Post: #31

Miejsce 40

Alanis Morissette – I remain

punkty - 486
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 14
historia punktowania utworu - 49 - 50 - 49 - 47 - 44 - 42 - 39 - 36 - 32 - 28 - 26 - 20 - 14 - 10

Jedyny utwór w 1 roku na miszmaszu Alanis Morissette, którą bardzo lubię. Utwór nie związany z płytą Alanis tylko pochodzący z filmu „Prince of Persia”.
Utwór dotarł na szczyt w notowaniu nr 2.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „I remain” , trwającej 4’56.
Rzecz dzieje się w dwóch aktach.
Pierwszy akt.
Zaczyna się od bardzo fajnego brzmienia smyczków, które wygrywają melodię przewodnią. Wkrótce jednak wchodzi wokal Alanis, który uwielbiam za jej zdolności wokalne i interpretacyjne. I już w tym początkowym cichszym fragmencie Alanis pokazuje to za co ją lubię czyli zróżnicowanie. Śpiewa delikatnie ale czasami mocniej, raz wyżej a za chwilę niżej, niektóre fragmenty wyciągając, a niektóre urywając, czasami Alanis stosuje też sztuczkę którą uwielbiam czyli jej słynne kontrolowane załamywanie się głosu. W tym fragmencie wokalnym towarzyszą jej głównie instrument perkusyjny (albo przetworzony albo elektroniczny) oraz klawisze. Trwa on do 1’58 z kilkusekundowym przerywnikiem w 1’10, w którym powracają na pierwszy plan smyczki jak na początku.
Drugi akt.
Zaczyna się w 1’59. Alanis śpiewa już całą przeponą, a towarzysząca jej orkiestra dostosowuje się stając się głośniejsza. W 2’38 następuje chwilowa zmiana rytmu śpiewu. Smyki pracują tutaj świetnie wypełniając lukę między wersami Alanis. Potem następuje wyciszenie wokalu Alanis, która już po raz ostatni w tym utworze daje odpocząć przeponie. Wyciszenie jest niemal całkowite w ~3’06 i Alanis po raz ostatni brzmi delikatnie, śpiewając cichutko, gardłowo. Tutaj towarzyszy jej tylko dźwięk klawiszy i jakieś drobne elektroniczne upiększacze. W 3’36 rozpoczyna się najlepszy fragment utworu. Alanis w całej krasie, daje popis. Wraca też oczywiście całe instrumentarium. Ostatnią część wokalną kończą wyśpiewywane kilka razy głęboko, przeponowo tytułowe słowa utworu, na pewno nie przez przypadek w towarzystwie znowu wyeksponowanych smyków. Ostatnie dwadzieściakilka sekund to finałowe wyciszenie z użycie dźwięków jak na początku i z niższymi smyczkami.

W historii bardzo dużo było o wokalu, ale ten utwór to jest bardzo dobry przykład jak wiele może znaczyć wokal. Co prawda kompozycja jest dobra, ale już instrumentalnie nic wielkiego się w tym utworze nie dzieje – tak naprawdę tylko smyki grają na strunach moich emocji. Niemal cały urok i wspaniałość utworu tkwi w wokalu Alanis. Jestem przekonany, że gdyby to zaśpiewała inna wokalistka, która nie ma takiego arsenału środków oddziaływania na słuchacza jak Alanis, ten utwór przepadłby na mojej liście.


********************************************************


Miejsce 39

Sabaton – Uprising

punkty - 505
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 2
tygodni w „10” - 7
tygodni na liście - 14
historia punktowania utworu - 17 - 32 - 39 - 42 - 46 - 47 - 49 - 50 - 47 - 43 - 37 - 28 - 19 – 9

Drugi i ostatni utwór Sabatonu w pierwszym roku miszmaszu (wcześniejszy „The final solution” był na 71 miejscu). Pochodzi z płyty „Coat Of Arms”, która nie zmieściła się w top-50, bo zdobyła 77 pkt i zajęła 55 miejsce wśród albumów. Utwór „Uprising” dotarł na szczyt w notowaniu nr 9.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Uprising” , trwającej 4’55.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Rozpoczynają elektroniczne dźwięki, które wędrują od jednego kanału do drugiego i bardziej tradycyjne dźwięki klawiszy. Taka introdukcja trwa 19 sek. kiedy nagle wchodzi wokal z perkusją i gitary i już jest hardrockowo. Ten fragment kiedy cały zespół gra tworząc hardrockową orkiestrę trwa ledwie 30 sek. W 0’48 zaczyna się fragment śpiewany w nieco wolniejszym rytmie, który wybija perkusja. Wokal brzmi bardzo fajnie, chrypkowato, rockowo. Co chwilę pojawiają się bardzo fajnie brzmiące gitary, które także wprowadzają ładnie refren: „Warsaw city at war ..”. Refren kończy krótki fragment instrumentalny z gitarą na czele. Gitara także wydłużonym dźwiękiem wprowadza drugą zwrotkę. Po niej znowu fragment instrumentalny, ale dłuższy i z bardzo dobrą solówką giatrową (od 3’07). W 3’52 wchodzą chórki, które świetnie wzbogacają wymowę utworu. Na koniec trzeci raz pojawia się refren, a całość kończy instrumentalny klkunastosekundowy fragment bardzo zgrabnie zamykający nagranie.
Właśnie, bardzo zgrabny, hardrockowy przebój to najlepsze określenie tego utworu. Szybko mi się spodobał i szybko wskoczył w górne rejony miszmaszu.


********************************************************


Miejsce 38

Believe – Poor king of sun / Return

punkty - 512
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 3
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 18
historia punktowania utworu - 1 - 5 - 7 - 13 - 16 - 24 - 30 - 36 - 40 - 42 - 46 - 50 - 49 - 48 - 42 - 34 - 22 - 7

Trzecie i ostatnie nagranie Believe z płyty „World Is Round”. Pozostałe dwa to:
- „World is round” na miejscu 62 (363 punkty)
- „No time inside” na miejscu 124 (219 punktów)
„Poor king of sun / Return”, podobnie zresztą jak pozostałe dwa, został zagrany na koncercie ku mojej wielkiej radości.
Utwór dotarł na szczyt w notowaniu nr 44.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Poor king of sun / Return” , trwającej 9’52.
Rzecz dzieje się w dwóch aktach.
Pierwszy akt.
Rozpoczyna się ponad minutowym wstępem na sitarze, który stwarza orientalny klimat. W 1’23 utwór nabiera tempa. Pojawiają się inne instrumenty, perkusja i gitara nadaje kołyszący rytm, który wkrótce wzmacnia również Karol Wróblewski śpiewając w tym rytmie. We fragmentach instrumentalnych w tle daje się słyszeć szept. W 3’04 rytm zostaje przerwany na 20 sekund zostaje delikatna gitara i w tle aura stworzona przez klawiszowca. Potem wracają pozostali muzycy, lecz tym razem ze skrzypkami na pierwszym planie. Skrzypki są jedną z wizytówek Believe. Urokliwe są te partie utworów z wyeksponowaną grą na tym instrumencie. W tym fragmencie znowu bardzo ciekawe wokale drugoplanowe, które wzbogacają brzmienie. W 3’45 wraca z regularnym śpiewem wokalista zespołu, tym razem już robi to nieco mocniej. Takie naprzemienne pojawianie się fragmentów wokalnych i zdominowanych przez skrzypki trwa do 5’10. Wtedy na dwadzieścia sekund liderowanie przejmuje sitar.
Drugi akt.
Zaczyna się wraz z końcem dominacji sitaru w 5’33. Zmienia się rytm i rozpoczyna go gitara elektryczna. Dodam tutaj, że w czasie koncertu Mirek Gil zmieniał gitary w czasie utworu i przerwy w grze na gitarze są wyliczone w utworach tak by zdążył to zrobić na żywo. Wracając do utworu to następuje piękna, jak to zwykle w wykonaniu Mirka, solówka na gitarze, oczywiście na tle całej orkiestry. Trwa to 40 sekund i potem wraca wokal i znowu solówka Mirka i znowu wokal Karola. Cały zespól płynie spokojnie w rytm melodii. W 7’39 kolejny ważny dla utworu i piękny moment wyjścia na czoło skrzypków. Śliczna skrzypcowa solówka trwa 50 sek. Na koncercie na którym byłem partie skrzypcowe pięknie wykonała Polka, Ania, która po koncercie obdarzyła mnie własnoręczną dedykacją . Wracając do utworu, po solówce skrzypków, rozpędzona pozostała część zespołu dalej prowadzi melodię. W tym fragmencie uwagę zwracają delikatne wyprawy perkusisty po swoich talerzach. W 9’03 rozpędzona maszyna zatrzymuje się i na planie zostaje tylko klawiszowiec, który piękne puentuje ten pyszny utwór.


********************************************************


Miejsce 37

Finaliści I Jurorzy Programu „Śpiewaj I Walcz” – Tu nasz dom

punkty - 519
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 4
tygodni w „10” - 8
tygodni na liście - 14
historia punktowania utworu - 47 - 48 - 48 - 50 - 48 - 47 - 45 - 42 - 39 - 34 - 27 - 23 - 17 – 4

Utwór okazjonalny. Niestety okazja smutna, bo powstał by wspomóc ofiary powodzi. Wykonawca też niezwykły, bo utwór wykonali ludzie związani z programem „Śpiewaj I Walcz” nadawanym w TVP, a byli to finaliści tego programu oraz jurorzy, a wśród nich: Krystyna Prońko i Marek Kościkiewicz. Utwór skomponował Piotr Miki Mikołajczak. Teledysk do utworu był puszczany w TVP razem z apelem o pomoc dla powodzian oraz był i jest upowszechniony w internecie (można go nadal bez trudu znaleźć w sieci).
To kolejny utwór który zaczynał w pierwszym notowaniu miszmaszu od wysokiej pozycji i znalazł się w top-50 podsumowania. Utwór dotarł na szczyt w notowaniu nr 4.

Historia dotyczy wersji singlowej utworu „Tu nasz dom” , trwającej 3’17.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Zaczyna gitara z akustycznym brzmieniem i wokale poszczególnych uczestników programu „Śpiewaj I Walcz”. Wymienne śpiewanie różnych wokalistów jest często spotykane w tego typu utworach. Jest oczywiście także perkusja i bas. W 1'11 robi się głośniej i zaczyna śpiewać cały chór. Świetnie brzmią takie chóralne śpiewy w tym utworze. W 1,40 następuje powrót do początkowego brzmienia, a potem drugi refren i znowu chórek wszystkich wokalistów. Na zakończenie jeszcze puenta wyśpiewana przez Krystynę Prońko.
To po prostu jest piękna melodia z adekwatnym aranżem. Trzy minuty z lekkm hakiem i więcej nie trzeba.


********************************************************


Miejsce 36

Red Box – Don’t let go

punkty - 521
najwyższe miejsce - 1
tygodni na podium - 2
tygodni w „10” - 6
tygodni na liście - 16
historia punktowania utworu - 4 - 8 - 13 - 25 - 33 - 35 - 37 - 44 - 47 - 50 - 49 - 47 - 42 - 37 - 33 – 17

Pierwszy utwór Red Box w tym podsumowaniu. Pochodzi z płyty „Plenty”, która nieoczekiwanie dla mnie pojawiła się po wielu latach milczenia, tego ważnego w latach 80-tych zespołu, choć niezbyt płodnego. Płyta pojawiła się nieoczekiwanie, ale jeszcze bardziej zaskakujący był dla mnie jej poziom, bardzo wysoki poziom. O niej oczywiście będzie przy okazji podsumowania albumów. W sumie jak do tej pory 5 nagrań z tej płyty zagościło na miszmaszu, ale tylko dwa pojawiają się w tym podsumowaniu, gdyż pozostałe 3 punktowały również po not.52.
Utwór „Don’t let go” dotarł na szczyt w notowaniu nr 45. Jest to zarazem najmłodszy numer jeden w tym podsumowaniu, gdyż wszystkie utwory, które później docierały na szczyt zostały przesunięte do podsumowania roku drugiego.

Historia dotyczy wersji albumowej utworu „Don’t let go” , trwającej 3’52.
Rzecz dzieje się w jednym akcie.
Rozpoczyna się cichuteńko. Dopiero w 0’23 następuje pierwsze wyraźniejsze uderzenie w klawisze i wokal z tytułowymi słowami. Te minimalistyczne klawisze wraz z wokalistą, który wyraźnie akcentuje pierwszy wyraz w wersie tworzą od razu wspaniały nastrój i grają na emocjach. W 0’48 pojawia się dźwięk basu, a wokal staje się nieco głośniejszy. To jednak tylko zapowiedź tego co wydarza się w 1’14 czyli nagłej eksplozji tego do tej pory minimalistycznego w środkach wyrazu utworu. Na 30 sekund znienacka pojawia się reszta muzyków, utwór staje się głośny. Jak nagle się to stało tak i nagle ucicha. Następuje kilkunastsekundowy łącznik z drugą częścią utworu. Łącznik bardzo wyciszony, ale jest tam i klawiszowiec elektroniczny i dźwięk fortepianu i smyków. Druga zwrotka zaczyna się w 2’13. Jest ona głośniejsza od początku utworu i więcej instrumentów bierze udział, przede wszystkim perkusja, której na początku nie było. W tej sytuacji kolejna wstawka głośniejsza już nie zaskakuje tak jak po pierwszej zwrotce. Tym razem głośny refren jest nieco dłuższy od pierwszego. Po nim już tylko 20 sekundowe zakończenie instrumentalne.
Znowu krótko, znowu jednoaktowo i znowu pięknie.