Po raz kolejny Hey. Czy ostatni? Na pewno nie, bo przecież najlepszą płytę tej dekady Hey nagrał akurat na jej początku. Z perspektywy roku muszę przyznać, że „Faza Delta” to zdecydowanie mój ulubiony utwór na płycie. „Spać przespać rok…” to słowa, które od razu mnie poruszyły, bo akurat mam czasem takie dni, że za cholerę nie chce mi się wstać z łóżka i co gorsza nie wstaję. Natomiast życie jakie jest każdy wie i jak mus to mus, nie ma rady trzeba wstawać. Muzycznie też całkiem fajnie bo pulsacyjny rytm tego utworu od razu próbuje zahipnotyzować. Kasia za to na tej płycie wspięła się na wyżyny jeżeli chodzi o teksty i naprawdę miło jest dać się porwać utworom i po prostu słuchać. Na końcu „Fazy” zaskakujące, ale jakże fajne zakończenie. Wiele osób uważa, że to najlepszy moment, ja osobiście nie wiem co o tym myśleć, na pewno od razu zapomina się jak szedł utwór wcześniej i pozostajemy po wysłuchaniu z tym raczej melancholijnym refleksem. Może to jednak dobrze jest gdzieś w śpiewie i tekście Kasi taki nerw, niepokój, a to końcówka ładnie to rozładowuje.

Żadne słowa nie opiszą tego co czułem wtedy osiem lat temu kiedy pierwszy raz usłyszałem ten numer. Teraz to nawet się dziwię dlaczego to tak nisko? Pewnie przez „Toxicity”, które trochę zepchnęło „Chop Suey!”. To było wtedy istne szaleństwo, wszyscy tego słuchali! Nawet na koniec roku na sylwestra utwór był największym kilerem parkietu. No może nie do końca wszystkim się to podobało w takich okolicznościach, ale ciągle ktoś to puszczał. Dla mnie to absolutnie najlepsza rzecz jaką nagrał kiedykolwiek system. Energia po prostu kipi z tego utworu, ale po co ja będę o tym pisał skoro, każdy dokładnie wie chyba o co chodzi. No i jeszcze raz powiem trochę szkoda, że tak nisko, ale co zrobić?

„Big Fish” Tima Burtona to jeden z jego najlepszych filmów. Wiem, że przy takim dorobku reżyserskim jaki posiada Burton to stwierdzenie może wydać się lekko pretensjonalne, jednak mówię tutaj o swoich odczuciach. Ewan McGregor godnie zastąpił etatowego aktora Burtona czyli Johnnego Deppa. Cała historia jest bardzo fajna i połączenie rzeczywistości z bajką bardzo mi się podoba. Na dodatek wszystko perfekcyjnie zrealizowane, od kostiumów, scenografii po muzykę Dannego Elfmana. Główną piosenkę do filmu „Man Of The Hour” nagrał Pearl Jam. Naturalnie w takim wypadku nie mogło zabraknąć tego utworu na mojej liście. Piosenka zaś jest wspaniała. Piękna partia gitary, a zwłaszcza sposób w jaki jest ten temat grany na gitarze od razu sprawia wrażenie, że mamy do czynienia z utworem niezwykle klimatycznym. Zresztą polecam wszystkim, którzy maja do czynienia z tym instrumentem naukę tego numeru. Będzie to zapewne fajne ćwiczenie dla początkujących, a dla tych co umieją już grać też trochę przyjemności nie zaszkodzi. Bo granie tego utworu to czysta przyjemność.

Tak, wtedy słuchałem Korna i to dużo, a nawet bardzo dużo. Płytka „Untouchables” to chyba ostatnie dobra płyta Korna. Może przesadzam, ale na pewno coś w tym jest, dopiero w tym roku zespół powrócił z naprawdę dobrą płyta. Nie przebije ona jednak klimatu wydawnictwa z 2002 roku. Pamiętam też, że jak w wywiadach wspominali muzycy zespołu bardzo długo pracowali Nat tym krążkiem w studio, szczególnie nad jakością cyfrowego nagrania. To na pewno był duży przełom na rynku muzycznym pod tym względem, bo zespół odważył się rejestrować muzykę bezpośrednio na komputer, a wiadomo, że wielu artystów do dzisiaj nie odważyłoby się na taki krok. Pierwszym singlem z tego albumu było oczywiście „Here To Stay”. Zakupiłem sobie tego singla i katowałem go do nieprzytomności, szczególnie, że był na nim zamieszczony zupełnie dziki teledysk to tej piosenki. Utwór zaś brzmi świetnie, mocno , agresywnie, z przytupem i bardzo nowocześnie. Nawet dzisiaj wiele produkcji nijak się ma do geniuszu tego zespołu. Dodatkowo Fieldy to wspaniały i basista w jakimś stopniu zrewolucjonizował ten instrument i gra na nim na przełomie wieków.

Audioslave wracali właśnie z druga płyta i gdy pierwszy raz usłyszałem „Be Yourself” to pomyślałem, że utwór jest jakiś taki dziwny. Natomiast po paru przesłuchaniach zrozumiałem go zupełnie i coraz bardziej z przesłuchania na przesłuchanie zaczynał mi się podobać. Patent prosty Tom Morello zaczyna od h-moll potem „hammer On z pull off” środkowym palcem w układzie chwytu. Dalej gra dobrze znany temat, żadnych tam wielkich eksplozji a, no i refren cztery chwyty na krzyż(Power chordowo H5,D5,G5 i e). Proponuje poćwiczyć samemu znajdując dźwięki z tematu zwrotki, bardzo fajne ćwiczenie. Wracając do kompozycji to trzeba powiedzieć, że pierwsze odczucie było bardzo mylne i utwór okazał się wielkim przebojem zespołu. Strasznie się cieszyłem, że Audioslave doszli wtedy do pierwszego w „Trójce”. Zwłaszcza po rozczarowaniu z singlami z poprzedniej płyty. Dlaczego „Like A Stone” nie dało rady? Nie wszystko można zrozumieć!

No nie! Nie takiego powrotu sie spodziewałem. Bez Jamesa Ihy, bez D'arcy? Naprawdę nie mogła do zespołu dołączyć choć Melissa Auf der Maur! Dokładnie tak sobie myślałem jak zobaczyłem w jakim składzie postanawia powrócić jeden z najwspanialszych zespołów lat dziewięćdziesiątych The Smashing Pumpkins!!! No tak, ale przynajmniej wracają, może nie będzie tak źle komu ma się udać jak nie Corganowi, przecież i tak był w zespole wielkim dyktatorem i pisał prawie wszystkie piosenki. I czy się udało? Pod względem muzycznym na pewno tak, bo „Zeitgeist” to bardzo dobra płyta, a „Tarantula” to jeden z najlepszych kawałków zespołu. Nie udało się jednak przywrócić popularności z lat dziewięćdziesiątych i po wielu, wielu latach stało się Jimmy Chamberlin odszedł z zespołu i teraz to tak naprawdę solowy projekt Billego! Za to pozostała fajna płyta i „Tarantula”, utwór który miałem ustawiony jako budzik przez trzy lata! I nadal go lubię, a to jest niezła rekomendacja. Co nie?

Kolejni ulubieńcy NME! Może nie odnieśli jakiegoś olśniewającego sukcesu, ale na pewno ja o nich zapomnieć nie mogę! Po prostu bardzo podobają mi się płyty braci Jarman! Tutaj dodatkowo dołączył do zespołu Johnny Marr i to słychać od razu. Utwory z prostych chropowatych piosenek nabrały większej głębi, tła, którego trochę brakowało w trzy osobowym rodzinnym interesie. I bardzo się cieszę, że tak wysoko wylądowało „Cheat On Me” na moim podsumowaniu, bo to zespół nieustannie i ciągle przez wszystkich pomijany. Trochę to nieuczciwe bo takie „Cheat On Me” to naprawdę świetna piosenka, której siłą jest szczery naładowany emocjami śpiew, a zespół wypracował też własny niepowtarzalny styl muzyczny co w dzisiejszych czasach szczególnie jest cenne.

Chcieli czy nie chcieli nagrać wilki hit? Kto to wie? Na pewno nagrali absolutny hit roku, przecież „Sex_On_Fire” można było usłyszeć odłownie wszędzie i o każdej porze dnia i nocy. I powiem tak, podobało mi się to, że zyskują taką popularność i bardzo się cieszyłem. Dzięki temu mogłem ich obejrzeć w Polsce, a na dodatek naprawdę fajna kapela dostała się na playlisty komercyjnych stacji, a to zawsze musi cieszyć. Ponadto wcale się nie sprzedali, choć pewnie zaraz znajdzie się ktoś kto zacznie im, wyrzucać to czy tamto. W takim przypadku radzę rzucić okiem na pięć płyt KOL w siedem lat!!! I nawet jeżeli ostatnie dwie są bardziej przebojowe to nie zmienia to faktu, że każdy album trzyma poziom, a i wybitne się znajdą. „Sex_On_Fire” to utwór przełomowy dla zespołu choćby tak jak „The Bucket” i ja takiej wersji się trzymam i zdanie nie zmienię!

Ania Gacek zaczęła puszczać Ladyhawke w Atelier na okrągło, no i jako wierny fan audycji zostałem wiernym fanem tej niesamowitej dziewczyny z Nowej Zelandii . Zresztą nie ma się co dziwić, jak można nie polubić tej płyty. Wspaniałe kompozycje, świetne aranżacje, niesamowity klimat płyty, a co najważniejsze to spójność. Cały album trzyma równy poziom. „My Delirium” to piosenka, która porywa od razu, tekst zapamiętuję się już po pierwszym przesłuchaniu. Temat główny gitary dodaje dynamiki, a gdy Ladyhawke śpiewa „Hey! You’re playing with my delirium” to po prostu od razu muszę śpiewać razem z nią. Moim wielkim marzeniem jest zobaczyć kiedyś koncert, na naszej polskiej ziemi. Bez wątpienia Pip Brown porwałaby publiczność od razu do wspólnej zabawy. Może w tym roku w lipcu nad morzem? Byłoby pięknie!

Ten singielek też stoi u mnie na półce, a jakie to było wtedy szaleństwo na punkcie tego zespołu! Dzisiaj już mi zupełnie przeszło i jakoś nie trafiają do mnie dwie ostatnie płyty Placebo. Za to Black Market Music lubię bardzo i traktuje prawie na równi z dwoma pierwszymi płytami zespołu. Trochę się postarzał ten teledysk do tego utworu, za to sama kompozycja zupełnie nie. Do dzisiaj słucham jej z taką samą przyjemnością jak wtedy, a może nawet większą bo wtedy to strasznie katowałem tą płytę. Zresztą nie tylko ja bo wszyscy moi znajomi słuchali tego na okrągło. Potem zaś po wydaniu „Sleeping with Ghosts” pojechaliśmy z siostrą, kuzynem i koleżanką na koncert na Torwarze. Niezapomniany koncert! Gdy zobaczyłem ich ostatnio na Openerze nie robili już na mnie takiego wrażenie, ale widomo plenerowy koncert nigdy nie odda atmosfery hali czy klubu!

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.07.2011 12:49 PM przez marsvolta.)