Post: #34

Miejsce 35

Perfect – Dar

punkty - 524
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 17
historia punktowania utworu - 4 - 6 - 12 - 22 - 31 - 38 - 39 - 43 - 48 - 50 - 49 - 45 - 42 - 36 - 29 - 21 - 9

Pierwszy utwór Perfectu z płyty „XXX” w podsumowaniu. Dwa utwory z tej płyty, która znajdzie się w podsumowaniu albumów, trafiły na miszmasz i oba zdobyły szczyt.
Utwór „Dar” dotarł na szczyt w notowaniu nr 43.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Dar” , trwającej 5’28.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Rozpoczyna się od wstępu na różnych smyczkach trwającego 30 sekund. Potem smyki milkną i rozpoczyna się właściwa melodia. Początkowo w rytm delikatnych szarpnięć strun i wokalu. Utwór rozwija się nieśpiesznie. Dopiero w 1’12 pojawia się perkusja, a w 1’40 po raz pierwszy refren. W refrenie oczywiście gra już cały zespół i gitary brzmią rockowo. Od 3’00 podczas drugiego refrenu wyeksponowane są bardzo fajne wydłużone dźwięki gitary. Dodaje to uroku tej ładnej melodii i potęguje wrażenie.W 3’37 do rozpędzonego zespołu dołączają smyczki i wyraźnie odciskający się na sekcji fortepian. Jest wspaniale i jeszcze na dokładkę w 3’53 z cienia wyłania się gitara z solówką. Tak rozpędzona maszyna muzyczna raduje uszy słuchacza jeszcze minutę. W 4’50 następuje zwolnienie, a wręcz wyciszenie. Nie jest to jednak koniec, bo pojawia się powrót do grania z drugiej minuty utworu, wzbogacone o gitarę solową. Na sam koniec, na kilka sekund zostają same smyczki. To takie zamknięcie klamrą tego pięknego utworu.


********************************************************


Miejsce 34

Red Box – The sign

punkty - 528
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 7
tygodni na liście - 18
historia punktowania utworu - 1 - 3 - 6 - 12 - 14 - 20 - 25 - 34 - 42 - 45 - 47 - 50 - 49 - 48 - 43 - 40 - 33 - 16

Drugi utwór Red Box w tym podsumowaniu z płyty „Plenty”, o której słówko było już przy okazji miejsca 36. Pierwszy jaki wszedł na moją listę i pozostał najwyżej notowany.
Utwór „The sign” dotarł na szczyt w notowaniu nr 41.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „The sign” , trwającej 4’10.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Rozpoczyna, co nie często jednak jest spotykane, sam wokalista wyśpiewujący tytułową frazę. Trwa to jednak króciutko i dołączają gitara, klawisze i kolejne instrumenty. W 1’30 pojawia się to co jest siłą tego utworu czyli chórki. Głosy chórków i wokalisty nakładają się, przeplatają, a wszystko to przy wtórze również wyróżniających się klawiszy i na tle sekcji. To uniesienie kończy się nagle w 1’34. Zwolnienie i wyciszenie nie trwa jednak długo i jest ciekawe aranżacyjnie, np.bardzo fajne, wyeksoponowane, choć krótkie przejście basu. Powoli też ten fragment utworu nabiera tempa i zbliża się do kolejnego uniesienia, które następuje w 3’00, z chórkami i wokalizą wokalisty. W takim uniesieniu utwór dociera do swego końca, który jest po prostu wyciszony na konsoli.
Niewątpliwie te fragmenty z nakładającymi i przeplatającymi się głosami chórków i wokalisty to siła tego utworu. Bez tego szczytu miszmaszu by nie zdobył.

********************************************************


Miejsce 33

Sully Erna – 7 years

punkty - 531
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 7
tygodni na liście - 18
historia punktowania utworu - 2 - 4 - 7 - 13 - 16 - 22 - 28 - 36 - 46 - 48 - 50 - 49 - 47 - 45 - 41 - 35 - 27 - 15

Najwyżej notowany utwór Sully Erny w podsumowaniu. Jeden z trzech utworów z płyty „Avalon” jaki wszedł na miszmasz. Pozostałe dwa już były niżej:
„The departed” na miejscu 92 (255 punkty)
„My light” na miejscu 78 (324 punkty).
Utwór „7 years” dotarł na szczyt w notowaniu nr 40.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „7 years” , trwającej 8’42.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Zaczyna się od tykania w tempie dwóch na sekundę. Wkrótce pojawiają się grzechotka, gitara i klawisze. Bardzo ciekawe wprowadzenie. Na tym tle wokalista odzywa się w 0’44. W tej części utwór jest spokojny i łagodny i taki też jest śpiew. Zmianę i wzrost emocji zwiastuje już wokaliza od 1’35 (uuu-uuu). Po 20 sekundach rzeczywiście następuje zmiana, instrumenty perkusyjne i szarpane nabierają bardziej mocniejszego brzmienia, a nad nimi spokojnie szybuje smyczek. W 2’14 pojawia się po raz pierwszy kobiecy głos, w tle towarzyszy jej przede wszystkim instrument perkusyjny, który brzmieniem kojarzy mi się z graniem rękami (t.j. bez użycia pałeczek) oraz klawisze robiące tło. Od 2’30 Sully i koleżanka przy mikrofonie (może kiedyś znajdę jak się nazywa) śpiewają razem. Zawsze mi się bardzo podobało takie rozpisanie utworu na głosy obu płci z fragmentami śpiewanymi oddzielnie i razem. Pod koniec tej części śpiewanej wspólnie robi się już zdecydowanie bardziej rockowo na kilkanaście sekund, za sprawą zarówno instrumentów jak i wokali oczywiście. Potem, po krótkim instrumentalnym łączniku, jest powtórzenie tego co było od 2’30 do 3’05. Z tym że teraz ten bardziej rockowy brzmieniowo fragment jest dłuższy i wzbogacony o bardzo fajny zabieg wokalny jakim jest spore wydłużanie końcówek wersów na „aj”: by, fly, try itd. Świetnie to brzmi i aż chce się dołączyć do tego duetu i też zaśpiewać, której to pokusie czasami ulegam. W tym fragmencie trzeba też wspomnieć o pracy instrumentu smyczkowego, który pracuje w tyle wokalistów, ale na tle pozostałych inastrumentów ładnie się wyróżnia i jednocześnie świetnie dopełnia i wzbogaca całość. To niewątpliwie najlepszy fragment utworu, choć pozostałe fragmenty są też na najwyższym poziomie.
W 5’02 nagle ten rytm się urywa i wchodzi gitara z niepokojącym brzmieniem. Następuje instrumentalny fragment, w którym na pierwszy plan wysunięta jest partia na skrzypcach. Ta skrzypcowa solówka trwa 35 sekund. Kolejny ważny i piękny moment tego utworu i wielkie brawa dla pomysłodawcy, że taka solówka znalazła się w utworze. W 5’48 tempo zwalnia i wraca wokal samego Erny i w tle znowu dobrze słyszalny tykot. Po kolejnych 30 sekundach wraca duet wokalny ze znanymi już motywami z minuty czwartej i piątej oraz fragment instrumentalny. Tym razem jednak w części instrumentalnej dominuje 30-sekundowa solówka na gitarze, która zaczyna się w 7’54. Potem już tylko 10 sekundowe zakończenie, w którym jednak warto wspomnieć o udziale „większych smyków”.
Bardzo ciekawy utwór aranżacyjnie, wart polecenia każdemu kto od dźwięków chce czegoś więcej niż tylko hałasu.


********************************************************


Miejsce 32

Scorpions – Lorelei

punkty - 538
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 4
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 15
historia punktowania utworu - 48 - 49 - 50 - 48 - 45 - 43 - 40 - 38 - 36 - 33 - 30 - 27 - 23 - 18 – 10

Siódmy utwór Scorpionsów w podsumowaniu, trzeci w setce (poprzednie na miejscach: 96 i 69 – to nie czeski błąd ) i drugi który dotarł na szczyt miszmasza, co ciekawe także patrząc chronologicznie drugi w kolejności. To był początek mojego ponownego prowadzenia listy czyli wakacje 2010 i okres wielkiego zauroczena płytą Skorpionów.
Utwór „Lorelei” dotarł na szczyt w notowaniu nr 3.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Lorelei” , trwającej 4’32.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.

Od początku jest bardzo skorpionowo, bo z charakterystycznym dla nich brzmieniem gitar. Wkrótce też pojawia się równie charkterystyczny głos Klausa. W czasie zwrotki bardzo fajnie przeplatają się partie wokalne z krótkimi wypowiedziami gitary solowej. Pierwszy refren jest dosyć cichy, głównie za sprawą schowanych i stonowanych instrumentów. Od początku drugiej zwrotki w 1’59 pojawia się wyraźniejsza perkusja. To zwiastuje że instrumenty będą bardziej wyraziste i tak też się dzieje. W drugim refrenie w 2’29 pojawiają się chórki, czyli to co lubie. W 2’56 zaczyna się solówka gitarowa, krótka, bo kilkanaście sekund. Jak dla mnie zbyt krótka i zbyt brutalnie przerwana trzecią śpiewaną zwrotką. W tej zwrotce ciekawa wstawka gitarowa w 3’27-3’39. Potem refren i wyciszone zakończenie utworu.
Utwór zbudowany chyba najprościej i najbardziej klasycznie dla prostych piosenek. No właśnie, bo „Lorelei” to prosta, ale bardzo urodziwa piosenka, ballada, typowo scorpionowska ballada, a takie lubię od wielu, wielu lat.



********************************************************


Miejsce 31

Dżem – Partyzant

punkty - 545
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 2
tygodni w „10” - 4
tygodni na liście - 18
historia punktowania utworu - 3 - 10 - 15 - 25 - 26 - 27 - 29 - 30 - 33 - 35 - 37 - 44 - 48 - 50 - 46 - 40 - 31 – 16

Kolejny, czwarty utwór Dżemu w podsumowaniu. Nie od razu ten utwór mnie wziął. Z początku wydawał mi się zbyt prosty by zdobywać szczyty. Dość powiedzieć że zaczynał nżej niż „Strach” i przez 10 tygodni był za jego plecami. A skończyło się tak że „Partyzant” zdobył szczyt i jest na 31 miejscu w podsumowaniu, a „Strach” doszedł tylko do pozycji 9 i zajmuje w podsumowaniu miejsce 68. „Partyzant” także bardzo późno doszedł do „10” bo dopiero w 12 tygodniu. Z kolei szczyt zdobył w 14 tygodniu, czyli tydzień po tym jak „Strach” spadł.
Utwór „Partyzant” dotarł na szczyt w notowaniu nr 36.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Partyzant” , trwającej 5’41.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.

Bez zbędnych wstępów rozpoczyna się od razu gitarowo, od razu dżemowo. W śpiewanych zwrotkach gitara często wypowiada się pojedynczymi uderzeniami w struny, z kolei w refrenie dźwięki są przedłużone. Oczywiście wszystko na tle sekcji bardzo charakterystycznej dla brzmienia dżemowego. Od 3’19 przez pół minuty uszy słuchacza pieści gitarowa solówka. Z kolei w 4’16 bradzo fajny zabieg wokalny z falującym słowem „los”. W 4’32 powraca solówka na gitarze, a w tle powtarzana fraza przez Maćka Balcara. A potem już samo zakończenie, bardzo podobne do początku, więc spinające klamrą utwór.
Rzadko pisze o tekstach, bo to dla mnie w muzyce rzecz drugoplanowa, ale są zespoły gdzie teksty zawsze są ciekawe, często przekazują więcej niż tylko wynika z prostego znaczenia zdań, zawierają myśli i prawdy znacznie wykraczające poza znaczenie i kontekst w którym zostały w tekście użyte, są po prostu mądre. I takim zespołem jest Dżem. Przykładów można podawać wiele, ale po co. Każdy może sobie coś ciekawego znaleźć w ich tekstach. A z „Partyzanta” taki urywek: „Coraz mnie mniej, a zło rośnie we mnie z każdym dniem. Jaki w tym sens ?”
Ten utwór oczywiście Dżem również zagrał na koncercie, więc słyszałem go na żywo.