamować może krótki film w reżyserii Theo Wennera do utworu „Weight of Love” z Larą Stone (przyszłą gwiazdą Star Wars) w roli głównej. Zatem szkoda, że „Weight of Love” nie zostało singlem, ale w sumie „Gatta Get Away” też jest świetne choć muzycznie tak różne!

THE AFGHAN WHIGS - MATAMOROS

Pierwszy singiel The Afghan Whigs „Algiers” z nowego albumu zespołu „Do to the Beast” spodobał mi się od razu, a do tego drugiego „Matamoros” przekonywałem się trochę dłużej. Pewnie dlatego, że ta piosenka jest trochę pokręcona. Hipnotyzujący rytm w zwrotce okraszony równie pokręconym tekstem przyswaja się po prostu trochę dłużej. Natomiast refren w typowym dla Grega Dulli’ego stylu chwyta od razu. Powstaje zatem uczucie pewnej niespójności, które po jakimś czasie zupełnie znika i spokojnie można cieszyć się nową propozycją zespołu. Teledysk do piosenki niejako potwierdza moje słowa, najkrócej opisując ten obraz można powiedzieć, że przedstawia on ludzi tańczących w tramwaju. Najbardziej zwariowane tańce odbywają się chyba podczas pierwszej zwrotki!