Post: #101

21. Pink Floyd: High Hopes (The Division Bell, 1994)
Prawdopodobnie najdłuższy utwór z mojego topu. Jednak 9 minut takiego utworu mija momentalnie szybko. Wzniosły, obdarzony niesamowitym tekstem i świetną muzyką, niemożliwe jest by go sobie znudzić - kwintesencja tego co w muzyce najlepsze.




22. Florence + the Machine: No Light, No Light (Ceremonials, 2011)
Zapewne dla nikogo z was nie jest niespodzianką, że uwzględniłem ten utwór. Choć niekoniecznie wszyscy rozumiecie dlaczego go tu dałem. Moje uwielbienie dla tej artystki to jedna sprawa. Drugą jest moc tej piosenki. To ile energii w sobie niesie. To ile emocji przekazuje. I to jak nieśmiertelny dla mnie jest ten utwór. Ani przez moment nie poczułem jakiegokolwiek znudzenia, przejedzenia tym utworem (bo chwilowy przesyt samą artystką to jest zupełnie inna sprawa), czegokolwiek co by sprawiło, że uznałbym ten utwór za niewarty swojego wyniku.




23. Shania Twain: Ka Ching! (Up!, 2002)
Talent do pisania popowych piosenek w przypadku Shanii przez długi czas był wykorzystywany w 100%. Na całym świecie płyta 'Up!' znalazła ponad 12 milionów nabywców. I choć po odsłuchu płyty nie jestem do końca przekonany czy na pewno zasługuje na taki sukces komercyjny, to nie mam wątpliwości że płyta ma dużo mocnych punktów. Najmocniejszy - Ka Ching! Kapitalny popowy numer, który opowiada o ludzkim materializmie i który posiada wszystkie cechy, typowe dla prawdziwych przebojów, od ciekawego teledysku aż po zwykłą przebojowość.




24. Alicia Keys: Fallin' (Songs In A Minor, 2001)
Debiutancki singiel gwiazdy światowego formatu, świetnej artystki, która niestety z każdą płytą radzi sobie coraz gorzej. Ale to nie jest moment na narzekanie - bo piszę o utworze, którego słuchanie to czysta przyjemność niezależnie od momentu, chwili, nastroju. Alicia wiele razy próbowała stworzyć jeszcze lepszy utwór, lecz nigdy jej się nie udało i do dziś "Fallin'" jest dla mnie swoistym hymnem tego gatunku. Więc bierzcie i słuchajcie tego wszyscy, albowiem to jest prawdziwa Alicia.




25. Arcade Fire: Rococo (The Suburbs, 2010)
Muszę przyznać, że długo przekonywałem się do utworów kanadyjczyków. Przy pierwszych odsłuchach (po raz pierwszy zetknąłem się z 'Ready To Start') nie rozumiałem tego całego szumu jaki powstał na ich punkcie, nie podzielałem zachwytu Meniego, Remiga czy Artura. Potrzebowałem prawie pół roku by poczuć magię "Przedmieść". Punktem przełomowym było usłyszenie 'Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)'. Te dźwięki, które na pierwszy rzut ucha przypominają stylistykę Blondie, w końcu mnie zachwyciły. 'Sprawl II' zadebiutowało na szczycie mojej listy, czego skutkiem było posłuchanie całej płyty parę dni później. I właśnie wtedy pojąłem piękno muzyki prezentowanej przez Arcade Fire. I choć ich kariera na mojej liście skończyła się stosunkowo szybko (Sprawl II poleciało po krótkim czasie, a potem było jedynie Abraham's Daughter) to wciąż odkrywam ich muzykę i odczuwam jej niepowtarzalny klimat.