Tak jest I tak było ją też wkręciłem się swego czasu w fenomen Linkin Park. Pierwszy raz usłyszałem ten zespół w szkolnej kawiarni jeszcze w liceum. Często wtedy uciekaliśmy z zajęć, gdy nie chciało się nam do szkoły chodzić, a żeby mieć rękę na pulsie, wiedzieć co się na zajęciach dzieje przesiadywaliśmy całymi dniami w szkolnym „Hadesie”. Jak zwykle musiała iść telewizja muzyczne, no i jakieś karty i inne gry, a czasem nawet jakiś używki, co to były za czasy. Jak zobaczyłem teledysk do „One Step Closer” to od razu uznałem, że musze koniecznie dowiedzieć się co ty jest i z miejsca utwór stał się przebojem na mojej liście. Dziś taka muzyka pewnie nie robi już na nikim wrażenia jednak wtedy było to coś zupełnie nowego i świeżego. Teraz po latach Linkin Park to już wielka firma i robią rzeczy, które nie do końca mi odpowiadają. Do pierwszej płyty „Hybrid Theory” bardzo chętnie wracam do dziś. Cały, album naszpikowany jest hitami, ale o tym będzie jeszcze potem.

Teraz to dopiero przesadziłem! Utwór na płycie wyszedł pod koniec 1998 roku, na singlu zaś początkiem 1999. I zaczęło się szaleństwo, które zbliżało się już wcześniej, bo w dniu wydania albumu czy jakoś przed Piotr Kaczkowski, puścił „Whiskey In The Jar” w programie trzecim. Tak musiało to być przed wydaniem albumu bo potem zaraz pobiegłem do skalpu nabyć „Garage Inc.” Potem bez większego trudu zakupiłem singiel z tym nagraniem z „dziewiątce” w Zakopanem. Była to płytka Part Three. Wtedy uświadomiłem sobie, że potrzebuje jeszcze dwóch. Gdzieś w czerwcu udało mi się nabyć w małym sklepiku na Krupówkach, którego już nie ma część drugą. Natomiast część trzecią kupiłem na rynku w Krakowie, oczywiście „Music Corner”. Wtedy byłem już ekstra zadowolony, a cały ten czas „Whiskey In The Jar” królowało na mojej liście. I cały rok 1999 spędziło na pierwszym, co dzisiaj już zdarzyć się nie może, ale wtedy Metallica była najważniejsza. Potem przechowałem nagranie jeszcze drugi rok na liście i dopiero po dziewięciu miesiącach nowego stulecia definitywnie się z nim pożegnałem, ale jak widać też radził sobie dobrze. Po prostu wtedy miałem taki tok rozumowania, że jeżeli nowe nagrania nie dorastają „Whiskey” do pięt to niezależnie czy mi się już osłuchało czy nie to po prostu te gorsze utwory nie mogą wyprzedzić największego przeboju na mojej liście w latach dziewięćdziesiątych. Z powodu takiego prowadzenia listy w tamtych czasach dzielę sobie ją na dwa okresy przed nowym wiekiem i po nowym wieku. W inny wypadku Maetallici nikt nie miałby szansy wyprzedzić, co nie jest jeszcze takie złe, ale co gorsza wyniki innych zespołów wyglądałby na tle „Whiskey In The Jar” po prostu śmiesznie.

Samo nagranie powaliło mnie zaś na łopatki od pierwszego przesłuchania i to w tamtym okresie zdecydował, że ja też chcę tak grać i stało się główną inspiracją do sięgnięcia po gitarę. Na początku było to stare nie strojące pudło jednak jakąś solówkę przy pomocy dwóch trzech strun dało się zagrać. Od dawna znałem pierwszą wersję Thin Lizzy i zawsze mi się podobała ta stara irlandzka pieśń, nie wyobrażałem sobie jednak, że można to zagrać w takie sposób jak Metallica. Jest niewiele utworów, które brzmię lepiej od oryginału i dla mnie wersja kalifornijskiego bandu jest oczywiście najlepsza.

Utwór wygrał też podsumowanie 1999 na liście w trójce i nie muszę chyba mówić, że byłem wtedy w siódmym niebie. Po ciosie jaki dostało wcześniej „Mama Said”, pewnie zmierzające po przebój roku, a wyprzedzone później przez U2 i Budkę nic nie mogło smakować lepiej. Tym bardziej, że rywalizacja z doskonałą „Dziewczyna Bez Zęba Na Przedzie” była ostra.

Idealny moment i idealny czas nastał dla The White Stripes, kiedy wychodziła płyta i singiel „Icky Thump”, bo akurat drugi singiel z albumu nie był już tak dobry i w ten sposób bez większych problemów niesamowite „Icky Thump” zbierało punkty i dziś znajduje się bardzo wysoko, a takie „Seven Nation Army” było u mnie na pierwszym, a w podsumowaniu dopiero na 111. miejscu. Jack White od zawsze lubował się w starych wzmacniaczach i dziwnych gitarach. Dlatego nie może dziwić specyficzne i nie do podrobienia brzmienie tego instrumentu w utworze. Na dodatek Jack podejmuje ciekawy problem emigracji meksykańskiej ludności do Stanów Zjednoczonych, wyprzedzając tym samym Roberta Rodrigueza i jego „Maczetę”, a za obrazkiem do utworu stoi właśnie sam White, któremu pomagali wspaniali bracia Malloy. Jeśli zaś skupić się na samych White Stripes to warto zastanowić się nad jedną rzeczą i zadać sobie pytanie. Jak oni to robię? Grają muzykę w taki sposób jakby cofali się o czterdzieści lat, a potem pokazują nam to dzisiaj. Może maja jakieś nadprzyrodzone moce? Jedno jest pewne Jack White to dzisiaj taka instytucja, że ciężko wyobrazić sobie dziś rynek muzyczny bez jego projektów!

Jak Pete Doherty chce to potrafi i to jak! „Delivery” to według mnie jedna z najfajniejszych piosenek Babyshanbles, która śmiało może konkurować z największym hitem zespołu „Fuck Forever” z pierwszej płyty. Cała płyta „Shotter's Nation” też jest zupełnie przyzwoita i można bez zbędnych wyróżnień ustawiać ja na równi za debiutem. Co jest najlepsze w „Delivery” to, że ma wszystko czego mogę wymagać od piosenek Dohertego przede wszystkim ten główny motyw, który grany jest podczas zwrotek jest niesamowity, bo taki prosty, jakoś nikt wcześniej na to nie wpadł. Potem charakterystyczne dla zespołu przejście i genialny refren. Tekst utwory jest bardzo osobisty, bo odnosi się do Kate Moss, z którą Pate był wtedy związany, a utwór no taki specyficzny list miłosny po rozstaniu. Utworu można słuchać bez końca i za każdym razem wprowadza mnie on w dobry nastrój niezależnie od jego treści, muzyka zawsze cieszy. No i jest to oczywiście jazda obowiązkowa jeżeli chodzi o utwory, które lubię sobie sam czasem pograć. Brzmi fajnie zarówno na gitarze akustyczne jak i na elektrycznej. Najlepiej zaś na dwie bo naprawdę jest tam co pobrać jak zwykle doskonała, aczkolwiek bardzo angielska i undergroundowa aranżacja. Takie utwory potrafią pisać tylko dwaj panowie szkoda, że wciąż nie mogą się dogadać. Zobaczyć The Libertines na przykład na Openerze to byłoby coś. Może zdarzy się cud? Kto wie jeżeli jest jakaś szansa to należy o nich powalczyć.

To był wspaniały okres dla QOTSA zaraz po rewelacyjnym “No One Knows” przyszedł czas na „Go With The Flow”, a ten utwór w niczym nie ustępował swojemu poprzednikowi. Na dodatek powiem o takiej ciekawostce, która każdy może sobie sprawdzić. Jest to jeden z łatwiejszych utworów do zagrania na gitarze, bo można to zrobić tak. Gramy 16 razy e-mol i po 8 razy C-dur potem a-mol. Natomiast w refrenie a-mol zamieniamy na D-dur i to by było na tyle. Oczywiście jeżeli chodzi o gitarę rytmiczną, bo jak wie każdy kto słuchał tego utworu najlepsze jest to co gdy wchodzi gitara grająca temat główny. Potem jeszcze głos Homme’a, który tak dobrze wpisuje się w pustynny, klimat utworu. Dlaczego pustynny? Bo czym byłoby „Go With The Flow”, bez teledysku? Odpowiedź jest prosta, cały czas doskonałym utworem, Ele nie da się ukryć, że jak pierwszy raz się zobaczy ten teledysk to nie da się już o nim zapomnieć. Na dodatek oglądałem reportaż z planu teledysku i wiem trochę o kuchni powstawania clipu. Obrazek stworzony przez brytyjską grupę Shynola został zrobiony w ten sposób, że muzyków posmarowano sadzą, a jak wiadomo jest to materiał o własnościach zbliżonych do materiału doskonale czarnego i świetnie pochłania światło. W ten sposób uwieczniono czarno białe postacie muzyków jadących pustynną drogą jakimś amerykańskim Buickiem. I tak powstał jeden z najwspanialszych teledysków tego minionego już dziesięciolecia. Warto nadmienić też, że moja alternatywna ksywka, której używałem chociażby na forum Marka Niedźwiedzkiego w „złotych” wzięła się właśnie od stoner rocka stąd fstoner. Skąd wzięło f? Może na razie nie będę zdradzał, ale można się domyśleć.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 01:19 PM przez marsvolta.)