Jedyni w stawce (chyba mogę to zdradzić?) przedstawiciele Skandynawii, norweski kolektyw Young Dreams. Pochodzą z nadmorskiego Bergen, które jak przystało na znany ośrodek naukowy i kulturowy wychowało już niejeden znakomity zespół (Kings Of Convenience, Röyksopp). Young Dreams kontynuują znakomitą passę, starając się jednocześnie wstrzelić w ciekawą niszę, której do tej pory nikt – przynajmniej w Bergen – jeszcze nie zagospodarował. W ciągu niecałych dwóch lat działalności zespół zgromadził na facebook’owym profilu niemal 10000 fanów, co w erze digitalizacji muzyki wypada uznać (przynajmniej po części) za sensowny miernik popularności. Ważnym wydarzeniem ostatnich tygodni w kontekście kariery Young Dreams jest wydanie w październiku singla "Fog of War", oficjalnego zwiastuna debiutu "Between Places".

Young Dreams uciekają jednoznacznym określeniom, ale dobry PR wystarczy zrobić im poprzez przywołanie w pamięci takich nazw jak Beach Boys czy Fleet Foxes. Idealnym przecięciem się szlaków obu tych grup jest nagranie "Expectation", jeden z wcześniejszych singli Norwegów. Rustykalny minimalizm współgra tu z niezwykle subtelnymi harmoniami wokalnymi oraz barok-popową produkcją. Kiedy Young Dreams postanawiają odrobinę przyśpieszyć (self-titled singiel, "Flight"), wtedy na pierwszy plan wysuwa się euro-chillwave oraz granie balearyczne, które samo w sobie też zawiera sporo odniesień do śródziemnomorskiej muzyki pop lat 60./70. (dlatego czasami można wychwycić pewne motywy pokrewne np. Saint Etienne). Istotnym składnikiem osobowości Young Dreams pozostaje tzw. "frakcja folkowa", gdzie plemienne bębny oraz instrumenty smyczkowe grają – dosłownie – pierwsze skrzypce i są fundamentalnym uzupełnieniem większości piosenek.

Dopóki album "Between Places" spoczywa bezpiecznie w sejfie wytwórni Modular Records, najlepszym materiałem poglądowym pozostają trzy single promocyjne wraz z towarzyszącymi im stronami b. Wszystkich można posłuchać w Internecie. Ciekawym polecam również świeżutki cover piosenki Tame Impala "Feels Like We Only Go Backwards".

SeaWitches to trzyosobowy projekt z Liverpoolu, a jego nazwa jednoznacznie daje do zrozumienia, że mamy do czynienia z zespołem złożonym z samych dziewczyn. Ciężko znaleźć informację od kiedy w rzeczywistości panie tworzą pod tą nazwą muzykę, niemniej pierwsze przesłanki na temat formacji przeciekły do blogosfery dopiero w tym roku. Zespół – o ile mi wiadomo – nie posiada kontraktu płytowego, ale zrealizował już i rozprowadza przy pomocy witryny bandcamp swoją debiutancką EP-kę/maxi singla "Space Gun". Z facebook’owej tablicy można też dowiedzieć się, że grupa pracuje nad debiutanckim krążkiem.

Doskonale rozumiem tych, którzy zwrócili na SeaWitches swoją uwagę. Prawdopodobnie dostrzegliśmy w nich te same plusy. Emocje budzi przede wszystkim perspektywa wypełnienia przez trio z Liverpoolu luki po tylko formalnie istniejącym jeszcze (chociaż zawieszonym na czas wieczny, nieokreślony) kwartecie Electrelane. SeaWitches też kochają NEU!, Stereolab czy The Velvet Underground, a ich eksperymentalne podejście do dźwięku powinno zadowolić miłośników eklektycznego rocka alternatywnego. W repertuarze grupy znajdziecie zarówno zgiełkowe interpretacje lat 70. (Red Light), wycieczki blues/krautowe (Another Clown Fight), jak i monumentalne nawiązania do psycho-melodii naszych czasów (ośmio-minutowe Space Gum). A nad wszystkim naprawdę czuwa duch Electrelane.

Wyżej wspomniane piosenki są chyba dobrą rekomendacją, która pokazuje szeroki wachlarz możliwości SeaWitches. Do tego zestawu dołożyłbym jeszcze ich "największy hit", czyli zimno-punkowe "I Feel Bite".

Jeden z najbardziej czułych i rozpalonych miłością zespołów z mojego podwórka. Rhye są niczym współczesne Simply Red, chociaż fizycznych podobieństw raczej nie zauważycie. To duet z zupełnie innej generacji, obracający się w innym wymiarze muzyki, ale równie intensywnie drążący temat miłości. Jeszcze kilka miesięcy temu byli całkowicie anonimowym projektem i myślę, że pozostaliby tacy, gdyby nie spadło na nich przekleństwo popularności. Dzisiaj wiadomo, że Rhye tworzą Mike Milos i Robin Hannibal. Pierwszy z nich ma już za sobą karierę solową, ale zakładam, że nikt z Was (podobnie jak ja) przedtem o nim nie słyszał. Pierwszym osiągnięciem duetu było wypuszczenie w lutym EP-ki "Open", która utorowała drogę singlowi "The Fall", prawdziwej perle współczesnego popu.

Muzykę z serca, muzykę rozrywkową z najwyższej półki. U Rhye pop jest popem, a ewentualne poprzedzenie go członem "neo" jest jedynym odstępstwem od reguły, świadczącym o umiłowaniu przez duet klasyki gatunku. Nie ma tu miejsca na szufladkowanie oraz kombinowanie ze stylami. Dopuszczalne są tylko odniesienia do dobrego jazzu czy muzyki soul. Ewentualnie wypada się jeszcze na sophist-pop jako kolejne z możliwych źródeł inspiracji dla Rhye, ponieważ echa The Beautiful South czy The Blue Nile są aż nadto zauważalne. I bynajmniej nie przeszkadzają w tym dzielące wspomniane zespoły tysiące mil morskich Atlantyku. Czarujący "The Fall" urzeka nieskomplikowaniem oraz bezpośredniością (niczym otwierające numer: "make love to me one more time before you go away"). Fortepianowy riff słodko opływa w androgenicznych wokalach Milosa, a smyczkowe aranże podkreślają organiczny, żywy charakter piosenki. Podobnie skonstruowany "Open" mógłby z kolei znaleźć się w repertuarze np. Sade.

EP "Open" oraz atakujący niemal z każdego zakątka sieci singiel "The Fall" wraz ze swoimi remisami to na razie kompletna dyskografia Rhye, lecz (nie)stety w sieci krąży – podobnie jak było to w przypadku FIDLAR – debiutancki LP "The Fall ". Oficjalna premiera….początek marca (!).

Ronikę dobrze powinni kojarzyć baczni obserwatorzy Domowej Listy Przebojów. Dziewczyny wbiła się tam przebojem na początku tego roku za sprawą singla "Automatic" i przez wiele tygodni pozostawała w zestawie. Potem głód jej piosenek był tak silny, że dołożyłem jeszcze stronę b i pochodząca z Birmingham piosenkarka na pewno miło będzie wspominać swoje początki na mojej prywatnej liście. Zresztą od czasu debiutu na DLP wiele się w jej życiu zmieniło. Zwróciła na siebie uwagę m.in. magazynu Popjustice, zyskała uznanie pismaków NME oraz – co chyba najważniejsze – podjęła współpracę z Littre Boots, czego efektem jest wspólna trasa koncertowa oraz remis nagrania "Headphones".

Ronika jest w moim zestawieniu twarzą muzyki synthpopowej/dyskotekowej oraz elektropopu. The Guardian opisał swego czasu jej poczynania jako "muzykę dla wiarygodnych fanów popu z ewidentnymi odniesieniami do lat 80.", przywołując porównania z Tom Tom Club oraz Princem. Moim skromnym zdaniem Ronika to po prostu…Ronika. Nie kwestionuję jej silnych powiązań z "różową epoką", lecz nie zastanawiam się nad jej drzewem genealogicznym. Veronica Sampson znajduje się "tu i teraz" i razem z Little Boots tworzy silny duet na brytyjskich parkietach. Jej repertuar cechuje się zdrowym podejściem do muzyki elektrycznej, nie będąc ani zbyt krzykliwym, ani zbyt retroakcyjnym – jednym słowem nie rani uszu. Nagrania takie jak "In the City" czy "Only You" powinni zwrócić uwagę miłośników Kylie Minogue, a egzotyczny "Wiyoo" nie wstydzi się konkurować na playliście z dokonaniami Bananaramy.

Na pewno w/w single z DLP godne są polecenia zawsze i wszędzie. Do tego wcześniejszy dorobek artystki również obfituje w udany materiał. Niestety w ostatnich miesiącach Ronika milczy i próżno szukać jej nowych solowych nagrań. Wyjątkiem jest przygotowany wspólnie z producentem Mylo utwór "Dance". Nie jest on jednak zwiastunem płyty piosenkarki. Liczę, że 2013 rok okaże się w tej kwestii znaczący.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 22.12.2012 11:36 PM przez saferłel.)