Post: #24

Krzysztof Krawczyk był idolem mojego dzieciństwa odkąd tylko pamiętam. Miejsce, które wybrał jako swój azyl to moje rodzinne strony, dlatego miałam zaszczyt poznać go osobiście.  Był niesamowicie wrażliwym i serdecznym człowiekiem. Przez ponad 20 lat można było wspólnie z nim pokolędować na każdej pasterce w jego parafii, bo występami bardzo nie lubił tego nazywać. Mocno angażował się w działalność charytatywną na rzecz lokalnej społeczności i bardzo starał się z tym nie obnosić. Do historii przeszły organizowane przez niego w każdej lato festyny rodzinne.  Nigdy nie zapomnę niepowtarzalnej atmosfery jaką czułam wtedy jako dziecko.
Mimo że już za życia miał status legendy polskiej estrady, nigdy nie gwiazdorzył. Był pełen pokory i dystansu. Ludzi tego formatu już nie ma...
Jego ciepłe spojrzenie pozostanie ze mną na zawsze. I ta muzyka.
Żegnaj Mistrzu.