Post: #98

ABBA THE WINNER TAKES IT ALL 1980 Super Trouper
w BTW od: 2009 (nie mam pojęcia dlaczego tak późno...)

Jedna z najsmutniejszych piosenek w tej części BTW. Wieje z niej niesamowita nostalgia, tęsknota i coś absolutnie nieuchwytnego, ale smutnego. Nie wiem, czy to kwestia tego, że wiem o czym jest ta piosenka, chociaż nie pamiętam czasów, kiedy nie wiedziałem o czym. Za to pamiętam, że pierwszy raz kiedy jakoś mnie trafiła, to było w Markomanii i wtedy Niedźwiedź powiedział, o czym jest ten numer. Ale powiedziałem to PO odtworzeniu kawałka, więc chyba jednak nie to było powodem, że nagle inaczej jej posłuchałem.

A numer został napisany przez Björna i Benny'ego, główny wokal śpiewa Agnetha. Z racji tekstu i klimatu utworu, powszechnie uważa się że tekst opowiada o rozwodzie Agnethy i Björna z roku 1979. On co prawda zawsze się odżegnywał, mówiąc że u nich było to zupełnie inaczej, bez układu "wygrany/przegrany", to i tak nikt mu nie wierzył. Agnetha zresztą mówiła podobnie, dodając że to jej ulubiona piosenka ABBY (moja też ), z pięknym tekstem, ale nie opowiada o ich historii, bo nie czuje się ona przegraną z racji rozwodu. Co by nie było, rzecz jest powszechnie odczytywana jako song pożegnalny, rozliczeniowy, a nawet w pewnym plebiscycie w UK został wybrany jako ulubiona (?) piosenka rozwodowo/zerwaniowa (czymkolwiek miałoby ona być ). Ponieważ w kwartecie najpierw były 2 małżeństwa, a potem 2 rozwody, to piosenkę z 1981 pod tytułem "When All Is Said and Done" uważa się za opowiadającą o rozwodzie Anni-Frid i Benny'ego.

Dla mnie to raczej jedna z zapowiedzi pożegnania z fanami, które miało rzeczywiście rychło nastąpić. Zespół wydał rok później jeszcze jedną płytę, a w 1982 ogłosił rozpad. Trochę paradoksalnie, synonim europejskiego popu i najpopularniejszy zespół tego gatunku miał się rozpaść w momencie, kiedy nadchodziły złote lata dla popu... Dodam, że naprawdę duży szacun dla nich, że potem ograniczyli się tylko do składanek, nie zeszli ponownie na jakieś tournee, płytę, czy nawet 1 występ. Kasy by mieli z tego po szyję, ale jednak nie wszystko można kupić za kasę.

Piosenka była oczywiście hiciorem w kilkunastu krajach, przede wszystkim europejskich, ale warto dodać, że także w Stanach weszła do 10-ki, będąc ich czwartym i ostatnim numerem tamże, ale była najdłużej na liście, bo aż pół roku.

Ciekawostka: roboczy tytuł numeru brzmiał "The Story of My Life". Być może jednak postanowiono by to, co i tak się rzuciło w uszy, rzuciło się w nie mniej bezpośrednio.

Blisko BTW: Fernando, Chiquitita(aczkolwiek to wersja Sinead O'Connor jest lepsza), Money, Money, Money, Andante, andante. Może coś jeszcze, ale tu musiałbym dłużej pomyśleć. Co by nie mówić, zespół miał niesamowitą zdolność do pisania wielu chwytliwych, melodyjnych, zapadających w pamięć i porywających piosenek, "po prostu" piosenek i aż Piosenek. Zaranżowanych w dodatku ze smakiem, bez nadmiaru lukru, kiczu czy też odwrotnie - utrudniających je kombinacji. Wydaje mi się, że pod tym względem dorównywali nawet Beatlesom z pierwszego okresu działalności. Nie mieli ich ambicji zmieniania świata, wpływu społecznego i ogólnie pozamuzycznego i ciągłej ewolucji swej muzyki, ale nie można tego odczytywać jako wadę. Po prostu taka była ich wizja. Na pewno są bardzo silną marką, niepodrabialną i niedościgłą dla wielu gwiazdek popu. Na pewno mogą im być wdzięczni wszyscy szwedzcy wykonawcy, bo zespół utrwalił opinię, że warto tam szukać nowych gwiazd. A jak szukano, to znajdowano kolejne, które normalnie pewnie by nie wypłynęły na rynek europejski tak silnie. Pozycja Szwecji w europejskim popie jest dzięki temu dużo silniejsza niż wskazywałby na to potencjał geograficzny.