Post: #41

Pink Floyd HAVE A CIGAR 1975 Wish You Were Here
w BTW od: ok. 1997-8 (ruszyło mnie, jak tylko po raz pierwszy usłyszałem płytę, pożyczywszy ją od kolegi)

(megaciekawostka: bootleg koncertowy z tamtego okresu. Ależ ciężko i rockowo to zabrzmiało! I solo jak nie Gilmour!)

Skoro już jesteśmy w muzycznym biznesie i zaczynamy odnosić pierwsze sukcesy, to napotykamy wtedy naprawdę grube ryby, menedżerów z cygarami, którzy nawet nie znają składu zespołu ("a tak w ogóle: który to Pink?"), niespecjalnie interesuje ich muzyka, patrzą tylko na wyniki sprzedaży ("słyszeliśmy, że sprzedało się wszystko w sklepach", "widziałeś listy przebojów?"), chcą tylko wyciągnąć jak najwięcej kasy z zespołu ("zaraz wydasz nową płytę"), między słowami wrzucają ostrzeżenia (" "możemy zrobić z tego prawdziwe monstrum jeśli tylko będziemy razem współpracować"). Gorzka, chłodna, okrutna opowieść o tych panach.

Utwór był momentami nawet moim ulubionym z płyty. Zawdzięczał to być może także temu, że brzmi zupełnie inaczej niż reszta kawałków - jest tu po pierwsze inny wokal (gościnnnie Roy Harper, który akurat był pod ręką, bo nagrywał obok. A zaprosił go David, bo zespół był niezadowolony z tego jak kawałek wychodzi z zarówno z wokalem Rogera, jak i Davida, a nawet obu naraz), jest najbardziej rockowy, z ciekawym riffem interesująco (i wielce oryginalnie) brzmiącej gitary i basu. Na końcu mocne solo, nagle wyciszone przez szum syntezatorów, po czym słychać dźwięk małego radyjka. Tak jakby radiowy DJ nagle wyciszył dalszą część nagrania, stwierdzając że jest "zbyt mało radiowa" jak na popowy profil stacji.

Ciekawostka: Roy Harper zainspirował zespół w pewien sposób, ale do tego jeszcze wrócimy . Na teraz muszę dodać, że Roger, jak to on - naczelny maruda rocka - był niezadowolony potem z tego, że ostatecznie ten kawałek śpiewał ktoś spoza zespołu.