Post: #43

Miejsce 30


Accept – Kill the pain

punkty - 551
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 17
historia punktowania utworu - 3 - 6 - 12 - 20 - 25 - 35 - 37 - 40 - 45 - 47 - 48 - 48 - 50 - 46 - 40 - 33 - 16

Czwarty i najwyżej notowany utwór Accept w tym podsumowaniu. Od początku do końca najlepszy z płyty „Blood Of The Nations”.
Pozostałe:
„Teutonic terror” na miejscu 95 (250 punktów)
„Time machine” na miejscu 72 (343 punkty)
„Blood of the nations” na miejscu 70 (348 punktów)
Utwór „Kill the pain” dotarł na szczyt w notowaniu nr 27.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Kill the pain” , trwającej 5’46.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.

Od samego początku jest pięknie. Zaczyna gitara o brzmieniu akustycznym, która wyśpiewuje melodię, a w tle powiewa smyczek. W 0’47 pojawia się perkusja i gitara już w brzmieniu elektrycznym, która przejmuje wygrywanie melodii od poprzedniczki. Dopiero w 1’33 pojawia się wokal. Mark Tornillo śpiewa z początku delikatnie, ale rockowo, a później stopniowo zwiększa siłę śpiewu. W początkowej części zwrotki wokaliście towarzyszy znowu uwypuklona gitara w brzmieniu akustycznym, a później daje głos elektryczna z początku pojedyńczymi wstawkami, a później dłuższymi frazami. W 3’17 zaczyna się druga solówka na gitarze elektrycznej na tle spokojnie pracującej sekcji. Po 40 sekundach pojawia się znowu wokalista, ale już brzmiący ostrzej, zadziorniej, podonie jak instrumenty. Ten fragment trwa 40 sekund, a potem od 4’35 znowu powrót do spokojnego rytmu sekcji z solówką na gitarze na pierwszym planie. To już finałowa część utworu, która prowadzi solówką gitarową do wyciszonego końca.
Klasyczna rockowa ballada z soczystymi solówkami gitarowymi i piękną melodią.
A tego utworu na koncercie nie zagrali, więc na żywo go nie słyszałem.


********************************************************


Miejsce 29


Ozzy Osbourne – Time

punkty - 559
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 7
tygodni na liście - 16
historia punktowania utworu - 7 - 26 - 30 - 36 - 39 - 43 - 44 - 46 - 49 - 50 - 48 - 44 - 37 - 28 - 21 - 11

Trzeci i najwyżej notowany utwór Ozzy Osbourne’a w tym podsumowaniu. Od początku do końca najlepszy z płyty „Scream”.
Pozostałe:
„Let it die” na miejscu 175 (81 punktów)
„Let me hear you scream” na miejscu 91 (256 punktów)
Utwór „Time” dotarł na szczyt w notowaniu nr 11.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Time” , trwającej 5’30.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Bardzo ciekawy początek, bo zaczyna się dość nietypowo od brzmienia dużego smyczka, do którego dołączają gitara, a potem wokalista z wokalizą i klawisze. Taki spokojny początek trwa ponad 40 sekund, gdy w 0’43 wchodzi perkusja ciary przelatują po plecach, a zaraz potem pojawia się charakterystyczny wokal Ozzy’ego. Z tyłu zwraca uwagę pracująca perkusja, która co jakiś czas w bardzo fajny sposób łamie rytm, co mi się cholernie podoba. Z czasem gitary robią się zadziorniejsze, a gdy w 1’50 nadchodzi refren nie ma już śladu po spokojnej sekcji i po spokojnym rytmie. Jest ostro i ciężko ale przejrzyście, po prostu pysznie. W 2’14 refren się kończy, a łącznikiem z drugą zwrotką jest wokaliza. Drugą zwrotkę śpiewaną rozpoczyna tak jak pierwszą wejście perkusji. Jest ona powtórzeniem pierwszej zwrotki łącznie z tym fajnym łamaniem rytmu na bębnach. Drugi refren zaczyna się tak jak pierwszy, ale szybko przechodzi w solówkę gitarową – 3’38. W 4’02 wchodzi Ozzy, ale to już jest cały czas (od początku drugiego refrenu) na rozpędzonej orkiestrze. W 4’12 fajny kilkusekundowy przerywnik ze zniekształconym głosem wokalisty i dalej jazda na całego, która trwa do 4’56. Wtedy pojawia się znowu wokaliza i spokojny rytm z początku utworu. W takim klimacie utwór jest wyciszany i się kończy.


********************************************************


Miejsce 28


Buldog – Do generałów

punkty - 563
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 8
tygodni na liście - 16
historia punktowania utworu - 9 - 13 - 25 - 27 - 39 - 41 - 43 - 45 - 47 - 48 - 48 - 50 - 46 - 38 - 30 - 14

Trzeci utwór Buldoga w tym podsumowaniu.
Niżej są:
„Mieszkańcy” na miejscu 163 (111 punktów)
„Chrystus miasta” na miejscu 53 (428 punktów)
Oczywiście Buldog jeszcze będzie, bo płyta „Chrystus Miasta” to jedna z najważniejszych płyt 1 roku na miszmaszu.
Utwór „Do generałów” dotarł na szczyt w notowaniu nr 15.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Do generałów” , trwającej 3’39.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Zaczyna perkusja: raz talerz, szybkie pare razy na bębnach i jedziemy. Zanim po raz pierwszy pojawia się głos wokalisty w 0’14, to jeszcze parę rzeczy ciekawych jest w tym początku: kilkusekundowa wypowiedź dęciaka i coś co pod koniec lat 80-tych robiło furorę, a ja nazywam: „gwałcony analog”. Dalej leci prosty rytm jak niektórzy mawiają „jak budowa cepa”. W tym prostym rytmie wokalista uwija się jak w ukropie z tekstem, czasami ledwo daje radę się zmieścić w rytmie z tekstem, który przecież nie powstał na potrzeby tego rytmu. Dlatego też to bardziej mowa niż śpiew i rzadko jest miejsce na jakieś przedłużanie słów czy modulację głosu. Zdecydowanie bardziej podoba mi się to co następuje w 0’50 czyli chóralne śpiewy (tak to już śpiewy są, a nie mowa). Trwa to jednak ledwie 13 sekund i zaczyna się druga zwrotka od podobnych elementów: perkusja, dęciak i gwałcony analog. Druga zwrotka z drugim refrenem trwa praktycznie tyle samo co pierwsze. W 2’04 pojawia się zaskakująco samotna 11-sekundowa partia dęciaków, która wprowadza trzecią zwrotkę. Po niej wydłużony trochę refren i zakończenie w którym na tle pozostałych instrumentów na pierwszy plan wychodzi dęciak (3’12). Utwór kończy się nagle, a na sam koniec pobrzmiewa talerz perkusyjny, który rozpoczął.
Bardzo prosta piosenka, ale ma swoją moc i to zadecydowało o sukcesie na miszmaszu.


********************************************************


Miejsce 27


Buddy Guy feat. Carlos Santana – Where the blues begins

punkty - 566
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 18
historia punktowania utworu - 3 - 10 - 13 - 18 - 25 - 27 - 32 - 37 - 44 - 47 - 50 - 49 - 48 - 43 - 36 - 35 - 32 - 17

Jedyny utwór Buddy Guya jaki wszedł na moją listę. Pochodzi z płyty „Living Proof”, która oczywiście będzie w top-50 albumów i która jest „living proof” na to, że Buddy czuje się „74 years young” jak śpiewa o sobie w pierwszym utworze na płycie. Ale o tym więcej przy okazji płyty.
Utwór „Where the blues begins” dotarł na szczyt w notowaniu nr 39.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Where the blues begins” , trwającej 4’37.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.

Od początku słychać cięte riffy gitary Buddy’ego, a wkrótce jego głos na pierwszym planie. W tle ciekawe upiększacze. Wstęp, w którym rytm jest powolny trwa 40 sekund. Po nim wchodzi regularna perkusja i utwór nabiera właściwego rytmu. Cały czas Buddy pięknie śpiewa, wtórując sobie ciętymi riffami na gitarze. W 1’01 po raz pierwszy pojawia się głos kobiecy wyśpiewujący frazę razem z Buddym. W 1’50 następuje coś za co kocham ten utwór, czyli dialog dwóch wielkich gitar, jednych z największych gitar wszechczasów. Buddy Guy z Carlosem Santaną wdają się w pogawędkę za pomocą swoich strunowców. Tak trwa ta bez słów rozmowa przez minutę, kiedy Buddy ponownie zaczyna śpiewać. Oczywiście gitary nie milkną, ale schodzą nieco w tył. W 3’06 po raz pierwszy głos kobiecy występuje samodzielnie i potem pojawia się jeszcze na krótkie chwile. W 3’47 zaczyna się drugi najwspanialszy moment w tym utworze, czyli solówka gitarowa. Jak dla mnie zdecydowanie za krótka. Ta solówka prowadzi słuchacza do wyciszonego końca utworu.
Wspaniała rzecz i dziwię się, że na tak niewielu listach się to nagranie znalazło.


********************************************************


Miejsce 26


Bez Jacka I Słodki Całus – Mimochodem

punkty - 572
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 5
tygodni na liście - 18
historia punktowania utworu - 4 - 15 - 20 - 25 - 26 - 30 - 33 - 34 - 38 - 47 - 48 - 50 - 49 - 46 - 40 - 32 - 23 - 12

Trzeci i najwyżej notowany utwór zespołu Bez Jacka I Słodki Całus w tym podsumowaniu. Od początku do końca najlepszy z płyty „Ot Tak Po Prostu Tom 2”.
Pozostałe:
„Blues (Ubóstwo)” na miejscu 82 (301 punktów)
„Piosenka o Tobie” na miejscu 56 (404 punkty)
Utwór „Mimochodem” dotarł na szczyt w notowaniu nr 37.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Mimochodem” , trwającej 6’22.
Rzecz dzieje się w trzech aktach.
Pierwszy akt.
Zaczyna się ciekawie od uderzenia dzwonu i odgłosu wiatru. Potem gitara wygrywa rytm, a gdy milknie na chwilę, w 0’27 pojawia się wokalista. To jedynie wstęp do utworu, który trwa minutę z haczykiem. W 1’03 pojawia się po raz pierwszy wizytówka tego utworu, czyli męska, chóralna wokaliza (aaa-aaa). Trwa 40 sekund z czasem lekko narastając czemu poddają się towarzyszące instrumenty. Świetnie to współgra, ale to dopiero pierwsza próbka, zwiastun tego co nastąpi później.
Drugi akt.
Gdy milkną głosy, w 1’43 pojawia się ponad półminutowa solówka na gitarze. Wkrótce po tym jak kończy gitara swój solowy występ rozpoczyna flet. Ach pyszny to występ oczywiście na tle orkiestry wygrywającej melodię. Solówka fletu trwa 70 sekund. Ten instrumentalny fragment z tymi dwoma solówkami to piękny akt drugi, ale w trzecim następuje kulminacja.
Trzeci akt.
Trzeci akt rozpoczyna się po występie fletu od powrotu wokalisty, ale w tle są głosy, szepty nałożone na siebie. W 4’07 wraca chóralna wokaliza, której namiastka była w akcie pierwszym. Z początku cicha, spokojna, z czasem narasta. Oczywiście wszystko na tle instrumentów. Hipnotyzująca wokaliza trwa ponad 2 minuty. Pod koniec instrumenty są powoli wyciszone, aż wokaliza zostaje sama. Wspaniały moment i jednocześnie zwieńczenie utworu.