Cytat:Po dłuższej przerwie wracam do pisania na tym blogu. Tym razem blog posłuży mi jako miejsce do pisania zanim wreszcie uda mi się stworzyć porządną stronę internetową. Mam nadzieję, że uda się to zrobić w te zbliżające się wielkimi krokami wakacje. A jeszcze wczoraj o tej porze w ogóle o wakacjach nie myślałem. Miałem przed sobą trzeci z czterech egzaminów. Dwa poprzednie zaliczyłem, ale zdecydowałem się pisać jeden z nich jeszcze raz. Ten miał być o wiele trudniejszy. Dodatkowo było niewiele czasu na porządne nauczenie się do egzaminu. Nie uśmiechała mi się perspektywa pisania poprawki, ale przecież bilet na Billy Talent miałem już w szufladzie od dwóch miesięcy.

Dotarłem na miejsce z niewielkim opóźnieniem. Nigdy nie byłem w Proximie, więc samo szukanie klubu zajęło mi trochę czasu. Spóźniłem się na support (CF98), ale od razu zorientowałem się, że niewiele straciłem. Nagłośnienie było fatalne, ale bardzo spodobała mi się wokalistka zespołu, która złapała świetny kontakt z publicznością. A publiczność bawła się przy ich muzyce znakomicie. Byłem bardzo zaskoczony, bo takich żywiołowych reakcji na jakikolwiek support nie widziałem chyba od czasu koncertu Editors w Stodole, kiedy to jako support wystąpił zespół The Boxer Rebelion. Zresztą nawet na Editorsach ludzie tak dobrze się nie bawili.

Rozejrzałem się dookoła, a tam sama młodzież. Było mnóstwo ludzi wyglądających na gimnazjalistów. Z pewnością spora w tym zasługa Radia Eska Rock, którego nie było jeszcze za moich czasów gimnazjalnych. Wówczas jedynym rockowym radiem było Rock Radio Mazowsze, które stopniowo dogorywało zamiast tworzyć kulturę młodzieżową. Teraz jest Radio Eska Rock, bez którego z pewnością nie byłoby tego koncertu, bo nie miałby kto przyjść... O ile ciekawsze byłoby moje życie w czasach gimnazjalnych i licealnych, gdybym przyszedł na świat cztery lata później...

Po supporcie długo trzeba było czekać, aż gwiazdy wieczoru wyjdą na scenę. W tym czasie skoczyłem do baru na wodę, bo zasychało mi w gardle. Bez tego prawdopodobnie nie dotrwałbym do końca koncertu... Ustawiłem w miejscu, z którego dobrze widziałem scenę. Jednak, jak się później okazało, nie miało to żadnego znaczenia. Niemalże od razu z pomocą innych ludzi przemieściłem się do środka sali, później wylądowałem prawie na samym przodu, by wreszcie znów wrócić na środek. Koncert pozwolił mi na wyładowanie tej całej energii, która kumulowała we mnie w ostatnich dniach. Praktycznie nie było wolniejszych momentów. Cała publiczność była w ruchu od początku do końca. W życiu nie brałem udziału w czymś podobnym.

Zaczęli od "Perfect World". Wokalista Ben Kowalewicz już po jednej z pierwszych piosenek zdjął koszulkę. Później systematycznie "częstował" publiczność wodą. Bardzo szybko złapał dobry kontakt z publiką. Mówił o swoich polskich korzeniach i wypowiedział nawet kilka słów po polsku. Na początku zagrali kilka bardzo znanych utworów, w tym mój ulubiony - "This Suffering". Cała sala śpiewała wraz z Benem. Niestety nie znam zbyt dobrze ich tekstów i nie miałem czasu na słuchanie ich przed koncertem, więc nie mogłem doświadczyć w pełni tego koncertu. Ale za to zmęczyłem się tak, jak na żadnym z wcześniejszych koncertów. Przy "Fallen Leaves" dałem z siebie wszystko i musiałem przemieścić się na dwie piosenki pod ścianę, żeby znów dać z siebie wszystko przy zamykającym koncert "Red Flag". Po raz pierwszy od kiedy chodzę na koncerty, zdarzyło mi się nie mieć ochoty na bisy. Zespół chyba też nie miał ochoty, bo i dla nich ten koncert był wyczerpujący. Całe szczęście, że przypadkowo wziąłem ze sobą koszulkę na zmianę, bo ludzie siedzący obok mnie na egzaminie nie byliby chyba zadowoleni...