Post: #1

Reaktywacja Blur to temat, który ciągnie się nieprzerwanie od końca 2003 roku. Mimo tego, że pogłoski o mniej lub bardziej jawnych spotkaniach jednego z najbardziej wybitnych twórców muzyki przełomu wieków (tak, nie mogłem się oprzeć by to napisać - ale to przecież czysta prawda) Damona Albarna i jego kolegów dochodziły co kilkanaście tyg. z pierwszych stron Q czy NME to i tak 9 grudnia oficjalne oświadczenie członków Blur wzbudziło ogromną euforię wśród narodu Brytyjskiego, chociaż na dobrą sprawę na kilka dni wcześniej była to już sprawdzona w 95% informacja. To wszystko ma swoje powody. Blur jest bowiem zespołem kultowym. Nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale głównie (czy jednak UK to nie jest wystarczająco kultowe miejsce dla muzyki na mapie świata?).
Na początku byli jednymi z kilku, którzy przesłuchali kilkadziesiąt płyt z lat 60 i stworzyli britpop, w pierwszych latach oparty może jeszcze bardziej na wpływach Stone Roses i całego madchesteru niż na samym sobie, ale jednak. Wierni swojej idei tworzenia ''sztuki słyszalnej'' zrezygnowali w pewnym momencie z promocji płyty w Stanach, z usług Butcha Viga jako producenta (kto wie czy przez to nie przyczynili się do powstania Garbage ), żeby tylko nagrać swój wymarzony drugi album po swojemu.
Następne lata przyniosły nagrody, sławę, splendor i tytuł britpopowych króli po najbardziej gorącym tygodniu w muzycznym światku, w historii Brytyjskiej fonografii, który trwał między 14 sierpnia, a 21 sierpnia 1995 roku. Wtedy to ich singiel Country House zdetronizował (ponad 50 tys. sztuk różnicy) Roll With It grupy Oasis, a Blur wyszli zwycięsko z Battle Of Britpop. Niedługo potem jako jedni z pierwszych zrozumieli, że pewna era dobiega końca i na płycie self-titled zaproponowali inteligentną alternatywną przejażdżkę, znów w rejony lat 60 i 70, ale zdecydowanie mniej ''wygodnymi środkami''.
Single pokroju Song 2 czy Beetlebum przetarły im szlaki nowej drogi, która skończyła się w 2003 roku wydaniem jednej z najbardziej pięknych, smutnych i zakręconych płyt swoich czasów - Think Thank, po którym drogi trójki przyjaciół rozeszły się na pewien czas (już bez 4 filaru jakim był Graham Coxon). Jeszcze z Coxonem cztery lata wcześniej osiągnęli swój highlight, top, peak czy jak kto woli to nazwać, krążkiem o tajemniczym tytule 13. Spowity oparami bardzo wyważonej elektroniki zaszczepionej pośród akustyczne lub garażowe dźwięki gitary opowiadające kilkuminutowe transowe opowieści, 13 to hołd złożony latom 90, grupie Radiohead, ale także dobry punkt odniesienia dla gatunku, który cały czas rozwija się w piekielnie szybkim tempie i co kilka miesięcy raczy nas płytami zdolnymi powalczyć o czołówkę podsumowania roku - alternatywnym rockiem.

To piękna historia, która ożywa na naszych oczach. Właśnie z okazji reaktywacji Blur, ich koncertów w Hyde Park, w czerwcu przyszłego roku, pragnę zaprezentować top 50 piosenek tej grupy, którą interesuję się od jakiś 5 lat, gdy usłyszałem singla Girls & Boys, znając wcześniej fantastyczny live cover tego kawałka w wykonaniu PSB (to były wszak czasy, gdzie 80% artystów, których poznałem miało jakieś wspólne mianowniki z tym duetem, tak było mi wygodnie szukać i słuchać )

Oczywiście liście piosenek będzie towarzyszył zestaw płyt. Podejrzewam jednak, że w tym wypadku wyniki piosenek, które budują tabelę z kolejnością płyt, nie będą rzetelne i swoim dodatkowym komentarzem będę musiał je zweryfikować.
W ogóle...to będzie dziwny top, nietypowy w porównaniu z tymi, które robiłem, ale o tym podczas postowania utworów Pierwsza część dzisiaj późnym wieczorem.