BLACK SABBATH - GOD IS DEAD?

Niezależnie od tego czy się komuś ten utwór, płyta, cały powrót podoba czy nie trzeba uczciwie przyznać, że jest to wielkie wydarzenie w świecie muzyki. Kiedy pod koniec lat dziewięćdziesiątych muzycy Black Sabbath zagrali w oryginalnym składzie po raz pierwszy po długiej przerwie wszyscy zaczęli się zastanawiać i zadawać sobie jedno pytanie. Czy będą próbować coś razem nagrywać? I z biegiem lat pytanie pozostawało bez odpowiedzi, a prawdę mówiąc wszyscy pogodzili się już chyba z tym, że Ozzy Osbourne z Black Sabbath już nic nie nagra. Tym bardziej, że w między czasie powstała regularna płyta Black Sabbath „The Devil You Know” z Dio na wokalu i pod szyldem Heaven and Hell. Niestety jak wiemy Ronnie Jamesa Dio zmarł rok po wydaniu tego krążka. Nagle jednak coś się zmieniło i po wielu latach Tony Iommi, Ozzy Osbourne i Geezer Butler weszli razem do studia i nagrali pod okiem nie byle kogo, bo samego Rick’a Rubin’a nową regularną płytę „13”. Pierwszą od osiemnastu lat pod szyldem Black Sabbath nie licząc wspomnianego projektu z Dio. Natomiast ostatni album z Ozzy Osbournem „Never Say Die!” powstał trzydzieści pięć lat temu! To wtedy nie było mnie jeszcze nawet na świecie, a Brad Wilk, który na albumie gra na perkusji jako muzyk sesyjny miał wtedy zaledwie 10 lat. Zabrakło oczywiście tego czwartego czyli Bill’a Ward’a. Trochę szkoda, bo jak się okazuje poszło o jakieś kontraktowe sprawy.

Dla mnie Black Sabbath od lat pozostawali legendą i w miarę jak poznawałem kolejne płyty i etapy twórczości zespołu, legenda i szacunek dla dokonań muzyków rosły. To przecież Oni tak naprawdę zmienili muzyczny świat, a albumy takie jak „Paranoid”, „Vol. 4” czy chociażby debiut „Black Sabbath” na zawsze pozostaną już niedoścignionymi klasykami heavy metalu. Jak zatem na tym tle wypada nowa muzyka zespołu? Odpowiedź jest dość prosta. Świetnie! Dzisiejsza nowość „God Is Dead?” jest tego najlepszym przykładem. Piosenka w starym dobrym stylu, toczy się bardzo powoli, ale już od pierwszych dźwięków słychać, że moc pozostała. Potężne brzmienie 24 progowego Gibsona SG po raz kolejny zadziwia. Mam też wrażenie, że Ozzy przez te wszystkie lata nie za wiele się zmienił. No i fajne jest też to, że te piosenki są takie długie, pozostaje tutaj wiele czasu na różne zmiany tempa, przejścia i solówki, które brzmią tak jakby powstały pod czas sesji „Sabbath Bloody Sabbath” z przed czterdziestu lat. Jednym zdaniem, wszystko po staremu. Tylko jak to w tym kontekście śmiesznie brzmi. Za to płyta nagrana z Rubin’em zawsze trzyma poziom i nie inaczej jest tym razem.