Post: #19

Kolejna bardzo życiowa i piękna piosenka Prefab Sprout. Któż z nas nie chciał/nie chce zaspokoić ambicji rodziców lub też wręcz przeciwnie - podążyć własną drogą i jak najdelikatniej zasugerować im, że jego życie jest tylko i wyłącznie jego sprawą. O tym traktuje ten numer. To dialog między rodzicami oraz ich synem, w którym ci pierwsi w bezceremonialny sposób przypominają swojemu dziecku, że: You surely are a truly gifted kid/But you're only good as/The last great thing you did . Syn nie ma jednak zamiaru żenić się i układać szczegółówych planów na przyszłość. Żyje chwilą. Chce, żeby rodzice byli z niego dumni tu i teraz. Jednocześnie czuję, że tak naprawdę jest stworzony do robienie rzeczy większych - może stąd ten symboliczny tytuł, "Moving the River", który mi osobiście kojarzy się z jedną z dwunastu prac Herkulesa.


Dwie rzeczy, które kochają chłopcy - szybkie samochody i (szybkie) dziewczyny. "Cars and Girls" nie jest jednak kolejnym utworem o niebieskich ptakach, beztroskim życiu i wietrze we włosach dziewczyny, którą bohater zabrał na rankę wozem taty. Jest wręcz przeciwnie. Jedziemy autostradą życia, coraz dalej i szybciej, mając za sobą pewien bagaż doświadczeń, dzięki któremu jesteśmy w stanie stwierdzić, że tytułowe "fury i laski" nie są wcale najważniejsze i nie ma sensu po nich płakać. Zgodnie z tekstem - życie kiedyś dobiegnie końca i mały chłopiec ze swoim hot rodem nie wygra tego wyścigu, nie będzie Bogiem. Tak, to zdecydowanie jeden ze smutniejszych kawałków grupy, chociaż pozornie wcale tak nie brzmi.

PS - ok, zdradzę Wam coś. To powyżej to brednie. Tak naprawdę piosenka jest rodzajem satyry na "highway songs" Bruce'a Springsteena, rodzajem żartu i sprzeciwem wobec polityki radiostacji tłukących wciąż na antenie numery o tej samej tematyce (czyli o samochodach i laskach). Ale zanim o tym przeczytałem, to właśnie w powyżej przedstawiony sposób odbierałem tekst "Cars and Girls". Jestem albo wyjątkowo podatny na takie treści, albo jest to kolejny dowód na geniusz Paddy'ego Z drugiej strony - czy nie można popełnić kilku głębszych refleksji na temat naszego żywota i jednocześnie zakpić z Bruce'a? Pewnie, że można!


Na "Let's Change the World with Music" Paddy McAloon brata się z Bogiem, ale w "The Sound of Crying" z wybornej kompilacji "A Life of Surprises" grzmi niczym on sam. Płacz przeszywa Ziemię. Płacz jest wszędzie. I czym na to sobie zasłużyliśmy? Pomimo dosyć romantycznej linii melodyjnej, "The Sound of Crying" wypada raczej jako rodzaj nieco ugrzecznionego protest-songu, który zaadresowany jest do Najwyższego. To taki "Dear God" w wersji ocenzurowanej, ale wciąż dającej do myślenia. Poza tym, abstrahując od warstwy lirycznej, kawałek ma w sobie sporo szlachetnego erotyzmu. W latach 90. nie brakowało tego pierwiastka w piosenkach PS i jeszcze się o tym przekonamy podczas tego topu.


Jak mogłem do tej pory zapominać o "Nightingales" przy corocznym głosowaniu na najlepsze świąteczne kawałki? Nie jest to oczywiście utwór "okazjonalny", ale niewątpliwie brzmi jak kolęda. Jest nawet zaśpiewany takim słodkim, relaksującym półszeptem, a z oddali słychać sanie Świętego Mikołaja. Tyle teorii. W praktyce Paddy McAloon zadaje sobie trud odpowiedzieć na pytanie "kim jesteśmy?". Czy nasze zabiegane życie jest niczym jeden wielki pokaz fajerwerków na niebie? A jeśli tak, to czy kiedy promieniejemy radością jesteśmy niczym świecące na wspomnianym niebie gwiazdy? Lider Prefab Sprout jest zawodowym piosenkarzem, więc nie byłby sobą, gdyby nie doszedł do zgoła innego wniosku. Kluczem do niego jest piękny fragment, który wyróżniłem jako mój ulubiony powyżej.


I jeszcze jedna ballada. Ciężko powiedzieć czy autobiograficzna, ale padające w refrenie nawoływanie ("Paddy Joe, say Paddy Joe") sugeruje, że tak właśnie mogło być. Dziewczyna i chłopiec. Krótka historia. I chociaż po latach chłopiec słucha już innej muzyki, to ciągle słyszy śpiew dziewczyny. Nie jest to być może najbardziej twórczy tekst McAloona, ale przytoczone w moim prywatnym "naświetleniu" linijki naprawdę mogą się podobać. Z utworem "We Let the Stars Go" wiąże się też dosyć dziwna opowieść związana z jego powstaniem. McAloon, jako wieloletni fan Michaela Jacksona, bardzo chciał zobaczyć go na żywo, lecz nigdy nie miał ku temu odpowiedniej okazji. Kiedy Jackson w końcu zapowiedział się z wizytą w Wielkiej Brytanii, wtedy McAloon niezwłocznie kupił bilet i pozostało mu już tylko odliczać dni do występu. Traf chciał, że pewnego razu przyśniła mu się linia melodyjna do utworu znanego dzisiaj jako "We Let the Stars Go". Po przebudzeniu od razu dopadł do pianina i spędził cały dzień na komponowaniu oraz dopieszczaniu kawałka. Dopiero kiedy skończył, zorientował się, że Jacksona już nie zobaczy - ten prawdopodobnie był już w drodze powrotnej do Stanów No ale co? Warto było? Warto.