Podsumowanie mogło zakończyć się w tylko jeden sposób, bo od kiedy „Inertiatic Esp” nabiło to 186 punktów, trudno było sobie wyobrazić, aby ktokolwiek zbliżył się do tej granicy. Jak się okazało Killersi byli nawet blisko, co nawet trochę mnie zaskoczyło. To najlepszy singiel zespołu Mars Volta, a jak nieraz wspominałem bardzo ważna dla mnie jest łączenie swoistej przebojowości z artystyczną jakością. Dzisiaj coraz trudnie o takie nagrania, bo otaczają nas muzycy samozwańcy, którzy nie umiejąc nawet dobrze grać na instrumentach stukają w jedną strunę przez całą „piosenkę” i coś tam wyseplenią. Potem prasa się trochę zachwyci, a ludzie nazywają to niewiarygodną muzyką. Chodzi mi o to, że takie sprawy więcej mają do czynienia z galerią i artystycznym performancem niż z salą koncertową. Te słowa nijak nie przylegają do Mars Volty, bo tutaj mamy do czynienia z wielką dawką er ergi, emocji z drugiej strony z muzyczną doskonałością. Piosenka „Inertiatic Esp” to idealny przydał na niekonwencjonalnego podejście do pisania utworów. Słuchając tego nagrania przez siedem lat może dojść do sytuacji, w której stanie się ono już przewidywalne i nie będzie robić już takiego wielkiego wrażenia. Jednak nic z tych rzeczy ciągle chwytają mnie to eksplozje gitar, do których wprowadza niepokojący klimat aranżacji wolniejszych części utworu.

„Inertiatic Esp” to pierwsza piosenka, którą poznałem z „De-Loused in the Comatorium”. Zobaczyłem jakoś w okolicy premiery teledysk do tego utworu i już nie mogłem o tej piosence zapomnieć. Zresztą w wersji teledysku piosenka jest trochę dłuższa bo poszerzona jest o intro „Son et Lumiere". Prawdziwy odlot zaczyna się od pierwszych sekund właściwego utworu, ale kiedy widzisz to w telewizji to przynajmniej masz szanse na łagodne wprowadzenie do tego momentu. Nie jest to jednak pierwsze nagranie zespołu jakie poznałem, ponieważ jak widomo o zespole było dość głośno od czasu rozpadu niezapomnianego At the Drive-In! Nie inaczej było w naszym kraju i Pan Kostrzewa prezentował dość często pierwsze nagrania z nagranej rok wcześniej epki „Tremulant” dlatego na te nagrania czekało się z pewnym napięciem. Jednak nigdy nie spodziewałem się, że doczekamy się takiej wspaniałej płyty jak „De-Loused in the Comatorium”. Dzisiaj Cedric Zavala i Omar Rodriguez-Lopez to już muzyczne instytucje w świecie muzyki progresywnej jednak wtedy dopiero wydawali swoje najwspanialsze dzieło.

Jak wszyscy wiedzą trochę nieszczęśliwie wybrałem sobie takiego nicka jak wybrałem i już tego nie zmienię, natomiast wzięło się to z tego, że miałem właśnie takiego nicka w sieci akademickiej na miasteczku studenckim AGH. Nie miało to wtedy takiego znaczenie jednak to się jakoś przyzwyczaiłem i tak zostało.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 01:42 PM przez marsvolta.)