„Salon Recreativo” to płyta Kultu nad, którą wisiało wielkie wyzwanie dorównanie fenomenalnej poprzedniczce czyli płycie „Ostateczny krach systemu korporacji”. Dodatkowo wtedy Kazik był w doskonałej formie i każda płyta z tego okresu odnosiła niewiarygodne sukcesy. Dlatego z niepokojem, ale i napięciem wyczekiwałem wydania tego albumu. Jak się okazało pierwszy singiel promujący płytę „Brooklyńska Rada Żydów” spełnił pokładane w nim oczekiwania i na stałe wpisał się poczet wielkich przebojów Kultu. Teraz Kult gra ten kawałek praktycznie na każdym koncercie. Może na liście w „Trójce” ten numer zwiastował wielką ośmioletnią posuchę pod względem docierania na szczyt zestawienia, ale przecież nie wszystkie numery muszą osiągnąć szczyt, aby były zapamiętane jako przeboje. Tutaj mamy właśnie od czynienia z takim przebojem, a jak utwór sprawdza się na koncertach nie raz miałem okazją się przekonać, bo podczas refrenów ludzie bawią się świetnie! Wiadomo, że teks utworu wywołał sporo kontrowersji, ale przecież nie ma w nim nic zdrożnego ani nie prawdziwego. Młodzi coraz bardziej oddalają się od tradycji i religii w każdym społeczeństwie.

„Nie da się żyć zwariuje jak nic” jak można nie lubić Nosowskiej za takie fajne teksty! Teraz nastał czas na płytę z Marcinem Macukiem i chyba nikt nie spodziewał się, aż tak odważna, ale i świetnej płyty. To prawda, że już od pierwszego solowego albumu Nosowska zaskakiwała i nie bała się absolutnie niczego, ale wydawać by się mogło, że z wiekiem człowiek pokorniej i nie mamy co liczyć na jakieś ekstrawaganckie utwory. Okazało się, że Nosowska ciągle potrafi czymś zaskoczyć. „Era Retuszera” to przede wszystkim zabawna i śmieszna linia tekstu i sposób śpiewania z takim zająkiwaniem się, do tego dla kontrastu melodyjny refren. Wspaniały powrót Nosowskiej po siedmiu latach! Płytę „UniSexBlues” dostałem na urodziny w prezencie od moich sióstr ze specjalną dedykacją od Nosowskie. Wspaniały prezent!

Pomysł autorstwa Brzozowicza, zresztą napisał on też tekst do tego utworu. Zabawna trochę prześmiewcza kompozycja, w której Paweł Kukiz tłumaczy się Kasi ze swoich problemów egzystencjalnych. Doskonała forma i świetne przedstawienie polskiej publiczności twórczości Jugosłowiańskiej sceny muzycznej. Na pewno jedno z najfajniejszych nagrań na tym albumie. Zawsze z przyjemnością wracam do tego singielka, którego z trudem zakupiłem nie tak dawno zresztą.

Nie „Take Me Out”, a właśnie „The Dark of the Matinée” jest moim najważniejszym utworem z debiutu Franz Ferdinand! I składać się może na to wiele czynników. Przede wszystkim utwór nie został zagrany przez media do granic wytrzymałości jak to miało miejsce w przypadku „Take Me Out”, po drugie niezapomniany teledysk! Jeżeli ktoś jeszcze nie widział, a przecież może i tak być, a lubi tą piosenkę to koniecznie polecam obejrzeć. Najważniejsza jednak jest piosenka i to jest główny padów dla czego tak lubię ten utwór. Doskonale śpiewa Alex Kapranos w wersach tego utworu, wprowadzając teki senny rozmarzony klimat, natomiast refreny w naturalny sposób nawiązują do stylistyki albumu, który zresztą stał się jedną z najważniejszych płyt dekady. I wiele osób chyba bez dwóch zdań zgodzi się z tym, że takie płyty nie z często się pojawiają!

Wtedy kiedy Pearl Jam promował właśnie swój nowy album „Riot Act”, ja zaczynałem swój nowy całkiem przyjemny etap w życiu studia. Jasne jest też, że w takich momentach człowiek nie ma za wiele czasu na słuchanie nowej muzyki. Są dwie zasadniczo dwie grupy osób: -naukowcy (brak czasu na wszystko wiedza, kolokwia, zajęcia wykłady ponad wszystko), -imprezowicze (brak czasu, zabawa ponad wszystko, kolokwia do poprawy przy sesji, zajęcia tylko wybrane, wykłady raczej nie). Może trochę przesadziłem, ale zasadniczo zawsze bliżej było mi do rock’n’rollowego stylu życia. Studia udało się skończyć, a właśnie kończę drugie tak mi się spodobał! I takie właśnie wspomnienia mam z tego okresu, kiedy to mało słuchałem muzyki w sensie całych płyt. Dlatego choć „Riot Act” na półce od początku stał to jakoś długo zabierałem się od przyswojenia tego album. Natomiast nie miałem problemu z singlami, a zwłaszcza tym pierwszym „I Am Mine”, bo był na liście w „Trójce”, a i radio często grało go w zwykłej ramówce. Jest to też kolejna piosenka, którą uwielbiam grac sobie na gitarze. Strasznie proste przyjemne i przy ognisku czy na imprezie sprawdzi się jak znalazł. Pearl Jam doskonale wie jak pisać urocze proste piosenki, nikomu nie muszą udowadniać, że są znakomitymi wykonawcami zrobili to wcześniej a tysiąc razy!

NHL! To moja druga miłość, którą praktycznie na równi traktuję z piłką nożną. Każdy chyba wie, że nazwa mojego forum tutaj nie jest przypadkiem, sam zresztą nie wiem co mi strzeliło do głowy jak taką zaproponowałem, ale zawsze jest też ten drugi zespół, czyli Ottawa Senators. Dlaczego od sportu? No właśnie dlatego, że EA Spotrs zawsze ma świetną muzykę dla swojej hokejowej serii. Tam właśnie po raz pierwszy usłyszałem ten kawałek, w tym czasie też MTV2 (dziś już MTV ROCK) zaczęło grać inny utwór Brand New „Sic Transit Gloria... Glory Fades”. To wszystko skłoniło mnie do zapoznania się z płyta „Deja Entendu” i nie rozczarowałem się. Do dzisiaj potrafię zagrać intro do tego kawałka choć jak tak teraz pomyślę ….. to właśnie musiałem to sprawdzić, no potrafię. Fajna dynamiczna mocna rockowa kompozycja! Teledysk do utworu też mam do dzisiaj przed oczami zwłaszcza karetkę pogotowia!

Tutaj to dopiero mieliśmy do czynienia z dziwacznym teledyskiem. Na początku typowy amerykański obrazek. Szkoła footboliści, czirliderki typowa amerykańska młodzież jaką znamy z filmów, a tu nagle coś zaczyna się dziać pod skórą głównego bohatera. To muzycy Korna śpiewają z pod skóry! No i jeszcze finałowa scenie gigantycznych wymiotów na jakimś Prom balu. Dziś jak to oglądam to nie rozumiem co mi się w tym tak wtedy podobało? Na szczęści najważniejsza na końcu jest muzyka, a jak pisałem już wcześniej płytą „Untouchables” podobała mi się bardzo.

Każdy doskonale wie, że jestem fanem Chemical Romance dlatego trudno mi kolejny raz pisać o zachwytach nad płytami tego zespołu. Trzeba jednak coś napisać, a przecież w tym przypadku mamy do czynienia z utworem sztandarowym dla płyty „Black Parade”. „Welcome Black Parade” to utwór o śmierci i przechodzeniu na drugą stronę, co zresztą widać dokładnie w fenomenalnym wideoklipie do tej piosenki. Colleen Atwood etatowa kreatorka kostiumów dla Tima Burtona stworzyła piękne kostiumy na potrzeby tego teledysku. Zespół jedzie na platformie i przygrywa do czarnej parady, przed którą staje tytułowy bohater „pacjent”. Sam zaś utwór jest kwintesencją stylu jaki zespół zaprezentował na najwspanialszym albumie dekady.

Jak to? Baśka? Na mojej liści? Może wydawać się dziwne, ale nie ukrywam, że zawsze lubiłem Wilki I lubiłem też tą piosenkę. Należałoby jednak wrócić się do klimatu jaki panował, kiedy Gawliński reaktywował zespół po ośmiu latach. Pamiętam, że wtedy na tą płytę się czekało, a te dwie pierwsze płyty Wilków wyrobiły i m taką markę, że stali się w zasadzie zespołem kultowym, od którego dużo się oczekuje, ale przecież mamy też do takich formacji duże zaufanie. Według mnie powrót był bardzo udany. Marek Chrzanowski co prawda nie wszedł do składu reaktywowanego zespołu, jednak to chyba jedyny minus. Kompozycje na albumie były bardzo dobre, a zespół odniósł też ogromny sukces komercyjny. Sprzedaż 100 tyś albumów to dziś raczej już rzadkość. Zgodzę się też z tymi, którzy nie przepadają za tym nowym okresem w działalności zespołu, ale proszę mi wytłumaczyć, w jaki mianowicie sposób Wilki miałyby nagrać album w stylu natchnionego, mistycznego debiutu? Przede wszystkim nie cofniemy się o dziesięć lat, a po drugie jaki byłby cel kopiowania i robienia czegoś na kształt tamtych nagrań. To mogło by być nawet w konsekwencji śmieszne.

Walijski Lostprophets od samego początku wzbudzał moje zainteresowanie. Z pewnych względów zostawię jednak tą historię na potem. Dlatego gdy wychodził drugi album formacji „Start Something” byłem już wiernym fanem raczej nie znanego wtedy w Polsce zespołu. Jak wiadomo gatunek taki jak nu metal musi budzić kontrowersję i oczywiście nie wszyscy są w stanie zaakceptować taką muzykę. Mi jednak wydaje się, że taką łatkę zespołowi niepotrzebnie przyczepiła wytwórni czy spece od promocji. Tak naprawdę ten album to solidna nowoczesna rockowa muzyka, gdzie co prawda jest troszkę więcej elektroniki niż na debiucie, ale nie jest to w żaden sposób dominująca postaw i mnie takie małe elektroniczne smaczki na pewno nie denerwują. „Last Train Home” to typowa dla zespołu hardcorowa, trochę punkowa zwłaszcza w refrenach piosenka. No i oczywiście mamy tu do czynienia z momentami, których zespół gra tak ostro pod koniec refrenu jak typowy metalowy zespół. Chwile później Kerrang! uzna następną płytę zespołu „Liberation Transmission” za płytę roku, ale to już zupełni inna historia!

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 12:56 PM przez marsvolta.)