Szkocki zespół Idlewild od zawsze umiał pisać piosenki, które od razu wpadają w ucho. Najlepszym tego przykładem może być chociażby utwór „You Held the World in Your Arms”, który sprawiła, że kapela odniosła dość duży sukces i zaczęło być o nich głośno. Kiedy w 2005 roku zespół wydawał czwarty album „Warnings/Promises” byli już na tyle zagnieżdżeni w mojej głowie, że bez problemu dotarli do pierwszego miejsca z innym wielkim hitem „Love Steals Us From Loneliness” (miejsce 108, mojego podsumowania). Dlatego gdy trzy lata temu usłyszałem utwór „No Emotion”, który dziś otwiera pierwsza dwudziestkę podsumowania, od razu wiedziałem, że to będzie wielki przebój na mojej liście. Utwór to doskonały powrót do stylu, który prezentował zespół na pierwszych swoich albumach. Bardzo energiczna i mocna kompozycja, która z miejsca poprawia mi humor, dodatkowo bardzo fajny tekst oraz świetne „oh-wo-wo-wo” przed refrenem. Bardzo się cieszę, że ten utwór wylądował tak wysoko.

No to teraz się zacznie, bo doszedłem do miejsca dziewiętnastego, a tutaj wreszcie jest Hey! Czego więcej chcieć? I nie chodzi o to, że pierwszy raz Hey bo akurat chodzi mi o to, że pierwszy raz z mojej najważniejszej polskiej płyty ubiegłej dekady. Tak [sic!] to na pewno najlepszy polski album jaki powstał od bardzo, bardzo dawna. Trzecim singlem z tego krążka była piosenka „Romans Petittem”, a więc najpiękniejszy utwór na albumie. Nigdy nie zrozumiem dlaczego piosenka nie stała się przebojem na liście w „Trójce”? W tym samym czasie wszystkie inne single poradziły sobie fenomenalnie. Bardzo odważnie muzycznie zaaranżowana piosenka, bo jak na tak wolny utwór nagranie wszystkich gitar w oryginalnym clean kanale, ale dość głośno jest ryzykowne. Łatwiej byłoby przecież nagrać coś na gitarach akustycznych. Sama znowu Nosowska była wtedy w najwyższej formie. Na przykład:

„Najświeższe doniesienia
Kurs funta, polityka
Niepotrzebna mi ta wiedza
Tylko Ty i ta ulica”

Zdecydowanie najfajniejszy fragment utworu, gdzie Kasia przy wejściu każdego z wersów na tle gitary brzmi niesamowicie.

Wtedy taka wspaniała płyta i takie niesamowite piosenki nie były jednak wcale takie oczywiste. Osobiście dawałem zespołowi tylko niewielkie szanse na to, że podniesie się i poradzi bez Piotrka Banacha, który odszedł po wydaniu płyty „Hey” (czyli stop, ośmiokąt). Jednak zupełnie się pomyliłem zakładając, że zespół nie poradzi sobie bez lidera, okazało się, zresztą kolejny raz, że Nosowska zawsze potrafi nagrać dobą płytę niezależnie w jakiej konfiguracji.

Kiedy pierwszy raz przesłuchałem całą „The Black Parade” od razu rzuciło mi się na uszy, że jest na albumie jeden utwór, który w specyficzny sposób się wyróżnia. Jest bardziej prosty, punkowy za razem przebojowy i nagrany jakby w stylu The Offspring! Szybko stał się utworem do którego zacząłem wracaj coraz częściej i częściej, aż w końcu osłuchał mi się zupełnie. Wtedy właśnie wyszedł na singlu jako czwarta piosenka z albumu. Pomyślałem musi być numer jeden w końcu słuchałem tego na okrągło od roku i tak też się stało. Potem zobaczyłem teledysk do utworu i na powrót ilekroć wdziałem piosenką w telewizorze nie mogłem się od niej oderwać. Chirliderki w maskach gazowych, czarno czerwone tło zamieszki na końcu. Bardzo fajny teledysk, a dodatkowo pierwsze dźwięki w utworu w teledysku dochodzą jakby z za drzwi. Bardzo lubię ten efekt. Gerard Way powiedział, że utwór powstał na bazie obserwacji jakich poczynił jeżdżąc metrem po Nowym Jorku. W towarzystwie dzieci, które wypełniły wagonik pierwszy raz poczuł się staro jak cel. Takie właśnie jest przesłanie utworu opisuje współczesną młodzież, porusza problemy przemocy wśród dzieci, zwłaszcza te największe czyli zabójstwa. Muzycznie to tak jak napisałem wcześniej prosta punkowa piosenka, jak zwykle w przypadku tego zespołu nagrana została jednak z bardzo dużą dokładnością i kraszona została bardzo fajną solówką, która zagrana z absolutnym luzem w ręce pozostawia bardzo dużo przestrzeni i jest idealnie luźna nie przytłaczająca.

Przed chwilą pisałem o „Teenagers”, teraz takie właśnie nastolatki na dobrze może trochę starsi, ale ciągle młodzi ludzie zaczynają nagrywać płyty, których nie powstydziliby się najwięksi rockowi wyjadacze. Rob Cavallo pomógł Chemical Romance nagrać „Teenagers”, a Paramore pomógł nagrać „Ignorance” i słychać to od razu. Jeżeli ktoś śledzi notowania mojej listy w ostatnim czasie to absolutnie nie może być zaskoczony wysoką pozycją tego utworu. Wtedy też pisałem dużo na temat tego utworu i opisywał swoje odczucia co do sposobu wykonania, wspaniałych gitar i możliwości wokalnych Hayley Williams. Dlatego najprościej będzie przytoczyć tamte słowa:

„Za swoistą bezkompromisowość i bezczelność podziwiałem Paramore już trochę wcześniej. To jednak wydawało mi się trochę za mało. Wiadomo, że te single z poprzedniej płyty było bardzo przebojowe, może nawet nie ma takich hitów na wydanym przed chwilą „Brand New Eyes”. Wydawało mi się jednak, że zespół jest dość młody i oprócz tej energii nie oferuje za wiele. Jak się okazało trochę się myliłem bo nie dość, że piszą bardzo fajne przebojowe piosenki to jeszcze są bardzo inteligentnymi i fajnymi osobami (na tyle na ile to możliwe po wywiadach). Natomiast Hayley Williams może w przeciągu kilku lat stać się naprawdę wielką rockową wokalistką spełnia wszystkie niezbędne warunki. Pisze świetne teksty, wyróżnia się na pierwszy rzut, a na dodatek jest, a chyba przede wszystkim świetny głos, z którym na prawdę wie co zrobić. Muzycznie w „Ignorance” jest świetnie. Wiem, że wiele osób się ze mną nie zgodzi, ale załamania gitar i ich dynamika przypominają czasem najlepsze momenty z debiutu Mars Volty. Rob Cavallo jest mistrzem pisałem już o tym wielokrotnie w wielu miejscach i jeszcze raz to powtórzę nie Rick Rubin, nie Brendan O'brien, ale to on wyrasta teraz na najlepszego producenta. Jeżeli ekspresja Paramore jest porównuje z moją praktycznie ulubioną płytą to coś w tym musi być. Przynajmniej ja tak to widzę.”

Październik 2009 notowanie 143.

Słowa te nie straciły nic na swojej aktualności, co więcej teraz jestem przekonany, że płyta „Brand New Eyes” już na stałe weszła do kanonu moich ulubionych płyt. Mogę tego albumu słuchać zawsze i wszędzie. Dziś wiemy też, że to co było siłą tego zespołu stało się dla nich na końcu nie do przezwyciężenia. Piosenka w naturalny sposób nawiązuje w warstwie tekstowej do relacji między członkami zespołu, choć przekaz jest oczywiście bardziej uniwersalny.

Kiedy „In the End” wychodziło na singlu tytuł mógł wydawać się dość dwuznaczny, ponieważ dosłownie chwilę wcześniej Amerykę dotknęła największa tragedia spowodowana terroryzmem od lat. Pomimo jednak tego utwór poradził sobie zwłaszcza za oceanem znakomicie, a w naszym kraju to chyba od tego singla zaczęła się ogólna mania na punkcie Linkin Park. Wtedy też jakoś naturalnie odsunąłem się na bok i dziś nie mogę już powiedzieć, że jestem tak wielkim fanem zespołu jakim byłem wtedy. Do dziś jednak gdy słyszę dobrze wszystkim znany klawisz, który rozpoczyna utwór „In the End” od razu przypominają mi się stare dobre czasy. Dziś takie wykonanie jak to, z którym mamy do czynienia w przypadku Linkin Park już nikogo nie dziwię i nie szokują, jednak pamiętam, że wtedy połączenie rapu, melorecytacji ostrych krzyków i melodyjnego śpiewu wydawało się bardzo świeżym i szalonym pomysłem, a mi top szaleństwo jak najbardziej odpowiadało. No i oczywiście to bez czego Linkin Park nie byłby tym samym zespołem czyli sample, przez które zespół zyskał sobie sympatię niektórych środowisk, a inni odnoszą się do tego z wrogością. Dla mnie sample są dobre wtedy, kiedy w naturalny sposób wpasowują się w utwór nie wyręczając muzyków. Mr. Hahn jest mistrzem takiej roboty!

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 01:28 PM przez marsvolta.)