„Toxicity” to zdecydowanie najlepszy album Ormian z Los Angeles. W podsumowaniu moich najlepszych płyt dekady są oczywiście bardzo wysoko, ale czy można się dziwić? Kolejni podopieczni Ricka Rubina wystrzelili tym albumem jak z armaty. Potężne i agresywne brzmienie tej płyty musiało robić wrażenie i tak też było. Natomiast w tym zestawie „Toxicity” to taka w sumie ballada z przytupem w refrenie i eksplozją na końcu. Jak ja wtedy żałowałem, że nie dano im szans na liście w „Trójce”. Trzeba jednak pamiętać, że to jednak rzecz z cięższej półki i nie wszyscy musza akceptować takie dźwięki, a szkoda! Zawsze będę miał sentyment do tego singielka. Kupiłem go sobie w sklepie Music Corner na rynku w Krakowie potem sklep przeniesiono na górę, a teraz to już zupełni w inne miejsce, a ja jeszcze do dzisiaj pamiętam atmosferę tego miejsca. Oj ludzie jeszcze wtedy kupowali płyty na potęgę!

Tego singla kupiłem z tego samego sklepu, ale przez Internet. To było dobre w kontrakcie Pearl Jam z Sony, że łatwo było kupić single teraz trzeba kombinować. „Love Boat Captain” to taki typowy kawałek Pearl Jam, z początku wolno i spokojnie potem wchodzą przestery i robi się bardzo yieldowo. Tamten właśnie okras w działalności zespołu cenie sobie bardzo wysoko, bo utwory są urozmaicone i brzmieniowo i aranżacyjnie natomiast ciągle do się wyczuć ten specyficzny klimat zespołu. Zresztą co by nie mówić Pearl Jam to taki świetny zespół, że czego by nie nagrali to jednego możemy być pewni nie zejdą poniżej pewnego poziomu i to jest piękne!

Nieźle chłopaki dają czadu w tym kawałku. „Promises, Promises” od razu zaczyna się od dużego kopa, tak zresztą zostaje już do końca. Po wydaniu tej płyty wydawało się, że zespół jest na najlepszej drodze do podbijania świata. Dwa doskonałe album, świetne single, doskonałe teledyski! Jak się późnie okazało po wydaniu nie do końca udanej trzeciej płyty zespół zawiesił działalność. No i strasznie mi szkoda właśnie dlatego, że takie utwory „Promises, Promises” potrafią przywrócić człowiekowi wiarę w moc prostych rockowych numerów. Jak natomiast chcą to potrafią też zagrać wolniej i jeszcze bardziej przebojowo, ale to już zupełni inna historia i na potem oczywiście.

Ten singiel miał dwie wersje, a nawet chyba trzy albo i więcej. Taki dla radia, na płytę akustyczny i pomieszany. Fajnie sobie to wymyślili panowie z Kanady. Kat wie czy Nickelback nie są dziś najbardziej popularnym zespołem w USA. Pewnie tak, ale to już jakoś nie moja bajka. Była za to moja wtedy kiedy królował „How You Remind Me” oraz „Too Bad”. Pamiętam, że płytę „Silver Side Up” wygrałem w audycji „Trójkowy Ekspres”. Pytanie brzmiało kto było producentem albumu, a wcześniej produkował na przykład „Ten” Pearl Jam. Odpowiedź była bardzo prosta bo zawsze zwracam uwagę na producentów płyt no i wygrałem. Aaa Rick Parashar oczywiście jeżeli kogoś to interesuje. Ciekawe czy gdyby dziś wyszedł ten singiel to też by sobie tak poradził? Myślę, że tak bo to doskonała i wyważona kompozycja. Zobaczyć pierwszy raz Chada Kroegera w teledysku do „How You Remind Me” bezcenne!

Ostatnie słowo na najwspanialszym albumie dekady. Takie jest moje zdanie i już go nie zmienię, bo „The Black Parade” to płyta, której mogę słuchać na okrągło i w tym przypadku to nawet nie te single są ważne, bo cała ta płyta to jeden wielki hit za hitem, ale bardziej to, że można tej płyty słuchać non-stop i nigdy się nie znudzi. „Famous Last Word” to doskonałe zakończenie albumu. Cała ta piosenka właśnie tak jest pomyślana by kończyła jakiś rozdział i tak właśnie jest. To się czuje, że właśnie skończyliśmy słuchać wspaniałej muzycznej opowieści. Zresztą do dzisiaj z tego albumu najbardziej lubię sobie pograć na giętarce właśnie tą kompozycję. Ten album był też jednym większych przełomów gitarowych, a dokładniej granie utworów z tego albumu. „Famous Last Word” sprawia największą radochę. Nie jest specjalnie trudne za to fajnie się do tego śpiewa!

Gdy Foo Fighters wracali w 2005 roku z płytą „In Your Honor” to czuło się, że właśnie teraz nastąpi przełom dla tego zespołu. Tak też się oczywiście stało, był to najlepszy album od 1997 kiedy to zespół wydał swoją najlepszą płytę „The Colour and the Shape”. Od pewnego czasu zacząłem słuchać zresztą w dużym wymiarze poprzedniej płyty „One By One” i trzeba przyznać, że ja też bardzo czekałem na to co tera pokażą Foo Fighters. Nie zawiodłem się, a pierwszy singiel z albumu automatycznie mi się spodobał. Do dzisiaj uważam ten utwór za jeden z najlepszych kawałków zespołu. Niesamowity był też teledysk do tego utworu, z wielką ilością różnych filmików i zdjęć. I cały czas mam przed oczami Dava Grohl’a przyklejonego do mikrofonu i wykrzykującego tekst utworu. Wszystko świetnie zmontowane i dopasowane do progresji muzyki.

Tak Tak Tak to nie pomyłka! Utwór z 1999 roku był u mnie ma liście w 2001 roku! Akurat debiutował w wakacje 2000 roku, ale jako jeden moich ulubionych utworów Red Hot bardzo dobrze radził sobie również w nowym wieku. Zresztą nie ma co się dziwić, cała płyta „Californicatin” była wspaniała i wszystkie single z tej płyty odniosły sukces na mojej liście! Chyba wszyscy wyczekiwaliśmy dnia kiedy ten utwór wyjdzie na singlu. Gdy natomiast już wyszedł od razu wspiął się na pierwsze miejsce w „Trójce” i spędził tam pięć tygodni i bardzo mi się to podobał. „Californicatin” to wspaniała piosenka doskonale oddaje klimat tego o czym chciał napisać Anthony Kiedis czyli o tej ciemnej stronie kalifornijskiego życia. Trochę byłem zrozpaczony teledyskiem do tego utworu, bo bardziej spodziewałem się czegoś na kształt okładki single do tego utworu. Nie będę jednak narzekał bo jak powiedziałem to świetna kompozycja i żaden teledysk nie popsuje mi tego wrażenia.

Gdy Metallica w 2003 roku płytę „St. Anger” wszyscy oczekiwali wspaniałego albumu. Nie do końca się to wszystko udało, wszystkie te zawirowania personalne i problemy z uzależnieniem Jamesa wpłynęły na to, że ten album wygląda jak wygląda. Jednak sam singiel „St. Anger” podobał mi się wtedy i do dzisiaj uważam, ze to jeden z najlepszych utworów na tamtym albumie. Bardzo obniżony strój i potężny riff do tego utworu wpływają na to, że czuje się ten święty gniew. Dodatkowo teledysk z więzienia San Quentin i jego fabularna część bardzo fajnie wpasowuje się w tą piosenkę. Trzeba jeszcze wspomnieć o perkusji Larsa. Nie podoba mi się taka realizacja nagrań i już, ale akurat do tego utworu pasuje i można ją zaakceptować. Do tego singla wracam też bardzo często z powodu b-sidów. Mamy tu do czynienia z czterema coverami Ramones. Tak sobie myślę, że teraz Metallica może wydać kolejną płytę na kształt Garage Inc. Trochę się tych przeróbek nazbierało w ostatnich latach. Takich jak choćby „The Ecstasy of Gold” czy z koncertu „Live at The Bridge School Benefit”. Fajnie byłoby usłyszeć studyjna wersję “Only Happy When It Rains” z repertuaru Garbage!

Nigdy nie byłem przesadnym fanem Stereophonics i to muszą przyznać na samym początku. Nie mogłem za to przejść obojętnie obok takiego utworu jak „Dakota”. Nie to jak usiąść sobie przed telewizorkiem i pomarzyć o podróży do Południowej Dakoty. Utwór ma właśnie taki fajny klimat drogi, w którą każdy chyba chciałby się wybrać. Pod względem muzycznym utwór doskonały, świetne gitary, genialne przejścia, refreny. Czego chcieć więcej absolutny hit. Z tego co pamiętam to utwór poradził sobie też całkiem nieźle na liście w „Trójce” co było dla mnie sporym zaskoczeniem bo strasznie długo się rozkręcał i zadebiutował też z dużym opóźnieniem. W tym przypadku zdecydowanie wyprzedziłem radio. Co zresztą od pewnego czasu zaczęło stawać się normą.

Tu tak samo jak w przypadku w przypadku „Californication”, utwór jeszcze z tamtej dekady, ale przetrwał na mojej liście, aż do 2001. Wtedy byłem świrem na punkcie tego zespołu, jak niejeden z nas oczywiści. Dlatego kiedy wyszedł singielek z utworem do filmu „Mission: Impossible II” od razu stałem się jego dumnym posiadaczem. Trochę jestem zasmucony faktem, że na polskiej ziemi singiel ukazał się w wersji tylko z jednym trackiem, na świecie można było zakupić też wersje z dwoma utworami w tym jeden regularny, a drugi instrument al. Za to jakby nie patrzeć był to w końcu nowy numer Metallici, a ciągle czekaliśmy na jakiś nowy album zespołu. Jak się okazało Metallica obrała potem trochę inny kierunek, a ja do dziś żałuje, że nie nagrali wtedy pełnego albumu. Takiego albumu w stylu „I Disappear” bo uważam, że zawsze powinni nagrywać to na co mają ochotę. Skoro w tamtym czasie pisali takie piosenki to bardzo naturalnym wyborem byłby właśnie taki album. Świetne jest w tym kawałku takie zwolnienie w refrenie i eksplozja na „I Disappear”. Teledysk do tej piosenki w konwencji filmu, trochę może śmieszny, ale może być.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 12:41 PM przez marsvolta.)