Post: #83

The Clash LONDON CALLING 1979 London Calling
w BTW od: jakoś 2004?

(koncert z Tokio 1982)

Mamy tu do czynienia z punkiem oswojonym muzycznie, w takim sensie że był to zespół któremu instrumenty nie przeszkadzały, jak niektórym innym które się już pojawiły w BTW. Pewnie dlatego też dużo bardziej ich lubię. A wraz z lepszym poziomem technicznym i przekaz jakoś lepiej dociera. A tu przecież wraz z przekazem szły konkretne działania, także po zakończeniu kariery muzycznej: Joe Strummer był punkowcem muzycznym, a jego działalność polityczna i społeczna była przedłużeniem treści głoszonych w piosenkach (chociażby zakładanie szkół dla uzdolnionej muzycznie młodzieży z trudnych środowisk).

Ale wróćmy do muzyki: numer o przede wszystkim świetnym motywie rytmicznym, przywodzącym na myśl ska. Do takich rytmów (i reggae) zespół sięgał zresztą częściej, co potem podchwycili gromadnie polscy punkowcy, którzy bardzo lubili łączyć tak oba gatunki. Numer jest też zawiadiacko przebojowy, wręcz lekki, z wchodzącą w głowę melodią. Choć oczywiście nie brakuje odpowiedniej dawki drapieżności.

Numer wcale nie od razu był wielkim sukcesem, choć dziś przecież jest to symbol zespołu: w UK owszem przebój (ale "tylko" nr 1), ale w US na singlu wydano "Train in Vain". Ale płyta stopniowo nabierała rozpędu i ostatecznie sprzedała się w ponad 5 mln egzemplarzy.

Ciekawostka: tytuł nawiązuje do, znanej także w Polsce, frazy "mówi Londyn", która otwierała audycje BBC w czasie wojny, których słuchano także w okupowanych krajach.

Ciekawostka 2: patrzcie na tę okładkę:

i przypomnijcie sobie okładkę płyty The Clash. Interesujące nawiązanie. I pokazujące różnice między tymi wykonawcami i ich muzyką?

Blisko BTW: Guns of Brixton (super lekkość!)