To był chyba pierwszy poznany przeze mnie świadomie utwór Rush i dla mnie to on, a nie "Tom Sawyer", jest symbolem zespołu. Przy okazji - kolejny numer poznany dzięki Guitar Hero (i kolejny z części II), gdzie był bisem jednego z dalszych setów. I znajdował się tam w wersji koncertowej, a sam wciąż się waham, czy w BTW powinna być wersja z Movin Pictures, czy koncertówka z Exit... Stage Left z tego samego 1981 roku (to chyba fragment tej wersji jest w filmiku powyżej). Od razu przeżyłem szok: "co to kurde jest?! Jaki dziwny wstęp! I jaka szalona całość! Niesamowity instrumental!"
Bo jest to przecież w pewnym sensie symbol zespołu. Tytuł pochodzi od symbolu lotniska w Toronto w światowym systemie identyfikacyjnym lotnisk, symbol YYZ nadaje się w nim alfabetem Morse'a. Ponieważ zespół pochodzi z Toronto, zawsze kiedy wracał z trasy słyszał w samolocie to wywoływanie i jak sami wspominają, był to dla nich jakiś znak, że już są w domu - coś na co często oczekiwali z utęsknieniem. W końcu wpadli na pomysł, aby jakoś jakoś opowiedzieć o tym muzycznie, czy też dać temu hołd. Wypadło to absolutnie rewelacyjnie: porywający numer, od pierwszej do ostatniej nuty przyciągający uwagę, owładniający absolutnie słuchacza. Rzecz, w której każdy członek zespołu mógł się wyżyć i dać upust energii, każdy miał też czas na swoją popisową partię solową. Całość bardzo spójna, z której nie sposób wyciągnąć jakiś element, brzmi jak jeden długi dżingiel.
Ale dla mnie najważniejsza w tym wszystkim jest perkusja. Bo dla mnie Rush to jednak głównie Neil Peart. Chłopaki mieli naprawdę dużo szczęścia, że trafił do zespołu, co stało się zresztą nieco przypadkiem: kiedy okazało się, że cukrzyca pierwszego perkusisty, współzałożyciela zespołu Johna Rutseya, uniemożliwia mu bycie w pełni aktywnym członkiem grupy (a przede wszystkim udział w trasach koncertowych po wydaniu debiutu w 1974), postanowiono zrobić "casting" na zastępcę. Tym oto sposobem na przesłuchanie trafił Neil i z miejsca zaskarbił sobie uznanie osamotnionego duetu. Od tej pory zespół zyskał nie tylko doskonałego perkusistę, jednego z najlepszych rockowych w historii, ale także autora większości tekstów zespołu, biorącego także czynny udział w komponowaniu kawałków. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że Neil to może nawet połowa wartości Rush.
I chłopaki to doceniają, np. zawieszając działalność zespołu kiedy kolega miał problemy osobiste, nawet nie próbując szukać nowego perkusisty. To naprawdę smutna historia, ale z happy endem: w ciągu 10 miesięcy na przełomie 1997 i 1998 roku, jego córka zginęła w wypadku samochodowym, a następnie żona zmarła na raka. Było to dla niego takim ciosem, że oznajmił kolegom, że odchodzi na emeryturę... By ukoić swój ból, oddał się swojej innej pasji: motocyklom. Odbył długą, ponad roczną podróż, w której zrobił ponad 88 000 km (z Quebecu do Alaski, następnie Meksyku i Belize). Pozwoliło mu to przeżyć żałobę po bliskich, odnaleźć na nowo siebie i odzyskać spokój ducha. I to szczęśliwe zakończenie wspomniane wczesniej: wkrótce poznał nową partnerkę życiową z którą się szybko ożenił, ponownie uwierzył w sens życia, zapragnął znowu grać i w 2001 oznajmił zespołowi, że jest gotów do powrotu. A wcześniej wydał książkę z podróży pod tytułem "Ghost Rider: Travels on the Healing Road", coś pomiędzy pamiętnikiem, a książką podróżniczą.
To ostatni instrumental w tej części BTW. Zaraz sprawdzę, kto zdobył punkt w pytaniu, ile ich będzie.
Muzyczny BTW część I.2 (1973-1982)
