Post: #30

Jeden z rzadziej słuchanych przeze mnie numerów w BTW (wydaje mi się, że kiedy usłyszałem go w tzw. "niesławnym" Trójkowym Topie, kiedy nagle weszli do 50-ki, to przez poprzednie 10 lat słyszałem go może z 5 razy:

Wishbone Ash PERSEPHONE 1974 There's the Rub
w BTW od: 2011

(koncert w Kolonii w 1976)

Z racji tego, co pisałem wyżej, mam mało skojarzeń z tym kawałkiem. Solidna, bluesrockowa, lekko progresująca ballada. To jednak kolejny numer, który (ponownie dzięki Piotrowi Kaczkowskiemu, ale nie tylko jemu) jest w Polsce otoczony szacunkiem, czy może nawet kultem i ma swoich wyznawców. Z tej racji nie mogło zabraknąć. Żelazny punkt koncertów zespołu przez całe lata. Mnie jakoś nie grzeje zbyt mocno.

O zespole wspominałem już wcześniej, przy Budgie i Uriah Heep. Jakoś tak wyszło, że z tego kręgu jest w BTW sporo numerów. Pewnie z racji tego, że pewni prezenterzy radiowi go lubili i promowali.

Zespół zasłużył się na skalę światową tym, że jako jedni z pierwszych mieli 2 gitary prowadzące, które bardzo często prowadziły ze sobą nie tylko dialog, ale wręcz grały w dwugłosie (to niemalże ich wynalazek i do dziś mówi się o tym jako "solówka w stylu Wishbone Ash"). Jedną z nich był (i jest) zawsze Andy Powell, drudzy (a raczej "drudzy pierwsi") zmieniali się na przestrzeni lat. Od tej płyty był nim Laurie Wisefield. I za dzialności tej pary zespół miał swoje najlepsze lata. Aczkolwiek na rynku amerykańskim nigdy nie odniósł choćby średniego sukcesu (tylko 1 płyta w Top50).

Ciekawostka: Persephone było B-side'em aż na 2 singlach z tej płyty.