NICK CAVE & THE BAD SEEDS - WE NO WHO U R

Po prawie pięcioletniej przerwie z nowym albumem powraca jeden z najbardziej znanych na świecie Australijczyków. Nick Cave to niezwykła osoba, bo nie dość, że to już piętnasty album Nick Cave and the Bad Seeds to przecież w ostatnim czasie nagrał jeszcze dwa albumy z Grinderman oraz napisał scenariusz do filmu „Lawless”. I taki natłok zajęć nie spowodował bynajmniej obniżenia lotów artysty. W jego przypadku chciałoby się powiedzieć, że wszystko czego się tknie zamienia się w złoto. „We No Who U R” to utwór, który od razu przywołuje wspomnienia największych przebojów zespołu. Mam wrażenie, że tak dobrej piosenki Cava nie słyszałem co najmniej od „Into My Arms”. Zresztą obie piosenki w jakim sensie są sobie bliskie. Chodzi oczywiście o przekaz, a w jeszcze dalszym odniesieniu można doszukać się klimatu „Do You Love Me?”. To prawda, że pomiędzy płytami „The Boatman's Call” i dzisiejszą „Push the Sky Away” znalazły się jeszcze trzy krążki, ale chyba w żadnym momencie dwudziestego pierwszego wieku muzyka The Bad Seeds nie brzmiała tak dobrze. Cały czas to były wysokie loty, wystarczy choćby przypomnieć sobie super płytę „No More Shall We Part”, ale tak samo jak w przypadku Davida Bowie mam wrażenie, że ludzie zatęsknili za prawdziwą muzyką artystów z krwi i kości.

LUXTORPEDA - GIMLI

Przyznaję, że utwory Luxtorpedy nie robią na mojej liście oszałamiających karier. To trochę dziwne zważywszy na fakt, że zawsze wysoko ceniłem taką Knż-tową umiejętność Roberta Friedricha do stwarzania potężnych, a jednocześnie porywających riffów. Niestety jednak zespół nie rozpieszcza fanów singlami i tak jak w przypadku „Wilki Dwa” dopiero wizja oficjalnego teledysku daje nadzieje na debiut na mojej liście. „Gimli” to piosenka, która po prostu musiała się mi spodobać. Jak zwykle doskonały riff, potężny i mocny, dodatkowo poprzedzony świetnym i też robiącym wrażenie wstępem. Jak zwykle w przypadku Luxtorpedy mamy do czynienia z przejmującym tekstem, no a sposób w jaki Litza wykrzykuje słowa w piosence, po prostu musi budzić emocje. Dodatkowym elementem, który charakteryzuje ten utwór jest doskonały dźwięk. Gitary są lekko stłumione wtedy kiedy potrzeba, a za to świetnie brzmią w reszcie utworu. Na przykład w solówce mamy do czynienia z brzmieniem porównywalnym do największych zachodnich produkcji. Cały czas jestem zresztą pod wrażeniem tego momentu w tym utworze. Ta nowoczesna i przebojowa co by nie mówić krótka wstawka świetnie dynamizuje to nagranie. Mi kojarzy się oczywiście z Bullet For My Valentine i płytą „Fever”, która wręcz kipiała takimi solówkami. Bardzo się cieszę, że i polska muzyka niemłodego już przecież artysty też może nieś taki nowy powiew.

Debiut Nick’a Cave'a na mojej liście wypada w tygodniu, w którym ogłoszono, że będzie On jedną z gwiazd tegorocznego Heineken Open'er Festival. Jedno z drugim nie ma nic wspólnego, bo i tak „We No Who U R” zaliczyłoby dziś debiut w podstawowym zestawieni, ale tak najzwyczajniej w życiu nie mogę uwierzyć, że tylu moich ulubionych artystów wystąpi na tegorocznej edycji. Blur, QOTSA, Arctic Monkeys, Kings Of Leon, Editors, Skunk Anansie, Hey, itd… Do tego wszystkiego dołącza jeszcze Nick Cave and the Bad Seeds. Po prostu masakra! No, a nie można przecie zapomnieć o młodych nadziejach jak Alt-J czy Tame Impala. Po prostu w tym roku będzie wspaniale, a to przecież nie koniec ogłoszeń. Mogę powiedzieć całkiem serio i poważnie, że w końcu został pobity niezapomniany line-up tej imprezy z 2009 roku!