Post: #1

437.
Magiczna liczba. Magiczna granica przekroczona. Tyle właśnie płyt poznałem w tym roku. Bywało różnie. Lepiej, gorzej. A wynik tegorocznych muzycznych uniesień przed Wami. Biorąc pod uwagę owe cztery setki nie mogłem zrobić zaledwie top 100. Zbyt wiele dobrych, intrygujących i konkretnych płyt byłoby poza nim. Zatem jest top 200, ale tylko setkę zaprezentuję na forum. Miejsca 101-200 możecie prześledzić tuż po zakończeniu tego topu na moim profilu RYM.

[center]2009:BestAlbums[/center]


Zacznę jeszcze dziś. Obiecuję. A na dobry początek coś, co zrobiłem również rok temu.

NIEZASPOKOJONA NADZIEJA ROKU: Esser „Braveface”
- single poprzedzające to wydawnictwo robiły mi nadzieję na fajną elektro-popową płytę. Niestety zupełnie zginęły pośród pozostałych byle jakich nagrań. Bywa nudnawo. Wszystko niby przyjemne, ale to za mało bym był usatysfakcjonowany.

ROZCZAROWANIE ROKU: Tori Amos „Abnormally Attracted to Sin”
- mam wrażenie, że z każdą płytą jest gorzej i gorzej. Wciąż słyszę Tori, ale jakby zza brudnej szyby. A za tą szyba wszystko wydaje się jednakowe, jakieś plamy błądzące bez emocji po korytarzach. Zimowe wydawnictwo tylko mnie w tym przekonaniu utwierdziło. Tori, błagam, wróć. Nagraj 10 mocnych kawałków zamiast 17, w których rozdrabniasz swój geniusz.

PORAŻKA ROKU: Chris Cornell „Scream”
- rozważałem wrzucenie tu charczącego Stinga, ale jednak nie jest w stanie przebić dzieła jednego z najważniejszych przedstawicieli mojego pokolenia. Jezu, masakra. Nie wiem co ostatnimi czasy łyka Chris, ale zdecydowanie robi mu to krzywdę. Przejście na Timbalanda stronę mocy, który ma coraz mniej do powiedzenia, to błąd nad błędy. Przekonała się o tym Madonna. Cornell postanowił zrobić to samo i ma ten sam rezultat. Oj, nie, przepraszam. Wyszedł na tym znacznie gorzej. Bo po Madonnie można się było tego spodziewać. Po nim nie. A że przy okazji brzmi nijak i srak… Eh, szkoda gadać.