The History Of Apple Pie. Piątka dzieciaków z Londynu, które chwyciły do rąk gitary i postanowiły pobawić się w swoich idoli. Nie wiadomo czy planowali robić to na serio, ale wyszło świetnie. Historia jabłecznika (czy tam innej szarlotki) zaczyna się od nagrania "You’re So Cool" z 2011 roku, które szybko zostało podchwycone przez znaczące portale muzyczne jako zapowiedź ciekawej reinkarnacji kilku czołowych alt-kapel początku i środka lat 90. Przypuszczenia krytyków potwierdziły następne nagrania, powoli przygotowujące świeżo upieczonych fanów zespołu na nadejście debiutanckiego LP. I stało się. Album "Out of View" trafi do sklepów 28 stycznia 2013 roku, dwa dni po moich urodzinach, dzień po wydaniu kultowej płyty "Spooky" grupy Lush.

Otóż to. Nie bez przyczyny wspominam o albumie "Spooky" będącym dla mnie jedną z kilku podstawowych definicji shoegaze’u oraz stylistyki "noise". The History of Apple Pie od początku wyglądali mi na takich, którzy w swojej kolekcji mają co najmniej po kilka wydań tego znakomitego dzieła (a także rzeczy od Swirlies czy Yo La Tengo). Pierwsze naturalne skojarzenie dotyczy oczywiście cech typowo fizycznych. Mamy bowiem do czynienia z grupą, gdzie na wokalu zatrudniona jest prześmieszna/przesympatyczna/przesłodka dziewczyna o japońskich korzeniach, Stephenie Min, która automatycznie przywodzi na myśl frontwoman Lush, Miki Berenyi. Podobna maniera wokalna, podobny repertuar i przede wszystkim podobnie CZADOWA muzyka. Szarlotki dysponują potężnym kopnięciem, które pierwotnie objawiło się na singlu "Mallory" – trzyminutowym, rozedrganym licznymi przesterami i "walls of sound" sweeperze. Nie inaczej grupę reprezentował kolejny premierowy track, "Do It Wrong", chyba najbardziej zbliżony do dokonań Lush, ze świetnym kwazi-gwizdanym zaśpiewem i gitarowym obłożeniem. Wisienką na torcie – przynajmniej do czasu wydania LP – jest najnowszy promotor "Out of View", "Glitch". Znów ostre, hałaśliwie, a ja zastanawiam się jak to jest możliwe, że taka muzyka nie gości w radiostacjach? Cieszy mnie natomiast, że grupa ma już wyrobioną markę wśród dziennikarzy (dostrzegł ich w końcu pitchfork), więc liczę na poważne i profesjonalne potraktowanie debiutanckiej płyty. Ważne, żeby było o nich głośno. The History of Apple Pie to najlepszy zespół "Antycypowanych" z punktu widzenia dotychczas opublikowanego materiału oraz jego jakości. O tym dlaczego zajął "tylko" drugie miejsce napiszę przy okazji przedstawienia lidera.

Grany jest zespół, który stał się sławny jeszcze przed wydaniem jakiejkolwiek piosenki w wersji studyjnej. Od początku 2012 roku szał na punkcie Savages jest wszechobecny. Ich koncerty przyciągają tłumy widzów zahipnotyzowanych mroczną aurą wokół zespołu, ekspresyjną postawą wokalistki Jehnny Bett, oraz dziką (nazwa kwartetu nie jest przypadkiem) i surową warstwą muzyczno-tekstową. Savages znalazły się nagle na szczycie piramidy potrzeb słuchaczy alternatywy, przekraczając bezpieczną linię oddzielającą dotychczas żeńskiego rocka w klimacie chociażby przytaczanych w tym podsumowaniu Pins od jego jeszcze mocniej wykrzyczanej i bardziej agresywnej formy. I odnoszę się w tym momencie raczej do scent brytyjskiej, ponieważ w Stanach mieliśmy/mamy kilka kapel skupionych pod szyldem "riot grrrl" oraz kobiecego hardcore-punku). Z obowiązku wspomnę jeszcze o dobrej informacji ze studia – Savages kończą pracę na debiutanckim LP, którego producentem będzie Rodaidh McDonald (The xx, The Horrors, Bobby Womack).

Prawdopodobnie post-punk przesiany przez sito różnych sub-stylistyk. Bardzo wyraźnie słychać, że twórczość Savages jest nie tyle inspirowana przez lata 80. i kapele pokroju Joy Division, Gang of Four czy Magazine, co raczej jest tą muzyką sama w sobie. Dotychczas dostępne kompozycje emanują chłodem, są zagrane precyzyjnie, w niezwykle przemyślany sposób. To nie jest chaotyczne i bezmyślne granie licealnych amatorów, chociaż punkowym piosenkom Savages nie można odmówić pewnej nerwowości i wewnętrznego rozstrojenia. Atmosfera "grozy" przełomu lat 70./80. została przekalkowana z dbałością o najmniejsze detale, co dla mnie oznacza po prostu udany revival i szansę na ciekawy ruch na scenie muzyki gitarowej w Zjednoczonym Królestwie. Savages są moim numerem jeden w zestawie antycypowanych, jednak nie spodziewam się – i jest to chyba zrozumiałe – sukcesu w plebiscycie BBC. Moim zdaniem zespół będzie atakował z drugiego szeregu, ale może wyrobić sobie naprawdę mocną markę. Savages wróżę wielki sukces lub spektakularną porażkę. Wydaje się, że popadnięcie w przeciętność, ulokowanie się gdzieś "pomiędzy" mogłoby okazać się najgorszym z możliwych rozwiązań. I jeszcze na koniec powody, dla których Savages wyprzedziły w rankingu History - są co najmniej trzy:

Wybór jest "ściśle limitowany". Dostępny singiel "Husbands/Flying to Berlin" to jedyne dwie ukończone w studio piosenki Savages. Odważni mogą zdecydować się na odsłuch wydanej niedawno EP-ki live "I Am Here" – swoją drogą fakt, że taka pozycja funkcjonuje już w dyskografii grupy świadczy o ich koncertowej sile i pewności co do własnych umiejętności. Ja jednak wolę oceniać materiał na żywo z perspektywy znajomości skończonych kawałków.