Pochodząca z Cambridge grupa Carousels to jedyny przedstawiciel shoegazera w stawce promowanych przeze mnie artystów. Duet tworzą Nick Benton and Lucy Wilson, którzy nagrywają pod wspomnianym pseudonim prawdopodobnie od drugiej połowy 2011 roku. Wtedy też kilka portali (w tym stereogum) zainteresowało się ich debiutanckimi nagraniami – "Carousels" oraz "Here to Me". Ich najnowszym osiągnięciem jest natomiast EP-ka "POP EP" z drugiej połowy 2012 roku wydana za pośrednictwem wytwórni Deadly People Recordings.

Jak wspomniałem, Carousels grają shoegaze – mniej lub bardziej wierny korzeniom gatunku. Pierwsze single grupy nie robią oszałamiającego wrażenia (np. nieco zalatujący amerykanizmami self-titled), lecz EP-ka "POP EP" okazała się być wystarczającym powodem do włączenia ich na moją listę. Duet wyraźnie rozwinął skrzydła i zdecydował, że bliżej im do My Bloody Valentine niż Slowdive, a z nowych kapel słuchają raczej The December Sound niż The Daysleepers. Nowe utwory są całkiem solidnie wyprodukowane, krótkie, treściwe i nie noszące (jak często to bywa w przypadku przesadnie przesterowanego grania) śladów wyjałowienia. Podejrzewam, że dzięki wsparciu rosnącej w siłę wytwórni jest szansa, aby Carousels zrównali się poziomem popularności chociażby z grupą Ringo Deathstarr i stworzyli swój mały bezpieczny przyczółek gdzieś na mapie hałaśliwego rocka.

Pins to pochodzący z Manchesteru kwartet, w którego skład – co jest ostatnio niezwykle modne – wchodzą wyłącznie przedstawicielki płci pięknej. Debiutancki singiel dziewczyn "Eleventh Hour" ukazał się w kwietniu tego roku, ale prawdziwy "rozgłos" zapewniła im wydana niecałe trzy miesiące temu nakładem własnej oficyny EP-ka "Luvu4lyf". Kwartał okazał się wystarczający, żeby podbić większość (w większości amatorskich, funkcjonujących w formie bloga) zestawień aspirujących do roli trendsetterów na najbliższy rok.

Pins nie prezentują wyjątkowo wyszukanej muzyki – zarówno w kategoriach czysto obiektywnych, jak i z punktu widzenia wnoszenia czegoś nowatorskiego w silnie rozbudowany front żeńskich kapel rockowych. Chociaż pochodzą z Wielkiej Brytanii, to pierwsze skojarzenia po wysłuchaniu ich materiału powinny skierować myśli w stronę noise-garażowej sceny amerykańskiej (na jednej ze stron znalazłem ciekawe podsumowanie tego podobieństwa - "they're the most Brooklyn band ever to come from Manchester"). Muzyka Pins zahacza o dokonania Vivian Girls oraz Dum Dum Girls, a na gruncie lokalnym zdaje się być mroczniejszą i bardziej szorstką odpowiedzią na twórczość sympatycznej szkockiej kapeli Veronica Falls.

Najświeższym wydawnictwem Pins jest ich świąteczny (na szczęście w pełni autorski) kawałek "Kiss Me Quickly", ale ja proponuję zajrzeć na EP-kę "Luvu4lyf" po piosenki "Say to Me" oraz tytułową.

Doldrums, czyli Airick Woodhead. Elektronik z Kanady, jedna z bardziej rozpoznawalnych postaci mojego zestawienia. I nie chodzi tylko o to, że swego czasu pojawił się na DLP z nagraniem "Jump Up". Doldrums najlepiej jest kojarzony za sprawą kolaboracji, którą popełnił na najnowszej płycie Grimes w utworze "Colour of Moonlight". O albumie "Visions" nie pora tu wspominać, ale każdy chyba zdaje sobie sprawę z jego znaczenia dla popularyzacji eksperymentalnej muzyki elektronicznej. Doldrums jest również stałym koncertowym partnerem (mówiąc brzydko - supportem) Claire Boucher podczas jej światowej trasy, co dodatkowo przekłada się na zainteresowanie jego osobą. Debiutancki album DJ-a, zatytułowany "Lesser Evil", ukaże się w pierwszej połowie 2013 roku.

Przede wszystkim EP-ka "Empire Sounds" oraz tegoroczne single "Egypt" oraz "She Is the Wave". Doldrums nie brzmi tam wcale jak kopia Grimem albo kolejny producent pozbawiony wyczucia melodii, upatrujący swojej szansy w zachwyceniu niezależnych serwisów muzycznych kompletną dysharmonią. Na przykład na singlu "Egypt" tytułowe nagranie to świetny hiper-elektroniczny przekładaniec, gdzie techno swobodnie miesza się pop-psychodelią i freak-electro. Drugi w kolejce "Jump Up" spokojnie zmieściłby się na płycie Panda Bear, a kończący przedstawienie "Copper Girl" jest niczym połączenie Nine Inch Nails z chillwave’owymi marzycielami.

Równie dobre wrażenie jak przytaczany powyżej "Egypt" pozostawia po sobie singiel "She Is the Wave", chociaż boleśnie połamana kompozycja może być na początek nieco zbyt ciężkostrawna dla szukającego wyzwań amatora.

Zespół zamknięty przez pół życia w garażu, gdzie dopracowywał swoje brzmienie do perfekcji. Pochodzące z Los Angeles rozrabiaki z FIDLAR doskonale wiedzą jak połączyć surfujące wibracje z etosem rockmana buntownika i stworzyć w ten sposób namiastkę "L.A. sound". Grają ze sobą od 2009 roku i ledwo ledwo wyrobili się w granicach dopuszczalnych progów tego zestawienia. Ich konto zdobią wydane dotychczas dwie EP-ki, kilka singli i teoretycznie płyta zatytułowana po prostu "FIDLAR". Piszę "teoretycznie", bo chociaż data premiery to 22 stycznia, to nie będę ukrywał, że piosenki z niej można znaleźć już w sieci – ja w każdym razie nie słuchałem jeszcze tej pozycji, ponieważ wtedy złamałbym regulamin zabawy.

Dynamiczny, kopiący w zadek i pełen młodzieńczej werwy garage-rock - mocno wysmarowany balsamem do opalania, z żelem na włosach i dużymi okularami przeciwsłonecznymi na nosie…a przynajmniej coś w ten deseń. Pomysł niby wypróbowany, bo za miedzą podobną sztukę uprawia np. popularny nawet w naszym kraju Wavves oraz cała paczka plażowych kapel, które postanowiły połączyć pozornie wykluczające się nawzajem inspiracje hard rockiem i "deskowym popem". FIDLAR nie są więc odkryciem na miarę Nobla, lecz pomysłowość ich kompozycji, warsztat oraz fakt, że wszystko co najlepsze osiągnęli już niemal na starcie każą mi ich umieścić w "Antycypowanych" na zaszczytnym trzynastym miejscu. FIDLAR umiejętnie łączą punk, psychodelię oraz surf rock, tak aby nie przyprawić słuchacza o ból głowy – czy to spowodowany nadmiernym rozpieprzem w kolejnych numerach, czy też poczuciem zlewania się piosenek w jeden niekończący się hałas. Konkluzja, iż w gruncie rzeczy dosyć prostolinijna i mało finezyjna rąbanka FIDLAR cechuje się wyjątkowym sprytem i wyrafinowaniem może wydać się co najmniej dziwna, ale nie potrafię wydać innego osądu.

Wyłączając piosenki z "FIDLAR" oraz różnego rodzaju off-spinowe produkcje (takie kapele lubują się w tego rodzaju projektach) dostępnych jest około dziesięciu nagrań – głównie z tegorocznych EP-ek. Od siebie polecić mogę szczególnie mocno podwójnego singla "No Waves/No Ass", którego tytuł mówi absolutnie wszystko oraz zwiastun albumu "White on White".

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 22.12.2012 12:21 AM przez saferłel.)