(21.01.2022 11:14 AM)Miszon napisał(a):  40 nie znam

(21.01.2022 11:14 AM)Miszon napisał(a):  37 i 36 się spodziewam ujrzeć gdzieś jeszcze . Obie to fajne płyty, wolę Sufjana.

(21.01.2022 11:26 AM)neo01 napisał(a):  Plant to miłe zaskoczenie, chociaż akurat nie przekonałem się do tej płyty...

35. Róisin Murphy "Overpowered" (2007)

34. Wilco "Yankee Hotel Foxtrot" (2002)

33. Fever Ray "Fever Ray" (2009)

32. Dirty Projectors "Bitte Orca" (2009)

31. Sunn O))) "Monoliths & Dimensions" (2009)

(22.01.2022 12:57 PM)Miszon napisał(a):  32 nic mi nie mówi, 31 to było trochę dziwaczne granie

(22.01.2022 02:35 PM)kajman napisał(a):  To chyba pierwsza płyta Roisin, którą słyszałem i od tej pory czuję do jej muzyki nieprzepartą niechęć.

Dyfeomorfizm napisał(a):pomyślisz, że to jedna z najlepszych rzeczy jakie w życiu słyszałeś

neo01 napisał(a):Plant to miłe zaskoczenie, chociaż akurat nie przekonałem się do tej płyty...

Dyfeomorfizm napisał(a):34. Wilco "Yankee Hotel Foxtrot" (2002)

Dyfeomorfizm napisał(a):32. Dirty Projectors "Bitte Orca" (2009)

Dyfeomorfizm napisał(a):34. Wilco "Yankee Hotel Foxtrot" (2002)

(24.01.2022 11:26 AM)AKT! napisał(a):  lubię wracać do tej płyty, ale nadal nie jest jedną z moich ulubionych

30. PJ Harvey "Stories From the City, Stories From the Sea" (2000)

29. Queens of the Stone Age "Songs for the Deaf" (2002)

28. M.I.A. "Kala" (2007)

27. The Knife "Silent Shout" (2006)

26. Madvillain "Madvillainy" (2004)

(24.01.2022 01:55 PM)kajman napisał(a):  Jeżeli myślimy o tym samym, to inną płytę cenię wyżej (ale u mnie też się nie załapie).

25. Sheena Ringo "加爾基 精液 栗ノ花" (2003)

24. Interpol "Turn On the Bright Lights" (2002)

23. Lightning Bolt "Hypermagic Mountain" (2005)

22. Godspeed You Black Emperor! "Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas to Heaven!" (2000)

21. Daft Punk "Discovery" (2001)

20. Death From Above 1979 "You're a Woman, I'm a Machine" (2004)

debiut kanadyjczyków dostarczył kanonicznego świadectwa, w jaki sposób posługiwać się basem - choć całość oparta jest wyłącznie na tym instrumencie, perkusji oraz punkowym wokalu, płyta brzmi zarówno energetycznie, jak i szalenie ostro; jak sugeruje już tytuł, trudno uciec od skojarzenia, iż zespół dostarczył coś, co platon określiłby ideą orgii, przełożoną na język muzyki; doskonałym tego przykładem jest "blood on our hands", jeden z moich faworytów do miana najlepszej piosenki dekady; brzmi jednocześnie jak agresywny post-hardcore i utwór mieniący się dyskotekowym vibem; od groove'ów aż się tu roi, a że samemu posiadam gitarę basową, nie mogę nie zachwycać się efektami osiągniętymi za pomocą tak prostych środków

19. Elliott Smith "Figure 8" (2000)

rzadko zdarza mi się słuchać elliotta w innym okresie niż zimowy, w czym dostrzegam jego słabość względem sufjana, ale nie zmienia to faktu, że to zdecydowanie moja muzyka; wszystkie płyty elliotta są w moim przekonaniu tak samo bezbłędne, tak samo depresyjne i tak samo nostalgiczne, a siła rażenia "figure 8" jest odrobinę większa niż reszty, gdyż jakby nie patrzeć, poprzedza on wiadome wydarzenie; o twórczości elliotta generalnie dość ciężko pisać, bo to po prostu czyste emocje, wokal na pograniczu szeptu i załamania nerwowego oraz obleczone w odcienie brązu impresje

18. Radiohead "In Rainbows" (2007)

jedną z rzeczy, których nigdy nie rozumiałem, są zarzuty w kierunku tej płyty; owszem, radiohead nie eksperymentują tu tak jak na "kid a", ani nie podają ręki introwertycznym chłopcom tak jak na "ok computer", ale co z tego? "in rainbows" zawiera najlepszy utwór zespołu ("jisgaw falling into place") z jego niepokojącym, surrealistycznym, mrocznym rytmem i natchnionym, wypłukanym z optymizmu wokalem; są tu też takie tuzy jak leciutki "reckoner" czy broadwayowski "nude"; wszystkie krążki radiohead po "kid a" cierpiały na doskonale znaną chorobę, jaką jest wiele świetnego materiału kontrastujące z momentami nużyzny; "in rainbows" jako jedyny uniknął tego losu i dlatego to on, a nie "amnesiac" czy "moon shaped pool" dopełnia podium zespołu

17. Mount Eerie with Julie Doiron & Fred Squire "Lost Wisdom" (2008)

phil elverum to dziwny człowiek, bo z jakiegoś powodu kochają go zarówno użytkownicy RYMu, jak i redaktorzy pitchforka, a nawet sam fantano; większym uznaniem zdecydowanie cieszą się rzeczy wydane pod szyldem "the microphones", czego jednak osobiście kompletnie nie pojmuję; owszem, elverum jest na nich bardziej lo-fi i ewidentnie stara się wykroczyć poza ramy gatunku, ale jego dwoma najlepszymi albumami są zdecydowanie "a crow looked at me" i właśnie "lost wisdom", na którym jego melancholijny wokal otrzymuje doskonałe dopełnienie w postaci kobiecego głosu, poetyckich tekstów i nastroju niemożliwej do przezwyciężenia samotności; zresztą dopóki elverum tworzy razem z doiron, mogą śpiewać nawet o fluktuacjach na rynku kaloryferów - dla mnie i tak będzie to brzmieć pięknie

16. Fugazi "The Argument" (2001)

fugazi nie zyskało sławy adekwatnej do swojego geniuszu - "repeater" to przecież jeden z najlepszych albumów lat 90., a wcześniejsze single, na czele z docenionym, choć głównie z uwagi na antyreaganowski tekst, "waiting room", zdefiniowały zręby post-hardcore'u i wskazały, jak łączyć atonalność i hałas z melodyjnością, by nie powiedzieć, piosenkowością; "the argument" stanowi ucieleśnienie tych ideałów, ukazując bardziej wyciszone oblicze zespołu, ale nie stroniące od iście rockowego pazura; wiele mówi się o politycznym wydźwięku tekstów fugazi, ale odbiera im to sporo uniwersalności - dla mnie ich muzyka pozostanie krzykiem (lub szeptem, jak w tym wypadku) przytłoczonej rzeczywistością jednostki, niezależnie od tego, czy ameryka jest akurat niebieska czy czerwona

Dyfeomorfizm napisał(a):zawiera najlepszy utwór zespołu ("jisgaw falling into place")