Alex Turner I Miles Kane połączyli siły i powstało The Last Shadow Puppets, historia powszechnie znana I nie budząca dzisiaj już żadnych emocji. Jednak wtedy, dokładnie dwa lata temu ta informacja wywołała niezłe zamieszanie. Kiedy premierą miał utwór „The Age of the Understatement” wszystko stało się jasne, bo utwór ten w spaniały sposób definiuje zawartość albumu. Przede wszystkim wspaniałe melodie, takie jakich chyba dzisiaj już się nie pisze do tego piękne aranżacje i wszystko nagrane w stylu retro. Na tle takich kompozycji głosy Turnera i Kane’a brzmią niesamowicie. Do tego teledysk z czołgiem w zimowej scenerii, nie wiadomo dlaczego moskiewskiej? Tak bo to właśnie w stolicy Rosji został nakręcony teledysk! Niesamowity pomysł. Kiedyś oglądałem taki program w telewizji gdzie obaj panowie siedzą sobie w jakiejś sali i grają po kolei swoje nowe utwory. Wykonanie „The Age of the Understatement” robi duże wrażenie. Obaj grają niezwykle lekko bez żadnego napięcia te piosenki sprawiają im widocznie dużą przyjemność. Dla mnie ta piosenka i cały album o tym samym tytule to absolutne mistrzostwo. Słynny dziennikarz muzyczny z BBC1 Zane Lowe powiedział w podsumowaniu 2008 roku, że to doba płyta, ale gdyby muzycy jeszcze bardziej skupili się nad płyta powstałby album wszechczasów. Można się z takim osądem zgodzić lub nie, ale na pewno czas pokaże jak te nagrania przetrwają próbę czasu. Na razie wciąż brzmią świetnie.

No tak o wspaniałym powrocie Alicji powiedziałem już chyba wszystko, a tu jeszcze został największy przebój z tego albumu czyli „Your Decision”, ten zaś największy przebój stał się też największym moim przebojem na mojej liście w ostatni roku tej jakże wspaniałej dekady. Od samego początku wiedziałem zresztą, że jeżeli tylko ten utwór wyjdzie na singlu to od razu chwyci. Jest to bowiem przepiękna piosenka, której warstwa tekstowa jest dosyć smutna i odnosi się tym razem do przeżyć nowego wokalisty Williama DuValla, ale jak wszystko na płycie ma też silny związek z osoba Layne Staley. Utwór muzycznie jest prosty bo to w zasadzie na okrągło powtarzane cztery akordy, jednak nie idą one razem z linią, a są lekko przesunięte. Do tego Jerry Cantrell przygotował wspaniałą solówkę, do której używa fendera telecastera, a jak wiemy kojarzy się ona głównie z country. Tutaj jednak brzmienie tego instrumentu sprawdza się bardzo dobrze. Do „Your Decision” powstał bardzo fajny artystyczny teledysk, który jak powszechnie uważa się odnosi się do filmów Stanleya Kubricka. Od zawsze było wiadomo, że Alice In Chains są mistrzami ciężkiego brania, często też odcinając się od muzyki grunge nazywali siebie metalowcami, jednak zawsze ciągło ich w stronę tworzenia pięknych wolnych ballad i w jakimś stopniu stali się mistrzami w tym fachu. Mam nadzieją, że nowy album Alice powstanie dość szybo i w moim podsumowaniu następnej dekady będę mógł mieć takie utwory jak „Your Decision”.

Na debiucie The Kooks znalazło się wiele fajnych i przebojowych piosenek, jednak „Naive” jest tylko jedna. Nie wiem czy kiedykolwiek zespół powtórzy sukces tego nagrania, które strzeliło w mnie jak piorun z nieba. W tej piosence podoba mi się dosłownie wszystko. Delikatny fender, przebojowa linia melodyczna, sposób w jaki śpiewa Luke Pritchard i oczywiście niezapomniany teledysk do utworu. Jeśli wierzyć opowieścią Pritcharda to napisał piosenkę w wieku zaledwie szesnastu lat. Może to być w jakimś stopniu prawda, a tłumaczyłoby to też dlaczego warstwa tekstu jest tak mocno związana z wiekiem dojrzewania i pierwszymi miłościami, zawodami i rozstaniami. Od początku utwór wzbudzał duże zainteresowania wszystkich, którzy na niego trafili. Pamiętam, że jak dałem go kiedyś mojej siostrze to chwilę potem wszyscy nasi znajomi znali już tą piosenkę. Jednym słowem utwór miał wielka siłę rażenia. Nie można się temu zresztą zbytnio dziwić, bo jest coś takiego w tej piosence i śpiewie Pritcharda, co sprawia, że bardzo łatwo identyfikować się z tą kompozycją i tymi dźwiękami. Trzeba jeszcze w tym miejscu wspomnieć, że cały album „Inside In/Inside Out” wypada bardzo przyzwoicie, a już fakt wydania sześciu singli zdaje się wiele mówić o potencjale tego albumu. W Polsce tak naprawdę udało się przebić piosence „Ooh La” trochę szkoda, jednak na Openerowym koncercie tłum, który bawił się przy tych utworach zdawał się potwierdzać, że dzisiaj media w tym kraju niczego specjalnie już nie kreują, a ludzie sami znajdują sobie muzykę.

Lubię ten stan papierosy kawa Ja, jakże bliskie mi słowa gdyby nie fakt, że kawy raczej nie piję. Jednak gdy pierwszy raz usłyszałem ten utwór, a było to jeszcze przed premierą całego albumu od razu pomyślałem, że bardzo mocno Nosowska manifestuje swoją niezależność i nonkonformistyczną postawę wobec świata. Całość jednak jest jakimś puszczeniem oka w naszą stronę, że nie zawsze to co poprawne musi sprawiać nam radość. Każdy dobrze wie, że życie i świat nie są różowe i nie zawsze jesteśmy w stanie sprostać oczekiwaniom innych osób. Wtedy też we wrześniu 2001 poznaliśmy nową muzyczną odsłonę Hey’a, gdzie za gitara rytmiczną stanął Paweł Krawczyk. I już od początku wiadomo było, że to będzie trochę inny zespół, ale jak się okazało nie gorszy, nie na pewno nie gorszy. Choć mi piosenka spodobała się od razu nie wierzyłem jednak w powodzenie tego utworu na listach przebojów. Wydawało mi się, że dość mocny gitarowy utwór, na dodatek z używkowym tekstem nie spodoba się publiczność. Okazało się, że moje obawy były zupełnie nieuzasadnione utwór na liście w „trójce” poradził sobie bardzo dobrze, a na koncertach do dzisiaj jest murowanym hitem. Trzeba jeszcze powiedzieć trochę o realizacji dźwięku i produkcji, za którą odpowiadał jak zwykle w przypadku Hey’a Leszek Kamiński, bo jeżeli mam powiedzieć jakie skojarzania mam z płytą [sic!] to na pewno brzmienie albumu. Do dzisiaj zupełnie się nie postarzał, brzmi świeżo i ostro tak jak prawie dziesięć lat temu. Był to pierwszy album dla firmy Warner i trzeba powiedzieć, że współpracę wydawniczą można ocenić dwojako. Z jednej strony firma wypuściła cztery fajne single, biały (Cisza, Ja I Czas), czerwony ([sic!]), niebieski (Romans Petitem) oraz ze zdjęciem Nosowskiej (Cudzoziemka W Raju Kobiet), ale za to single te nie miały w sobie żadnych utworów b-side, ani remiksów. Bardzo chciałem mieć te wydawnictwa i jakimś cudem za pomocą allegro zdobyłem z czego jestem niesamowicie dumny. Na singlu „Cisza Ja I Czas” dostępne za to zapowiedzi Kasi i drugie od całego zespołu.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłem teledysk Jima Jarmuscha do tego utworu to pomyślałem, ale ten White ma znajomości, tacy fajni ludzie robą jego teledyski Michel Gondry, Sofia Coppola teraz Jarmusch to przecież absolutna czołówka alternatywnej kinematografii. No, ale w końcu to Jack White też nie byle kto! Czekałem na ten nowy zespół Raconteurs i doczekałem się, ale w najśmielszych snach nie spodziewałem się takiej świetnej piosenki. „Steady As She Goes” to kolejny już klasyczny utwór w dorobku White już sam początek czyli trzy dźwięki na strunie G zwiastują, że będzie dobrze, a potem już główny motyw i wspaniały zabawny tekst Jacka. Natomiast podczas refrenu następuje eksplozja tego zwrotkowego motywu z genialnym przejściem w refrenie. Dla mnie ten utwór to chyba najważniejsza piosenka w historii Raconteurs, choć tyle tego było to ten utwór swoją przebojowością, rytmem i uniwersalnością daleko wyprzedza inne.

Potem, któregoś dnia pomyślałem, że obejrzę sobie ten teledysk na youtube no i zmroził mnie moment, kiedy dowiedziałem się, że piosenka ma drugą wersją clipu. Czy lepszą? Nie o wyścigi tu chodzi, a może jednak o wyścigi? Tak o wyścigi w takim sensie, że cały zespół bierze udział w tym drugim obrazku w wyścigach małych robionych przez siebie samochodów. Dlaczego tak się przejąłem tym drugim teledyskiem? Dlatego, że po prostu nie mogłem uwierzyć w jaki sposób przeoczyłem ten fakt! Przecież zawsze dokładnie śledzę działalność Jacka!

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 01:32 PM przez marsvolta.)