Post: #1

Post: #2

naprawde już się nikt nie interesuje tym zespołem? cisza totalna!

singiel niezły, nie jakaś rewelacja, ale tuptam nogą miło

Post: #3

też uważam że jest nieźle, jeśli jeszcze na płycie będą fajne schizowopsychodeliczne balladki to powrót udany

Post: #4

Ja nigdy specjalnie nie interesowałem się tym zespołem, chociaż nawet mam ich dwa single w swojej kolekcji
Bardzo podobne do Editors, nie rozróżniłbym chyba kto to śpiewa, stawiałbym na Toma Smitha

Post: #5

Może mało osób dzisiaj, i w tym miejscu, zdaje sobie sprawę z tego, że Interpol byli pierwsi!
W sierpień 2002 r. pojawiła się ich płyta "Turn On the Bright Lights" i to od niej WSZYSTKO się zaczęło
Editorsi z "The Back Room" pojawili się d.o.p.i.e.r.o w lipcu 2005 r.


Zatem to, co myślę na temat "Turn On the Bright Lights", może być niedorzeczne, bo mam bardzo chorobliwy stosunek do muzyki.
W 2002 r. postanowiłem, że moim aktualnym marzeniem jest bycie Paulem Banksem z zespołu Interpol

Ta płyta jest taka, jak napisała w "Muzie" Maria Pachnicka - zaginione piosenki Joy Division.
Albo cień rzucony przez nich na zmanierowany Suede.
Albo ukrywany długo przed opinią publiczną fakt, że Jim Morrison, zanim został zdeklarowanym grafomanem, nagrywał w piwnicy z zespołem Bauhaus.
Albo coś jeszcze innego.

Paul Banks był w 2002 roku, jakby umarł i nadawał audycję z grobu.
Miał piękny, prawie operowy, pęknięty głos, którym śpiewał przez warstwę ziemi.
Wreszcie mój niezdrowy zachwyt budzą teksty, które powinny zostać wywiezione do Sevres w celu stanowienia wzorca piosenek o miłości.
On śpiewa takie rzeczy jak "I wish I could eat the salt off of your lost faded lips".
Piękne wypadkowe między świńskim różem listów miłosnych a rachitycznymi stwierdzeniami, które wypowiada się drżącym głosem.
Ta płyta należała do mojej ulubionej odmiany muzyki, w której pozorna energia, akordy pozornie durowe, jakaś perwersyjna jasność momentami z niej bijąca tylko potęgują patologiczny smutek.

Wykopany przez Interpol dla słuchaczy dół jest bezgraniczny, przyozdobiony bibelotami takimi jak "baby, baby" albo "girl", spomiędzy których prześwituje surowa ziemia stwierdzeń w rodzaju "you're looking all right tonight, I think we should go".
Między jednym a drugim "oh yeah" albo "one two three" umieszczone jest "you go stabbing yourself in the neck".
Siedziałem w tym dole długo, oj długo... natchniony i smutny jak grouppie z "Tequilli" Vargi na bekstejdżu i smutek jest moją radością, a milczenie moją mową.

W 2002 roku miałem świadomość, że "Turn On the Bright Lights" nie dostanie się nigdy do stacji radiowych, nie rozlegnie się nigdy w taksówkach, to by było zbyt niebezpieczne dla systemu, ludzie zaczęliby wolniej chodzić i upuszczaliby powzięte przedmioty.
W zasięgu głośników słońce mogłoby zajść nieodwracalnie, mogłaby nastać nigdy niekończąca się jesień, papierki i liście stanęłyby w powietrzu między blokami, ciśnienie spadło w oponach samochodów.
Przez kałuże porażeni śmiercionośnym smutkiem przechodnie wlekliby za sobą paski od szlafroków jak zwiędłe ogony.

Wyobrażałem to sobie.
Nie chcieliby sobie już nic kupić.
Paliliby tylko znicze na balkonach.
To by było gospodarczo i społecznie nierentowne.
Ja byłbym już wtedy Paulem Banksem.
Nagrywałbym drugą, jeszcze bardziej rozpaczliwą płytę.
Zwiedzeni moimi rozpaczliwymi piosenkami przechodnie rozbijaliby się o lampy uliczne i mury domów.
Umieraliby śmiercią przez rozdrapanie.



I oto minęło 12 lat.......................................................................
Ciekawe co we wrześniu przyniesie 5. płyta zespołu?